De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919 Ilustr'it'a de Neill, John R. (John Re'a), 1877–1943 Traduk'it'a el la Angl'a al Esperant'o de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933– Unu'e el'don'it'a en la Angl'a kiel The Tin Woodman of Oz de Reilly & Britton, 1918.
Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1997. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1997 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juli'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1918. La liter'tip'o est'as 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.
Al Mi'a'j Leg'ant'o'j Mi sci'as ke plur'a'j el vi atend'as ĉi tiu rakont'o'n pri la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĉar mult'a'j el mi'a'j korespond'ant'o'j demand'as al mi, ripet'e, kio okaz'is al la “bel'a Manĝtula knab'in'o” kies fianĉ'o est'is Noĉjo Hak'ist'o antaŭ ol la Fi'a Sorĉ'ist'in'o sorĉ'is li'a'n hak'il'o'n kaj li inter'ŝanĝ'is si'a'n karn'o'n por stan'o. Ankaŭ mi sci'vol'is pri ŝi, sed ĝis kiam Vut la Vag'ist'o interes'iĝ'is pri la afer'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o sci'is ne pli ol ni.
Tamen, li trov'is ŝi'n, post mult'a'j interes'eg'a'j aventur'o'j, kiel vi trov'os leg'int'e ĉi tiu'n rakont'o'n.
Mi'n mult'e ĝoj'ig'as la daŭr'a interes'iĝ'o de kaj jun'ul'o'j kaj ne'jun'ul'o'j pri la Oz-rakont'o'j.
Kler'a universitat'a profesor'o last'a'temp'e skrib'is al mi demand'ant'e: “Por kiu'aĝ'a'j leg'ant'o'j est'as vi'a'j libr'o'j?” Mi ne sci'is facil'e respond'i tio'n ĝust'e, ĝis kiam mi ekzamen'is kelk'a'j'n leter'o'j'n kiu'j'n mi ricev'is. Unu dir'as: “Mi est'as knab'et'o kvin'jar'a, kaj mi am'eg'as vi'a'j'n rakont'o'j'n pri Oz.
Mi'a frat'in'o, kiu skrib'as ĉi tio'n por mi, leg'as al mi la Oz-libr'o'j'n, sed volont'e mi mem leg'us ili'n.” Ali'a leter'o dir'as: “Mi est'as grand'a knab'in'o dek'tri'jar'a, do vi'n surpriz'os kiam mi dir'os al vi ke mi ankoraŭ ne est'as tro aĝ'a por la rakont'o'j pri Oz.” Jen ali'a leter'o: “Ek'de kiam mi est'is jun'a knab'in'o al mi neniam mank'as aĉet'i Baum-libr'o'n por Krist'nask'o. Mi est'as edz'in'o, nun, sed egal'e fervor'a akir'i kaj leg'i la rakont'o'j'n pri Oz kiel antaŭ'e.” Ankoraŭ ali'a leg'ant'o skrib'as: “Mi'a am'at'a edz'in'o kaj mi, ambaŭ pli ol 70-jar'a'j, opini'as ke ni trov'as pli da ver'a ĝu'o per leg'ad'o de vi'a'j libr'o'j pri Oz ol per ĉiu'j ali'a'j libr'o'j kiu'j'n ni leg'as.” Konsider'int'e tiu'j'n deklar'o'j'n, mi skrib'is al la universitat'a profesor'o ke mi cel'as mi'a'j'n libr'o'j'n por ĉiu kies kor'o est'as jun'a, ne'grav'e kiom'aĝ'a.
Kaj ankoraŭ pri leter'o'j, mi ek'memor'as ke mult'a'j el mi'a'j korespond'ant'o'j neglekt'as met'i 3-cend'a'n poŝt'mark'o'n en si'a'j'n leter'o'j'n, por la respond'o. Vi send'as nur unu leter'o'n, sci'u, sed mi ricev'as tiom mult'a'j'n cent'o'j'n da leter'o'j ke antaŭ'pag'i la poŝt'kost'o'j'n por ĉiu'j respond'o'j al ili est'us ne'mal'grand'a ŝarĝ'o por mi.
Mi kred'as ke mi prav'as kiam mi promes'as ke est'os kelk'a'j mir'ig'a'j inform'o'j pri la Magi'o de Oz en mi'a libr'o por 1919.
Ĉiam vi'a am'ant'a kaj dank'em'a amik'o, L. F RANK B AUM, Reĝ'a Histori'ist'o de Oz.
“OZCOT”
ĉe HOLLYWOOD en KALIFORNIO, 1918.
List'o De Ĉapitr'o'j
Kaj nun, dum la bril'ant'a sun'o mal'alt'iĝ'is super la Palp'brum'a Land'o de Oz, kolor'ig'ant'e la scintil'ant'a'j'n stan'a'j'n tur'o'j'n kaj stan'a'j'n minaret'o'j'n de la stan'a kastel'o per grandioz'a'j sun'sub'ir'a'j kolor'o'j, proksim'iĝ'is laŭ mult'e'kurb'iĝ'ant'a voj'et'o Vut la Vag'ist'o, kiu renkont'is serv'ist'o'n Palp'brum'a'n ĉe la en'ir'ej'o de la kastel'o.
La serv'ist'o'j de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ĉiu'j sur'port'is stan'a'j'n kask'o'j'n kaj stan'a'j'n brust'o'kovr'il'o'j'n kaj uniform'o'j'n kovr'it'a'j'n per et'a'j stan'a'j disk'o'j dens'e kun'kudr'it'a'j sur arĝent'a'n ŝtof'o'n, tiel ke ili'a'j korp'o'j scintil'is tiel bel'e kiel la stan'a kastel'o—kaj preskaŭ sam'e bel'e kiel la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mem.
Vut la Vag'ist'o rigard'is la vir'serv'ist'o'n—tut'e bril'ant'a'n kaj scintil'ant'a'n—kaj dum li rigard'is li'a'j okul'o'j far'iĝ'is grand'a'j pro mir'o. Ĉar Vut ne est'is tre grand'a kaj ne est'is tre aĝ'a, kaj kvankam li est'is vag'ist'o, ĉi tiu est'is la plej bel'eg'a vid'aĵ'o kiu iam renkont'is li'a'n knab'ec'a'n rigard'o'n.
“Kiu loĝ'as ĉi tie?” li demand'is.
“La Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, kiu est'as la fam'a Stan'a Lign'o'hak'ist'o de Oz,” respond'is la serv'ist'o, kiu est'is trejn'it'a trakt'i afabl'e ĉiu'n fremd'ul'o'n.
“Stan'a Lign'o'hak'ist'o? Ver'e kurioz'e!” kri'is la vag'ist'et'o.
“Nu, ebl'e ni'a Imperi'estr'o ja est'as kurioz'a,”
agnosk'is la serv'ist'o; “sed li est'as afabl'a mastr'o kaj honest'a kaj fidel'a kiom pov'as li'n far'i bon'a stan'o; do ni, kiu'j volont'e serv'as li'n, em'as forges'i ke li ne est'as kia'j ali'a'j hom'o'j.”
“Ĉu mi rajt'as renkont'i li'n?” demand'is Vut la Vag'ist'o, post moment'o da pens'ad'o.
“Se vi bon'vol'os atend'i dum moment'o, mi ir'os demand'i li'n,” dir'is la serv'ist'o, kaj post tio li en'ir'is la hal'o'n kie la Stan'a Lign'o'hak'ist'o sid'is kun si'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o. Ambaŭ ĝoj'e inform'iĝ'is ke fremd'ul'o ven'is al la kastel'o, ĉar tio don'os al ili nov'a'n diskut'o'tem'o'n, do ili pet'is la serv'ist'o'n en'gvid'i la knab'o'n tuj.
Kiam Vut la Vag'ist'o tra'pas'is la grand'a'j'n koridor'o'j'n—flank'um'it'a'j'n per ornam'a stan'o—kaj majest'a'j'n stan'a'j'n ark'aĵ'o'j'n kaj la mult'a'j'n stan'a'j'n ĉambr'o'j'n kiu'j ĉiu'j en'hav'is bel'a'j'n stan'a'j'n mebl'o'j'n, li'a'j okul'o'j far'iĝ'is eĉ pli grand'a'j kaj li'a tut'a korp'et'o trem'is pro mir'eg'o. Sed, malgraŭ si'a mir'ad'o, li pov'is ĝentil'e klin'i si'n antaŭ la tron'o kaj dir'i per respekt'o'plen'a voĉ'o: “Mi salut'as vi'a'n Glor'a'n Moŝt'o'n kaj propon'as al vi mi'a'n humil'a'n serv'ad'o'n.”
“Tre Bon'e!” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o laŭ si'a kutim'a gaj'a manier'o. “Dir'u al mi kiu vi est'as kaj el kie vi ven'is.”
“Oni nom'as mi'n Vut la Vag'ist'o,” respond'is la knab'o, “kaj mi ven'is, per mult'a'j vetur'o'j kaj tre mal'rekt'e, el mi'a iam'a hejm'o en for'a angul'o de la Gilikula Land'o de Oz.”
“Vag'i for de la hejm'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “signif'as renkont'i danĝer'o'j'n kaj mal'facil'aĵ'o'j'n, precip'e se oni konsist'as el viand'o kaj ost'o'j. Ĉu vi ne hav'is amik'o'j'n en tiu angul'o de la Gilikula Land'o? Ĉu ĝi ne est'is hejm'ec'a kaj komfort'a?”
Aŭd'i hom'o'n plen'ig'it'a'n per pajl'o parol'i, kaj parol'i tre bon'e, ver'e surpriz'is Vuton, kaj ebl'e li iom'et'e mal'ĝentil'e rigard'eg'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n. Sed post moment'o li respond'is: “Mi hav'is hejm'o'n kaj amik'o'j'n, vi'a Pajl'ec'a Moŝt'o, sed ili est'is tiom kviet'a'j kaj feliĉ'a'j kaj komfort'a'j ke mi trov'is ili'n mal'agrabl'e stult'a'j. Neni'o en tiu angul'o de Oz interes'is mi'n, sed mi kred'is ke en ali'a'j part'o'j de la land'o mi trov'os kurioz'ul'o'j'n kaj vid'os nov'aĵ'o'j'n, do mi komenc'is mi'a'n vag'ad'a'n vetur'o'n. Mi est'as vag'ist'o jam de preskaŭ plen'a jar'o, kaj nun mi'a vag'ad'o gvid'is mi'n al ĉi tiu bon'eg'a kastel'o.”
“Mi supoz'as,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ke dum tiu jar'o vi vid'is tiom ke vi far'iĝ'is tre saĝ'a.”
“Ne,” respond'is Vut, pens'em'e, “mi est'as tut'e ne saĝ'a, bon'vol'u sci'i vi'a Moŝt'o. Mi trov'as ke ju pli mi vag'as des mal'pli mi sci'as, ĉar en la Land'o Oz est'as mult'a saĝ'ec'o kaj mult'a'j afer'o'j lern'ebl'as.”
“Lern'i est'as simpl'e. Ĉu vi ne far'as demand'o'j'n?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi ja far'as tio'n, tiom da demand'o'j kiom mi aŭdac'as far'i; sed kelk'a'j person'o'j rifuz'as respond'i demand'o'j'n.”
“Ili est'as mal'komplez'em'a'j,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Se oni ne pet'as inform'o'n oni mal'oft'e ricev'as ĝi'n; tial mi, mi'a'flank'e, regul'e respond'as al ĉiu ĝentil'a demand'o kiu'n oni far'as al mi.”
“Ankaŭ mi,” al'don'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kap'jes'ant'e.
“Mi ĝoj'as aŭd'i tio'n,” dir'is la Vag'ist'o, “ĉar tio kuraĝ'ig'as mi'n demand'i ĉu hav'ebl'as manĝ'aĵ'o'j.”
“Ben'u la knab'o'n!” kri'is la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j; “mi est'as tre mal'zorg'a, pro mi'a forges'o ke vag'ant'o'j kutim'e mal'sat'as. Mi ven'ig'os al vi jam tuj manĝ'aĵ'o'j'n.”
Dir'int'e tio'n li blov'is per stan'a fajf'il'o kiu pend'is de li'a stan'a kol'o, kaj je la al'vok'o serv'ist'o al'ven'is kaj profund'e klin'is si'n. La Stan'a Lign'o'hak'ist'o mend'is manĝ'aĵ'o'j'n por la fremd'ul'o, kaj post kelk'a'j minut'o'j la serv'ist'o en'port'is stan'a'n plet'o'n sur kiu est'is zorg'e elekt'it'a amas'eg'o da bon'a'j manĝ'aĵ'o'j, ĉiu'j est'is atent'e met'it'a'j sur stan'a'j'n teler'o'j'n kiu'j est'is polur'it'a'j ĝis ili bril'is kiel spegul'o'j. La plet'o met'iĝ'is sur stan'a'n tabl'o'n kiu'n oni tir'is antaŭ la tron'o'n, kaj la serv'ist'o met'is stan'a'n seĝ'o'n antaŭ la knab'o'n por ke li sid'u sur ĝi.
“Manĝ'u, amik'o Vag'ist'o,” dir'is la Imperi'estr'o el'kor'e, “kaj mi esper'as ke la festen'o plaĉ'os al vi. Mi mem ne manĝ'as, ĉar mi est'as tiel far'it'a ke mi ne bezon'as manĝ'i por viv'i. Ankaŭ ne mi'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o. Sed ĉiu'j mi'a'j Palp'brum'o'j manĝ'as, ĉar ili konsist'as el karn'o, kiel vi, do mi'a stan'a ŝrank'o est'as neniam mal'plen'a, kaj fremd'ul'o'j ĉiam rajt'as laŭ'dezir'e pren'i tio'n kio est'as en ĝi.”
La knab'o silent'e manĝ'is dum kelk'a temp'o, ĉar li est'is ver'e mal'sat'a, sed kiam li'a apetit'o jam iom sat'iĝ'is li dir'is: “Kiel est'as ke vi'a Majest'ec'o est'as far'it'a el stan'o, tamen viv'as?”
“Tio,” respond'is la stan'ul'o, “est'as long'a rakont'o.”
“Ju pli long'a, des pli bon'a,” dir'is la knab'o. “Ĉu vi bon'vol'os rakont'i ĝi'n al mi?”
“Se vi dezir'as,” promes'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, mal'antaŭ'e'n klin'ant'e si'n en si'a stan'a tron'o kaj kruc'ant'e si'a'j'n stan'a'j'n krur'o'j'n. “Jam de long'e mi ne rakont'as mi'a'n histori'o'n, ĉar ĉiu ĉi tie kon'as ĝi'n preskaŭ tiel parker'e kiel mi mem. Sed vi, ĉar vi est'as fremd'ul'o, sen'dub'e vol'as inform'iĝ'i pri kiel mi far'iĝ'is tiel bel'a kaj prosper'a, do mi deklam'os por vi mi'a'j'n strang'a'j'n aventur'o'j'n.”
“Dank'o'n,” dir'is Vut la Vag'ist'o, ankoraŭ manĝ'ant'e.
“Mi ne ĉiam konsist'is el stan'o,” komenc'is la Imperi'estr'o, “ĉar komenc'e mi est'is hom'o el karn'o kaj ost'o'j kaj sang'o kaj loĝ'is en la Manĝtula Land'o de Oz. Tie mi'a meti'o est'is tiu de lign'o'hak'ist'o, kaj mi kontribu'is laŭ mi'a pov'o al la komfort'o de la popol'o de Oz hak'ant'e la arb'o'j'n de la arb'ar'o por proviz'i brul'o'lign'o'n, per kiu la vir'in'o'j kuir'ad'is si'a'j'n manĝ'o'j'n dum la infan'o'j varm'ig'is si'n ĉirkaŭ la fajr'o'j. Kiel hejm'o'n mi hav'is mal'grand'a'n dom'et'o'n apud la bord'o de la arb'ar'o, kaj mi'a viv'o est'is tre kontent'a ĝis mi en'am'iĝ'is je bel'a Manĝtula knab'in'o kiu loĝ'is ne tre for.”
“Kiel nom'iĝ'is la Manĝtula knab'in'o?” demand'is Vut.
“Nim'i Am'i. Tiu knab'in'o, tiom bel'a ke la sun'sub'ir'o'j ruĝ'iĝ'is kiam ili'a'j radi'o'j traf'is ŝi'n, loĝ'is kun potenc'a sorĉ'ist'in'o kiu sur'port'is arĝent'a'j'n ŝu'o'j'n kaj kiu sklav'ig'is la kompat'ind'a'n infan'o'n. Nim'i Am'i dev'is labor'i de la maten'o ĝis la nokt'o por la mal'jun'a Sorĉ'ist'in'o de la Orient'o, lav'ant'e kaj bala'ant'e ŝi'a'n dom'et'o'n kaj kuir'ant'e ŝi'a'j'n manĝ'o'j'n kaj lav'ant'e ŝi'a'j'n teler'o'j'n. Ŝi ankaŭ dev'is hak'i brul'o'lign'o'n, ĝis unu tag'o'n mi trov'is ŝi'n en la arb'ar'o kaj ek'am'is ŝi'n. Post tio mi ĉiam al'port'is mult'e da brul'o'lign'o al Nim'i Am'i kaj ni far'iĝ'is intim'a'j amik'o'j. Fin'e mi pet'is ŝi'n edz'in'iĝ'i kun mi, kaj ŝi akcept'is far'i tio'n, sed la Sorĉ'ist'in'o hazard'e aŭd'is ni'a'n konversaci'o'n kaj ĝi mult'e koler'ig'is ŝi'n, ĉar ŝi ne vol'is ke mi for'pren'u ŝi'a'n sklav'in'o'n de ŝi. La Sorĉ'ist'in'o ordon'is ke mi neniam de'nov'e proksim'iĝ'u al Nim'i Am'i, sed mi dir'is al ŝi ke mi est'as mi'a propr'a mastr'o kaj ag'os laŭ'vol'e, ĉar mi ne konsci'is ke tiu est'as danĝer'a manier'o parol'i al Sorĉ'ist'in'o.
“La sekv'a'n tag'o'n, dum mi hak'is lign'o'n en la arb'ar'o, la kruel'a Sorĉ'ist'in'o sorĉ'is mi'a'n hak'il'o'n, tiel ke ĝi glit'is kaj de'tranĉ'is mi'a'n dekstr'a'n krur'o'n.”
“Terur'e!” kri'is Vut la Vag'ist'o.
“Jes, ja ŝajn'is mis'fortun'e,” konsent'is la Stan'ul'o, “ĉar unu'krur'a lign'o'hak'ist'o mal'mult'e util'as por si'a meti'o. Sed mi rifuz'is las'i la Sorĉ'ist'in'o'n tiel facil'e venk'i mi'n. Mi kon'is tre lert'a'n mekanik'ist'o'n kiu loĝ'is ali'flank'e de la arb'ar'o, li est'is mi'a amik'o, do mi salt'is unu'krur'e al li kaj pet'is ke li help'u mi'n. Li baldaŭ far'is por mi nov'a'n krur'o'n el stan'o kaj lert'e lig'is ĝi'n al mi'a viand'a korp'o. Ĝi hav'is artik'o'j'n en la genu'o kaj en la maleol'o kaj est'is preskaŭ sam'e komfort'a kiel la krur'o kiu'n mi perd'is.”
“Nepr'e vi'a amik'o est'is mir'ind'a meti'ist'o!” kri'is Vut.
“Jes ja,” agnosk'is la Imperi'estr'o. “Li'a meti'o est'is pri'labor'ad'o de stan'o kaj li pov'is far'i ĉio'n ajn el stan'o.
Kiam mi re'ir'is al Nim'i Am'i, la knab'in'o ĝoj'eg'is kaj ĵet'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n kaj kis'is mi'n, deklar'ant'e ke ŝi fier'as pro mi. La Sorĉ'ist'in'o vid'is la kis'o'n kaj koler'is eĉ pli ol antaŭ'e. Kiam mi komenc'is labor'i en la arb'ar'o, la sekv'a'n tag'o'n, mi'a hak'il'o, ankoraŭ sorĉ'it'e, glit'is kaj de'tranĉ'is mi'a'n ali'a'n krur'o'n.
De'nov'e mi salt'et'is—per mi'a stan'a krur'o—al mi'a amik'o la stan'ist'o, kiu afabl'e far'is por mi nov'a'n stan'a'n krur'o'n kaj lig'is ĝi'n al mi'a korp'o. Do mi re'ir'is ĝoj'o'plen'e al Nim'i Am'i, kiu mult'e ŝat'is mi'a'j'n bril'ant'a'j'n krur'o'j'n kaj promes'is ke kiam ni est'os ge'edz'o'j ŝi ĉiam ten'os ili'n ole'it'a'j kaj polur'it'a'j. Sed la Sorĉ'ist'in'o furioz'is eĉ pli ol antaŭ'e, kaj tuj kiam mi lev'is mi'a'n hak'il'o'n por hak'i, ĝi tord'is si'n kaj de'tranĉ'is brak'o'n mi'a'n. La stan'ist'o far'is por mi stan'a'n brak'o'n kaj tio ne mult'e ĉagren'is mi'n, ĉar Nim'i Am'i deklar'is ke ŝi plu am'as mi'n.”
“La Sorĉ'ist'in'o kun la Arĝent'a'j Ŝu'o'j mal'am'is mi'n ĉar mi defi'is ŝi'n,” daŭr'ig'is la Imperi'estr'o, kies voĉ'o nun son'is klar'e kiel sonor'il'o, “kaj ŝi insist'is ke Nim'i Am'i neniam edz'in'iĝ'os kun mi. Tial ŝi dev'ig'is la sorĉ'it'a'n hak'il'o'n de'hak'i mi'a'n ali'a'n brak'o'n, kaj la stan'ist'o ankaŭ anstataŭ'ig'is tiu'n membr'o'n per stan'o, inkluziv'e de ĉi tiu'j fajn'e artik'ig'it'a'j man'o'j kiu'j'n vi vid'as mi'n uz'i. Sed ve! post tio, la hak'il'o, plu sorĉ'it'e de la kruel'a Sorĉ'ist'in'o, divid'is mi'a'n korp'o'n en du pec'o'j'n, tiel ke mi fal'is sur la ter'o'n. Tiam la Sorĉ'ist'in'o, kiu rigard'is de mal'antaŭ proksim'a arbust'o, al'kur'is kaj pren'is la hak'il'o'n kaj dis'hak'is mi'a'n korp'o'n far'ant'e plur'a'j'n pec'et'o'j'n, post tio, kred'ant'e ke fin'e ŝi detru'is mi'n, ŝi for'kur'is rid'ant'e pro ĝoj'o.
“Sed Nim'i Am'i trov'is mi'n. Ŝi pren'is mi'a'j'n brak'o'j'n kaj krur'o'j'n kaj kap'o'n, kaj kun'lig'is ili'n kaj port'is ili'n al la stan'ist'o, kiu ek'labor'is kaj far'is por mi bel'a'n korp'o'n el pur'a stan'o. Kiam li kun'fiks'is la brak'o'j'n kaj krur'o'j'n al la korp'o, kaj met'is mi'a'n kap'o'n en la stan'a'n kol'um'o'n, mi est'is eĉ mult'e pli bon'a hom'o ol antaŭ'e, ĉar mi'a korp'o ne pov'is dolor'i nek dolor'ig'i mi'n, kaj mi est'is tiel bel'a kaj bril'a ke mi ne bezon'is vest'o'j'n. Vest'o'j ĉiam ĝen'as, ĉar ili mal'pur'iĝ'as kaj ŝir'iĝ'as kaj est'as anstataŭ'ig'end'a'j; sed mi'a stan'a korp'o nur bezon'as ole'iĝ'i kaj polur'iĝ'i.
“Nim'i Am'i plu deklar'is ke ŝi edz'in'iĝ'os kun mi, ĉar ŝi plu am'is mi'n malgraŭ la fi'ag'o'j de la Sorĉ'ist'in'o.
La knab'in'o deklar'is ke mi est'os la plej bril'a edz'o en la tut'a mond'o, kaj tio est'is tut'e ver'a. Tamen, la Fi'sorĉ'ist'in'o ankoraŭ ne est'is konker'it'a. Kiam mi re'ir'is al mi'a labor'o la hak'il'o glit'is kaj de'tranĉ'is mi'a'n kap'o'n, kiu est'is la sol'a viand'a part'o de mi kiu plu rest'is. Krom'e, la mal'jun'ul'in'o ek'pren'is mi'a'n de'tranĉ'it'a'n kap'o'n kaj for'port'is ĝi'n kun si kaj kaŝ'is ĝi'n. Sed Nim'i Am'i ven'is en la arb'ar'o'n kaj trov'is mi'n sen'help'e vag'ant'a, ĉar mi ne pov'is vid'i kie'n ir'i, kaj ŝi gvid'is mi'n al mi'a amik'o la stan'ist'o. La fidel'ul'o tuj komenc'is labor'i por far'i por mi stan'a'n kap'o'n, kaj li ĵus komplet'ig'is ĝi'n kiam Nim'i Am'i ven'is al'kur'ant'e kun mi'a mal'nov'a kap'o, kiu'n ŝi ŝtel'is de la Sorĉ'ist'in'o.
Sed, pri'pens'int'e, mi opini'is la stan'a'n kap'o'n mult'e pli bon'a ol la viand'a—mi ankoraŭ port'as ĝi'n, do vi pov'as vid'i ĝi'a'j'n bel'o'n kaj grac'a'n form'o'n—kaj la knab'in'o konsent'is kun mi ke vir'o konsist'ant'a tut'e el stan'o est'as mult'e pli perfekt'a ol kap'o el ali'a material'o. La stan'ist'o tiom fier'is pro si'a verk'o kiom mi, kaj dum tri plen'a'j tag'o'j ĉiu'j admir'is mi'n kaj laŭd'is mi'a'n bel'ec'o'n.
“Ĉar mi nun konsist'is tut'e el stan'o, mi ne plu tim'is la Fi'sorĉ'ist'in'o'n, ĉar ŝi ne plu kapabl'is damaĝ'i mi'n. Nim'i Am'i dir'is ke ni nepr'e dev'as tuj ge'edz'iĝ'i, ĉar tiam ŝi pov'os ven'i al mi'a dom'et'o kaj loĝ'i kun mi kaj ten'i mi'n bril'ant'a kaj scintil'ant'a.
“ ‘Mi est'as cert'a, kar'a Noĉjo,’ dir'is la brav'a kaj bel'a knab'in'o—mi'a nom'o tiam est'is Noĉjo Hak'ist'o, sci'u— ‘ke vi far'iĝ'os la plej bon'a edz'o kiu'n knab'in'o pov'us hav'i. Mi ne bezon'os kuir'i por vi, ĉar nun vi ne manĝ'as; mi ne bezon'os pret'ig'i vi'a'n lit'o'n, ĉar stan'o ne lac'iĝ'as nek bezon'as dorm'o'n; kiam ni ir'os al danc'o, vi ne lac'iĝ'os antaŭ ol la muzik'o ĉes'os kaj dir'os ke vi vol'as re'ir'i hejm'e'n. Dum la tut'a tag'o, dum vi hak'ad'os lign'o'n en la arb'ar'o, mi pov'os distr'i mi'n mi'a'manier'e—tio est'as privilegi'o kiu'n ĝu'as mal'mult'a'j edz'in'o'j. Ne est'as temperament'o en vi'a nov'a kap'o, do vi ne ek'koler'os kontraŭ mi'n. Fin'e, mi fier'os est'i la edz'in'o de la sol'a viv'ant'a Stan'a Lign'o'hak'ist'o en la tut'a mond'o!’ Tio montr'as ke Nim'i Am'i est'is egal'e saĝ'a kiel brav'a kaj bel'a.”
“Mi opini'as ke ŝi est'is tre afabl'a knab'in'o,” dir'is Vut la Vag'ist'o. “Sed bon'vol'u dir'i al mi, kial vi ne mort'is kiam vi dis'hak'iĝ'is?”
“En la Land'o Oz,” respond'is la Imperi'estr'o, “neni'u est'as mort'ig'ebl'a. Hom'o kun lign'a krur'o aŭ stan'a krur'o rest'as la sam'a hom'o; kaj, dum mi vic'e perd'is part'o'j'n de mi'a viand'a korp'o, mi ĉiam rest'is la sam'a person'o kiel komenc'e, eĉ kvankam fin'e mi konsist'is tut'e el stan'o kaj neniom da viand'o.”
“Mi kompren'as,” dir'is la knab'o, pens'o'plen'e. “Kaj ĉu vi kaj Nim'i Am'i ge'edz'iĝ'is?”
“Ne,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “tio ne okaz'is. Ŝi dir'is ke ŝi plu am'as mi'n, sed mi trov'is ke mi ne plu am'as ŝi'n. Mi'a stan'a korp'o ne en'hav'is kor'o'n, kaj sen kor'o oni ne pov'as am'i. Do la Fi'sorĉ'ist'in'o fin'e venk'is mi'n, kaj kiam mi for'ir'is el la Manĝtula Land'o de Oz, la kompat'ind'a knab'in'o rest'is sklav'o de la Sorĉ'ist'in'o kaj dev'is obe'i ŝi'a'j'n ordon'o'j'n tag'e kaj nokt'e.”
“Kie'n vi ir'is?” demand'is Vut.
“Nu, mi unu'e komenc'is serĉ'i kor'o'n, por ke mi pov'u de'nov'e am'i Nimin Ami'n; sed kor'o'j est'as mal'pli facil'e trov'ebl'a'j ol oni supoz'us. Unu tag'o'n, en grand'a arb'ar'o kiu'n mi ne kon'is, mi'a'j artik'o'j ek'rust'is ĉar mi forges'is ole'i ili'n. Tie mi star'is, ne'kapabl'a mov'i man'o'n aŭ pied'o'n. Kaj tie mi plu star'is—dum ven'is kaj for'pas'is la tag'o'j—ĝis Doroteo kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ven'is kaj sav'is mi'n. Ili ole'is mi'a'j'n artik'o'j'n kaj liber'ig'is mi'n, kaj mi tre zorg'as neniam de'nov'e rust'i.”
“Kiu est'is tiu Doroteo?” demand'is la Vag'ist'o.
“Knab'in'et'o kiu hazard'e est'is en dom'o kiu'n for'port'is ciklon'o el la tre distanc'a Kansas al la Land'o Oz. Kiam la dom'o fal'is, en la Manĝtula Land'o, ĝi bon'ŝanc'e fal'is sur la Fi'sorĉ'ist'in'o'n kaj dis'prem'is ŝi'n.
Ĝi est'is grand'a dom'o, kaj mi kred'as ke la Sorĉ'ist'in'o ankoraŭ est'as sub ĝi.”
“Ne,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, korekt'ant'e li'n, “Doroteo dir'as ke la Sorĉ'ist'in'o polv'iĝ'is, kaj la vent'o dis'ŝut'is la polv'o'n ĉiu'direkt'e'n.”
“Nu,” daŭr'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “renkont'int'e la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj Doroteon, mi akompan'is ili'n al la Smerald'a Urb'o, kie la Sorĉ'ist'o de Oz don'is al mi kor'o'n. Sed la Sorĉ'ist'o hav'is nur mal'grand'a'n stok'o'n da kor'o'j, kaj li don'is al mi Afabl'a'n Kor'o'n anstataŭ Am'ant'a'n Kor'o'n, tiel ke mi ne pov'is am'i Nimin Ami'n pli ol kiam mi est'is sen'kor'a.”
“Ĉu la Sorĉ'ist'o ne pov'us don'i al vi kor'o'n kiu est'is kaj Afabl'a kaj Am'ant'a?” demand'is la knab'o.
“Ne; tia'n kor'o'n mi pet'is, sed li dir'is ke tiom mank'as al li kor'o'j, ĝust'e tiam, ke rest'as nur unu en la stok'o, kaj mi dev'as akcept'i aŭ tiu'n aŭ neniu'n. Do mi akcept'is ĝi'n, kaj mi dev'as dir'i ke, laŭ si'a spec'o, ĝi ja est'as tre bon'a kor'o.”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is Vut, kontempl'e, “ke la Sorĉ'ist'o tromp'is vi'n. Ĝi tut'e ne pov'as est'i tre Afabl'a Kor'o, sci'u.”
“Kial ne?” demand'is la Imperi'estr'o.
“Ĉar vi tre mal'afabl'e dizert'is la knab'in'o'n kiu vi'n am'is, kaj kiu est'is fidel'a kaj lojal'a al vi kiam vi est'is en embaras'o. Se la kor'o don'it'a al vi de la Sorĉ'ist'o est'us Afabl'a Kor'o, vi re'ir'us hejm'e'n kaj edz'in'ig'us la bel'a'n Manĝtulan knab'in'o'n, kaj konduk'us ŝi'n ĉi tie'n por ke ŝi est'u Imperi'estr'in'o kaj loĝ'u en vi'a grandioz'a stan'a kastel'o.”
La Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n tiom surpriz'is tiu sen'rezerv'a parol'o ke dum kelk'a temp'o li nur rigard'eg'is la knab'a'n Vag'ist'o'n. Sed la Bird'o'tim'ig'il'o sku'is si'a'n plen'ig'it'a'n kap'o'n kaj dir'is per pozitiv'a ton'o: “La knab'o prav'as. Mi mem oft'e demand'is al mi kial vi ne re'ir'is por trov'i tiu'n kompat'ind'a'n Manĝtulan Knab'in'o'n.”
Tiam la Stan'a Lign'o'hak'ist'o rigard'eg'is si'a'n amik'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n. Sed fin'e li dir'is per serioz'a voĉ'ton'o: “Mi dev'as agnosk'i ke antaŭ nun mi neniam pri'pens'is tia'n ag'o'n, trov'i Nimin Ami'n kaj far'i ŝi'n Imperi'estr'in'o de la Palp'brum'o'j. Sed cert'e ne est'as tro mal'fru'e, eĉ nun, far'i tio'n, ĉar la knab'in'o nepr'e plu loĝ'as en la Manĝtula Land'o. Kaj ĉar ĉi tiu fremd'a Vag'ist'o memor'ig'is mi'n pri Nim'i Am'i, mi kred'as ke mi'a dev'o est'as el'ir'i trov'i ŝi'n. Cert'e ne kulp'as la knab'in'o ke mi ne plu am'as ŝi'n, do, se mi pov'as feliĉ'ig'i ŝi'n, dec'as ke mi far'u tio'n, kaj tiel re'pag'u ŝi'n pro ŝi'a fidel'ec'o.”
“Tut'e prav'e, mi'a amik'o!” konsent'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ĉu vi akompan'os mi'n dum tiu task'o?” demand'is la Stan'a Imperi'estr'o.
“Kompren'ebl'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kaj ĉu vi kun'pren'os mi'n?” pet'is Vut la Vag'ist'o per fervor'a voĉ'o.
“Nepr'e,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “se vi dezir'as est'i en la grup'o. Vi mem unu'e inform'is mi'n ke mi'a dev'o est'as trov'i kaj edz'in'ig'i Nimin Ami'n, kaj mi vol'as ke vi sci'u ke Noĉjo Hak'ist'o, la Stan'a Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, est'as hom'o kiu neniam neglekt'as si'a'n dev'o'n, kiam oni indik'is ĝi'n al li.”
“Dev'us est'i plezur'o kaj ne nur dev'o, se la knab'in'o ver'e est'as tiom bel'a,” dir'is Vut, al kiu tre plaĉ'is la plan'o aventur'i.
“Bel'aĵ'o'j'n oni pov'as admir'i, se oni ne am'as,” asert'is la Stan'ul'o. “Ekzempl'e, flor'o'j est'as bel'a'j, sed ni ne em'as edz'in'ig'i ili'n. Kontraŭ'e, dev'o est'as klarion'a vok'o al ag'o, ne'grav'e ĉu aŭ ne oni em'as ag'i. Ĉio'kaz'e, mi obe'as la klarion'a'n vok'o'n al dev'o.”
“Kiam ni komenc'os?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ĉiam ĝoj'is komenc'i nov'a'n aventur'o'n. “Mi ne aŭd'as klarion'o'n, sed kiam ni for'ir'os?”
“Tuj kiam ni pret'iĝ'os,” respond'is la Imperi'estr'o.
“Mi tuj al'vok'os mi'a'j'n serv'ist'o'j'n kaj ordon'os ke ili prepar'u ni'a'n vetur'o'n.”
Fru'e la sekv'a'n maten'o'n li el'lit'iĝ'is kaj promen'is tra la ĝarden'o'j, kie est'is stan'a'j font'o'j kaj bed'o'j da kurioz'a'j stan'a'j flor'o'j, kaj kie stan'a'j bird'o'j star'is sur la branĉ'o'j de stan'a'j arb'o'j kaj kant'is kant'o'j'n kiu'j son'is kia'j la not'o'j de stan'a'j fajf'il'o'j. Ĉiu'j tiu'j mir'ind'aĵ'o'j est'is far'it'a'j de la lert'a'j Palp'brum'a'j stan'ist'o'j, kiu'j streĉ'is la risort'o'j'n de la bird'o'j ĉiu'maten'e por ke ili ĉirkaŭ'mov'iĝ'u kaj kant'u.
Post la maten'manĝ'o la knab'o en'ir'is la tron'o'ĉambr'o'n, kie la Imperi'estr'o las'is ke serv'ist'o zorg'e ole'u li'a'j'n stan'a'j'n artik'o'j'n, dum ali'a'j serv'ist'o'j plen'ig'ad'is la korp'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o per dolĉ'a, freŝ'a pajl'o.
Vut rigard'is tiu'n operaci'o'n tre interes'at'e, ĉar la korp'o de la Bird'o'tim'ig'il'o est'is nur vest'o'komplet'o plen'a de pajl'o. La jak'o est'is strikt'e buton'um'it'a por mal'ebl'ig'i el'fal'o'n de la en'puŝ'it'a pajl'o kaj ŝnur'o est'is lig'it'a ĉirkaŭ la tali'o por ten'i la form'o'n kaj ne'ebl'ig'i sag'ad'o'n de la pajl'o. La kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o est'is ŝtof'a sak'o plen'a de bran'o, sur kiu la okul'o'j, naz'o kaj buŝ'o est'is pentr'it'a'j. Li'a'j man'o'j est'is blank'a'j katun'a'j gant'o'j plen'ig'it'a'j per delikat'a pajl'o. Vut rimark'is ke eĉ zorg'e plen'ig'it'e kaj ĝust'a'form'it'e per bat'ad'o la pajl'ul'o est'is mal'lert'a pri si'a mov'iĝ'ad'o kaj klar'e ŝancel'iĝ'is sur si'a'j pied'o'j, tiel ke la knab'o demand'is al si ĉu la Bird'o'tim'ig'il'o kapabl'os vetur'i kun ili la tut'a'n voj'o'n al la arb'ar'o'j de la Manĝtula Land'o de Oz.
La prepar'o'j por tiu grav'a vetur'o est'is tre simpl'a'j.
Dorosako est'is plen'ig'it'a per manĝ'aĵ'o'j kaj don'it'a al Vut la Vag'ist'o por ke li port'u ĝi'n sur si'a dors'o, ĉar la manĝ'aĵ'o'j est'is sol'e por li'a uz'o. La Stan'a Lign'o'hak'ist'o sur'ŝultr'ig'is hak'il'o'n kiu est'is akr'a kaj bril'polur'it'a, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o met'is la ole'uj'o'n de la Imperi'estr'o en si'a'n poŝ'o'n, por ole'i la artik'o'j'n de li'a amik'o se ili bezon'os tio'n.
“Kiu reg'os la Palp'brum'a'n Land'o'n dum vi'a for'est'o?” demand'is la knab'o.
“Nu, la Land'o reg'os si'n mem,” respond'is la Imperi'estr'o. “Efektiv'e, mi'a popol'o ne bezon'as Imperi'estr'o'n, ĉar Ozma de Oz pri'zorg'as la stat'o'n de ĉiu'j si'a'j reg'at'o'j, inkluziv'e de la Palp'brum'o'j. Kiel tre mult'a'j reĝ'o'j kaj imperi'estr'o'j, mi hav'as grand'a'n titol'o'n, sed tre mal'mult'e da ver'a pov'o, kio don'as al mi sufiĉ'a'n temp'o'n por distr'i mi'n mi'a'manier'e. La popol'o de Oz dev'as obe'i nur unu leĝ'o'n, nom'e: ‘Bon'e kondut'u’, do por ili est'as facil'e obe'i la Leĝ'o'n, kaj vi rimark'os ke ili tre bon'e kondut'as. Sed nun est'as la hor'o por ke ni for'ir'u, kaj mi fervor'as komenc'i ĉar mi supoz'as ke tiu kompat'ind'a Manĝtula knab'in'o ĉagren'it'e atend'as mi'a'n al'ven'o'n.”
“Ŝi jam long'e atend'is, ŝajn'as al mi,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, dum ili for'ir'is de la teren'o de la kastel'o kaj sekv'is pad'o'n kiu konduk'is orient'e'n.
“Ver'e,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “sed mi rimark'is ke la fin'o de atend'o, ne'grav'e kiom long'e ĝi daŭr'is, est'as plej mal'facil'e el'ten'at'a; do mi dev'as streb'i feliĉ'ig'i Nimin Ami'n tuj kiam ebl'e.”
“Ha; tio pruv'as ke vi hav'as Afabl'a'n Kor'o'n,”
koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, aprob'e.
“Domaĝ'e ke li ne hav'as Am'ant'a'n Kor'o'n,” dir'is Vut. “Ĉi tiu Stan'ul'o dev'os edz'in'ig'i agrabl'a'n knab'in'o'n pro afabl'ec'o, ne ĉar li am'as ŝi'n, kaj iel tio ne ŝajn'as prav'a.”
“Malgraŭ'e, mi ne cert'as ke tiel ne est'os plej bon'e por la knab'in'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ŝajn'is tre inteligent'a kvankam pajl'ul'o, “ĉar am'ant'a edz'o ne est'as ĉiam afabl'a, sed afabl'a edz'o nepr'e kontent'ig'as i'a'n ajn knab'in'o'n.”
“Nim'i Am'i far'iĝ'os Imperi'estr'in'o!” anonc'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, fier'e. “Mi far'ig'os stan'a'n rob'o'n por ŝi, kun stan'a'j kuf'o'j kaj fald'o'j, kaj ŝi hav'os stan'a'j'n pantofl'o'j'n, kaj stan'a'j'n orel'ring'o'j'n kaj bracelet'o'j'n, kaj port'os stan'a'n kron'o'n sur si'a kap'o. Mi est'as cert'a ke tio mult'e plaĉ'os al Nim'i Am'i, ĉar ĉiu'j knab'in'o'j am'as bel'aĵ'o'j'n.”
“Ĉu ni ir'os al la Manĝtula Land'o laŭ la Smerald'a Urb'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu rigard'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kiel la estr'o'n de la grup'o.
“Mi kred'as ke ne,” est'is la respond'o. “Ni entrepren'as iom delikat'a'n aventur'o'n, ĉar ni serĉ'as knab'in'o'n kiu tim'as ke ŝi'a iam'a am'ant'o forges'is ŝi'n.
Est'os iom mal'facil'e por mi, nepr'e vi dev'as agnosk'i tio'n, kiam mi dir'os al Nim'i Am'i ke mi ven'is edz'in'ig'i ŝi'n ĉar tia est'as mi'a dev'o, kaj tial ju mal'pli da atest'ant'o'j de ni'a renkont'iĝ'o est'os, des pli bon'e est'os por ni ambaŭ. Trov'int'e Nimin Ami'n, kiam ŝi sukces'os reg'i si'a'n ĝoj'o'n pro ni'a re'kun'iĝ'o, mi konduk'os ŝi'n al la Smerald'a Urb'o kaj kon'ig'os ŝi'n al Ozma kaj Doroteo, kaj al Betinjo Bobin kaj Et'a Trot'o, kaj ĉiu'j ni'a'j ali'a'j amik'o'j; sed, se mi ĝust'e memor'as, kompat'ind'a Nim'i Am'i hav'as akr'a'n lang'o'n kiam ŝi koler'as, kaj ŝi ebl'e ja koler'et'os je mi, unu'e, ĉar mi tiom long'e prokrast'is ven'i al ŝi.”
“Mi pov'as kompren'i tio'n,” dir'is Vut sobr'e. “Sed kiel ni pov'os ir'i al tiu part'o de la Manĝtula Land'o kie vi iam loĝ'is sen tra'ir'i la Smerald'a'n Urb'o'n?”
“Nu, tio est'as facil'a,” la Stan'ul'o cert'ig'is li'n.
“Mi hav'as map'o'n de Oz en mi'a poŝ'o,” persist'is la knab'o, “kaj ĝi montr'as ke la Palp'brum'a Land'o, kie ni nun est'as, est'as en la okcident'o de Oz, kaj la Manĝtula Land'o en la orient'o, kaj rekt'e inter ili situ'as la Smerald'a Urb'o.”
“Tut'e ver'e; sed ni ir'os nord'e'n, unu'e, en la Gilikulan Land'o'n, kaj tiel ni ĉirkaŭ'ir'os la Smerald'a'n Urb'o'n,” klar'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Tio pov'os montr'iĝ'i danĝer'a vetur'o,” respond'is la knab'o. “Mi foj'e loĝ'ad'is en unu el la plej'supr'a'j angul'o'j de la Gilikula Land'o, proksim'e al Ugabuo, kaj oni dir'is al mi ke en tiu nord'a land'o est'as mult'a'j ul'o'j kiu'j'n ne est'as agrabl'e renkont'i. Mi tre zorg'is evit'i ili'n dum mi'a vetur'o sud'e'n.”
“Vag'ist'o dev'us ne tim'i,” observ'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ŝancel'iĝ'ad'is laŭ amuz'a, hazard'a manier'o, sed ne post'rest'is si'a'j'n amik'o'j'n.
“Tim'o ne mal'kuraĝ'ig'as,”
vizaĝ'o iom'et'e ruĝ'iĝ'is, “sed facil'e evit'i danĝer'o'n ol sen'danĝer'a voj'o est'as la plej decid'em'ul'o.”
respond'is Vut, dum li'a mi kred'as ke est'as pli super'i ĝi'n. La plej bon'a voj'o, eĉ por brav'a decid'em'ul'o."
“Ne mal'trankvil'iĝ'u, ĉar ni ne tre nord'e'n ir'os,”
dir'is la Imperi'estr'o. “Mi'a sol'a dezir'o est'as evit'i la Smerald'a'n Urb'o'n sen ĉirkaŭ'ir'i pli ol neces'e. Tuj ĉirkaŭ'ir'int'e la Smerald'a'n Urb'o'n ni ek'ir'os sud'e'n en la Manĝtulan Land'o'n, kiu'n la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mi bon'e kon'as kaj kie ni hav'as mult'a'j'n amik'o'j'n.”
“Mi jam iom vetur'ad'is en la Gilikula Land'o,”
koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kaj kvankam mi dev'as dir'i ke mi renkont'is kelk'a'j'n strang'a'j'n person'o'j'n tie kelk'foj'e, ĝis nun neni'u el ili damaĝ'is mi'n.”
“Nu, est'as egal'e al mi,” dir'is Vut, ŝajn'ig'ant'e trankvil'ec'o'n. “Danĝer'o'j, se ili est'as ne'evit'ebl'a'j, est'as oft'e tre interes'a'j, kaj mi akcept'as ir'i kie'n ajn vi du kuraĝ'os ir'i.”
Do ili de'ir'is de la voj'o kiu'n ili laŭ'ir'is kaj komenc'is vetur'i nord'orient'e'n, kaj dum tiu tut'a tag'o ili est'is en la plaĉ'a Palp'brum'a Land'o, kaj ĉiu'j renkont'at'o'j salut'is la Imperi'estr'o'n tre respekt'o'plen'e kaj dezir'is al li bon'fortun'o'n dum li'a vetur'ad'o. Kiam nokt'iĝ'is ili halt'is ĉe dom'o kie oni amik'e akcept'is ili'n kaj kie oni don'is al Vut komfort'a'n lit'o'n en kiu dorm'i.
“Se la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mi est'us sol'a'j,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ni vetur'us ankaŭ nokt'e kaj ne nur tag'e; sed ĉar viand'ul'o est'as en ni'a grup'o, ni dev'as halt'i nokt'e por ke li ripoz'u.”
“Viand'o lac'iĝ'as post tag'o da vetur'ad'o,” al'don'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “sed pajl'o kaj stan'o neniam lac'iĝ'as. Tio pruv'as,” dir'is li, “ke ni est'as iom super'a'j al hom'o'j kun kutim'a konsist'aĵ'o.”
Vut ne pov'is ne'i ke li est'as lac'a, kaj li dorm'is profund'e ĝis la maten'o, kiam oni don'is al li bon'a'n maten'manĝ'o'n, fum'e varm'eg'a'n.
“Al vi ambaŭ mank'as mult'a ĝu'o pro vi'a ne'manĝ'ad'o,” li dir'is al si'a'j kun'ul'o'j.
“Est'as ver'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Al ni mank'as sufer'ad'o pro mal'sat'o, kiam manĝ'aĵ'o'j ne hav'ebl'as, kaj al ni mank'as stomak'o'dolor'o'j kelk'foj'e.”
Dir'ant'e tio'n, la Bird'o'tim'ig'il'o rigard'et'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kiu per kap'a gest'o konsent'is.
Dum tiu tut'a du'a tag'o ili vetur'is sen'halt'e, distr'ant'e unu la ali'a'n per rakont'o'j pri aventur'o'j kiu'j'n ili antaŭ'e spert'is kaj aŭskult'ant'e deklam'ad'o'n de poezi'o far'e de la Bird'o'tim'ig'il'o. Li lern'is tre mult'a'j'n poem'o'j'n de Profesor'o Ŝancel'insekt'o kaj am'is ripet'i ili'n kiam ajn iu akcept'is aŭskult'i. Kompren'ebl'e Vut kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o nun aŭskult'is, ĉar ili ne pov'is far'i i'o'n ali'a'n—krom se ili mal'ĝentil'e for'kur'us de si'a pajl'o'plen'a kamarad'o.
Unu el la deklam'aĵ'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o est'is tia: “Dolĉ'as kiu son'o efik'a Kiel de la pajl'o tritik'a Kiu krak'as am'e, tener'e?
Ĝi est'as bril'a kaj flav'a Mi est'as do ĝoj'o'hav'a Kaj krak'as ĉiam sen'per'e.
“Dolĉ'a pajl'o freŝ'a kaj or'a!
Mank'as nepr'e ĉio mal'glor'a En pur'a plen'aĵ'o, kompakt'a.
Marŝ'ant'e ĉiam mi knar'as, Kaj parol'aĵ'o'j'n mal'ŝpar'as, Kun odor'o bel'a kaj fakt'a.
“Ho, ja mi'n tranĉ'o ne ĝen'as Ĉar ĉe mi sang'o ne en'as, Mi neni'a'n dolor'o'n sufer'as; Mi pur'a'n pajl'o'n tra'uz'as, Ĝi mi'n neniam konfuz'as, Eĉ kiam bat'o'j sur mi'n aper'as!
“Mi aŭd'is popular'a'n la dir'o'n Ke mi'a kap'o hav'as sopir'o'n Al cerb’ de bran'o kaj de tritik'o.
Ĉar mi'a'j pens'o'j ’stas bon'a'j, Pro la mens'er'o'j depon'a'j, Super'a'j al viandmens-logik'o.
“Pri mi'a sort'o kontent'a, Pri mi'a cerb'o ne pent'a, Mal'simil'e al ul'o'j ali'a'j; Se mi'a pajl'o ek'putr'as, Aŭ ŝaf'o'n, kapr'o'n ĝi nutr'as, Pajl'er'o'j nov'a'j far'iĝ'as mi'a'j.”
Ili vek'is la knab'o'n je la maten'iĝ'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is al li: “Ni trov'is i'o'n kurioz'a'n, tial ni dev'os inter'konsil'iĝ'i pri kio'n far'i.”
“Kio'n vi trov'is?” demand'is Vut, de'frot'ant'e la dorm'o'n el si'a'j okul'o'j per si'a'j fingr'artik'o'j kaj tri'foj'e osced'ant'e por pruv'i ke li est'as plen'e vek'iĝ'int'a.
“Afiŝ'o'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Afiŝ'o'n, kaj ali'a'n voj'et'o'n.”
“Kio'n dir'as la Afiŝ'o?” demand'is la knab'o.
“Ĝi dir'as ‘Avert'o al Ĉiu'j Fremd'ul'o'j: Ne Laŭ'ir'u ĉi tiu'n Voj'o'n al Lonio’, ” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu pov'is tre bon'e leg'i kiam li'a'j okul'o'j est'is freŝ'e farb'it'a'j.
“Pro tio,” dir'is la knab'o, mal'ferm'ant'e si'a'n dors'o'sak'o'n por el'pren'i iom da maten'manĝ'o, “ni vetur'u laŭ ali'a direkt'o.”
Sed ŝajn'e tio ne plaĉ'is iu'n el li'a'j kun'vetur'ant'o'j.
“Mi prefer'as vid'i kiel aspekt'as Lonio,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Kiam oni vetur'as, est'as mal'saĝ'e mal'traf'i i'a'n ajn interes'a'n vid'aĵ'o'n,” al'don'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Sed avert'o indik'as danĝer'o'n,” protest'is Vut la Vag'ist'o, “kaj laŭ mi est'as saĝ'e evit'i danĝer'o'n kiam ajn ebl'e.”
Ili ne respond'is al tiu parol'o dum kelk'a temp'o.
Post'e dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o: “Mi jam eskap'is de tiom da danĝer'o'j, dum mi'a viv'o, ke mi ne mult'e tim'as i'a'n ebl'a'n event'o'n.”
“Nek mi!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, sving'ant'e si'a'n scintil'ant'a'n hak'il'o'n ĉirkaŭ si'a'n stan'a'n kap'o'n, laŭ ar'o da cirkl'o'j. “Mal'mult'o pov'as vund'i stan'o'n, kaj mi'a hak'il'o est'as potenc'a arm'il'o kontraŭ mal'amik'o'j.
Sed ni'a knab'amik'o,” li plu'dir'is, serioz'e rigard'ant'e Vuton, “ebl'e vund'iĝ'us se la popol'o de Lonio ver'e est'as danĝer'a'j; do mi propon'as ke li rest'u ĉi tie dum vi kaj mi, Amik'o Bird'o'tim'ig'il'o, vizit'os la mal'permes'it'a'n Urb'o'n Lonio.”
“Ne ĝen'u vi'n pri mi,” konsil'is Vut, trankvil'e.
“Kie'n ajn vi dezir'os ir'i, mi ir'os, kaj part'o'pren'os en vi'a'j danĝer'o'j. Dum mi'a vag'ad'o mi trov'is ke est'as pli saĝ'e rest'i ekster danĝer'o ol en'ir'i ĝi'n, sed tiam mi est'is sol'a, kaj nun mi hav'as du potenc'a'j'n amik'o'j'n kiu'j protekt'os mi'n.”
Do, kiam li jam fin'is si'a'n maten'manĝ'o'n, ili ĉiu'j ek'ir'is laŭ la voj'o konduk'ant'a al Lonio.
“Ĝi est'as lok'o pri kiu mi antaŭ'e ne aŭd'is,”
koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, dum ili proksim'iĝ'is al dens'a arb'ar'o. “La loĝ'ant'o'j ebl'e est'as hom'o'j, iu'spec'a'j, aŭ ebl'e ili est'as best'o'j, sed kio ajn ili montr'iĝ'os, ni hav'os interes'a'n histori'o'n rakont'ot'a'n al Doroteo kaj Ozma kiam ni re'ir'os.”
La voj'o konduk'is en la arb'ar'o'n, sed la grand'a'j arb'o'j krek'is tiel dens'e kaj la grimp'o'plant'o'j kaj la arbust'ar'o est'is tiom dik'a'j kaj inter'plekt'it'a'j ke ili dev'is far'i por si voj'o'n je ĉiu paŝ'o por plu'ir'i. Unu-aŭ du-lok'e la Stan'ul'o, kiu ir'is la unu'a por liber'ig'i la voj'o'n, tranĉ'is la branĉ'o'j'n bat'ant'e per si'a hak'il'o.
Vut tuj sekv'is, kaj last'a el la tri'o ven'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu tut'e ne pov'us laŭ'ir'i la voj'o'n se li'a'j kamarad'o'j ne liber'ig'us ĝi'n por li'a pajl'o'plen'a korp'o.
Baldaŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o puŝ'is si'n tra dens'a'j'n arbust'o'j'n, kaj preskaŭ fal'is kap'antaŭ'e en vast'a'n liber'a'n spac'o'n en la arb'ar'o. La liber'a spac'o est'is rond'a, grand'a kaj ampleks'a, sed la supr'a'j branĉ'o'j de la alt'a'j arb'o'j trans'etend'is si'n kaj far'is plen'a'n kupol'o'n aŭ tegment'o'n por ĝi. Sed strang'e, ne est'is mal'lum'e en tiu gigant'a natur'a ĉambr'o en la arb'ej'o, ĉar la lok'o bril'is per ne'intens'a blank'a lum'o kiu ŝajn'e ven'is el iu ne'vid'at'a font'o.
En la ĉambr'o est'is grup'o de dek'o'j da kurioz'ul'o'j, kaj ili tiom mir'ig'is la Stan'ul'o'n ke Vut dev'is flank'e'n'puŝ'i li'a'n metal'a'n korp'o'n, por ankaŭ pov'i vid'i. Kaj la Bird'o'tim'ig'il'o flank'e'n'puŝ'is Vuton, tiel ke la tri vetur'ant'o'j star'is en vic'o, plen'okul'e rigard'eg'ant'e.
La ul'o'j kiu'j'n ili vid'is est'is rond'a'j kaj pilk'ec'a'j; rond'a'j korp'e, rond'a'j krur'e kaj brak'e, rond'a'j man'e kaj pied'e kaj rond'a'j kap'e. La sol'a escept'o al la rond'ec'o est'is iom'et'e kav'a lok'o sur la supr'o de ĉiu kap'o, kiu far'is ĝi'n teler'et'form'a anstataŭ kupol'form'a. Ili ne hav'is vest'o'j'n sur si'a'j puf'a'j korp'o'j, nek ili hav'is har'ar'o'n. Ili'a'j haŭt'o'j est'is ĉiu'j pal'griz'a'j, kaj ili'a'j okul'o'j est'is nur purpur'a'j makul'o'j. Ili'a'j naz'o'j est'is egal'e puf'a'j kiel ili'a'j ceter'aĵ'o'j.
“Ĉu ili konsist'as el kaŭĉuk'o, vi opini'as?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu rimark'is ke la ul'o'j salt'as mov'iĝ'ant'e kaj ŝajn'as preskaŭ aer'e sen'pez'a'j.
“Est'as mal'facil'e decid'i kio ili est'as,” respond'is Vut.
“Laŭ'aspekt'e kovr'as ili'n veruk'o'j.”
La Lonoj—ĉar tiel nom'iĝ'is tiu'j ul'o'j—ĝis tiam farad'is mult'a'j'n afer'o'j'n, kelk'a'j kun'lud'ad'is, kelk'a'j labor'ad'is pri task'o'j kaj kelk'a'j est'is en grup'o'j parol'ant'e; sed je la son'o de ne'kon'at'a'j voĉ'o'j, kiu'j eĥ'is iom laŭt'e tra la liber'a spac'o, ĉiu'j turn'iĝ'is front'e al la en'trud'iĝ'int'o'j. Tiam, kun'e, ili ĉiu'j antaŭ'e'n rapid'is, kur'ant'e kaj salt'ant'e ekster'ordinar'rapid'e.
La Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n tiom surpriz'is tio ke li ne hav'is sufiĉ'a'n temp'o'n por lev'i si'a'n hak'il'o'n antaŭ ol la Lun'o'j ating'is ili'n. La ul'o'j sving'is si'a'j'n puf'a'j'n man'o'j'n, kiu'j aspekt'is boks'o'gant'o'j, kaj bat'eg'is la tri vetur'ant'o'j'n kiel ebl'e plej fort'e, ĉiu'flank'e. La bat'o'j est'is tre mol'a'j kaj tut'e ne dolor'ig'is ni'a'j'n amik'o'j'n, sed la atak'o tut'e perpleks'ig'is ili'n, tiel ke tre rapid'e ĉiu'j tri ek'fal'is plat'a'j sur la ter'o'n. Kiam ili est'is etend'it'a'j sur'ter'e, mult'a'j Lonoj ten'is ili'n por mal'ebl'ig'i ili'a'n re'star'iĝ'o'n, dum ali'a'j vind'is long'a'j'n ŝnur'ec'a'j'n plant'o'j'n ĉirkaŭ ili'n, lig'ant'e ili'a'j'n brak'o'j'n kaj krur'o'j'n al ili'a'j korp'o'j kaj tiel sen'pov'ig'ant'e ili'n.
“Aha!” kri'is la mult'e plej grand'a Lono; “ni nun firm'e kapt'is ili'n; do ni port'u ili'n al Reĝ'o Bal kaj juĝ'ig'u ili'n, kondamn'ig'u ili'n kaj dis'tru'ig'u ili'n!”
Ili dev'is tren'i si'a'j'n kapt'it'o'j'n al la centr'o de la kupol'it'a ĉambr'o, ĉar ili'a pez'o, kompar'e kun tiu de la Lonoj, ne'ebl'ig'is ili'a'n port'iĝ'o'n. Eĉ la Bird'o'tim'ig'il'o est'is mult'e pli pez'a ol la puf'a'j Lonoj. Sed fin'e la grup'o halt'is antaŭ alt'ig'it'a podi'o, sur kiu star'is ia tron'o, kiu konsist'is el grand'a larĝ'a seĝ'o, kaj al unu el la seĝ'o'brak'o'j est'is lig'it'a ŝnur'o. Tiu ŝnur'o etend'iĝ'is supr'e'n al la tegment'o de la kupol'o.
Aranĝ'it'e antaŭ la podi'o, la kapt'it'o'j est'is permes'it'a'j sid'iĝ'i, front'ant'e la mal'plen'a'n tron'o'n.
“Bon'e!” dir'is la grand'a Lono kiu komand'is la grup'o'n. “Nun ni ven'ig'u Reĝ'o'n Bal'o'n por juĝ'i tiu'j'n terur'a'j'n ul'o'j'n kiu'j'n ni tre kuraĝ'e kapt'is.”
Parol'ant'e li ek'pren'is la ŝnur'o'n kaj komenc'is tir'i laŭ'ebl'e plej fort'e. Unu aŭ du ali'a'j help'is li'n, kaj baldaŭ, dum ili al'tir'is la ŝnur'o'n, la foli'o'j super ili apart'iĝ'is kaj Lono ek'aper'is ĉe la ali'a fin'aĵ'o de la ŝnur'o. Li ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por mal'supr'e'n'tir'iĝ'i al la tron'o, kie li sid'iĝ'is kaj est'is en'lig'it'a, tiel ke li ne re'flos'os alt'e'n.
“Salut'o'n,” dir'is la Reĝ'o, palpebr'um'ant'e al si'a'j sekv'ant'o'j per si'a'j purpur'a'j okul'o'j; “kio okaz'as nun?”
“Fremd'ul'o'j, vi'a Moŝt'o—fremd'ul'o'j kaj kapt'it'o'j,”
respond'is la grand'a Lono, pomp'e.
“Jes ja! Mi vid'as ili'n. Mi vid'as ili'n tre klar'e,” kri'is la Reĝ'o, kaj li'a'j purpur'a'j okul'o'j el'star'is dum li rigard'is la tri kapt'it'o'j'n. “Kia'j kurioz'a'j best'o'j! Ĉu danĝer'a'j, vi kred'as, mi'a bon'a Panta?”
“Mi tim'as ke jes, vi'a Moŝt'o. Kompren'ebl'e, ebl'e ili ne est'as danĝer'a'j, sed ni ne risk'u. Sufiĉ'a'j akcident'o'j jam traf'as ni'n la povr'a'j'n Lonojn, kaj mi konsil'as kondamn'i kaj dis'tru'ig'i ili'n kiel ebl'e plej rapid'e.”
“Silent'u pri vi'a konsil'ad'o,” dir'is la monarĥ'o, per sen'plezur'a ton'o. “Kiu est'as Reĝ'o ĉi tie? Vi aŭ Mi?”
“Ni Reĝ'ig'is vi'n ĉar vi est'as mal'pli saĝ'a ol ni ali'a'j,”
respond'is Panta Lono, indign'e. “Mi mem pov'us est'i Reĝ'o, se mi vol'us, sed al mi ne plaĉ'as la mult'a labor'o kaj la respond'ec'o.”
Dir'ant'e tio'n la grand'a Lono arogant'e paŝ'is tie'n kaj re'e'n en la spac'o inter la tron'o de Reĝ'o Bal kaj la kapt'it'o'j, kaj laŭ'aspekt'e tre impon'is la ali'a'j'n Lonojn li'a defi'o. Sed subit'e aŭd'iĝ'is laŭt'a krak'o kaj Panta Lono tuj mal'aper'is, kio mult'e mir'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n, la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj Vut la Vag'ist'o'n, kiu'j vid'is sur la lok'o kie la grand'ul'o antaŭ'e star'is amas'et'o'n da mol'a, sulk'et'o'plen'a haŭt'o kiu aspekt'is kolaps'int'a kaŭĉuk'a balon'o.
“Jen!” kri'is la Reĝ'o. “Mi supoz'is ke tio okaz'os. La arogant'a fi'ul'o vol'is puf'ig'i si'n ĝis li est'as pli grand'a ol ĉiu'j ali'a'j, kaj jen la rezult'o de li'a stult'ec'o.
Ek'pump'u, iu'j el vi, kaj re'blov'u en li'n.”
“Ni dev'os ripar'i la tru'o'n unu'e, vi'a Moŝt'o,”
propon'is unu el la Lonoj, kaj la kapt'it'o'j rimark'is ke neni'u el ili aspekt'is surpriz'it'a nek ŝok'it'a pro la mal'feliĉ'a akcident'o traf'int'a Pantan.
“Bon'e,” mal'afabl'e murmur'is la Reĝ'o. “Ven'ig'u Tilon por ripar'i li'n.”
Unu aŭ du for'kur'is kaj baldaŭ re'ven'is sekv'at'e de vir'in'a Lono kiu sur'port'is gigant'a'j'n puf'it'a'j'n kaŭĉuk'a'j'n jup'o'j'n. Ankaŭ purpur'a plum'o est'is lig'it'a al veruk'o sur la supr'o de ŝi'a kap'o, kaj ĉirkaŭ ŝi'a tali'o est'is zon'o el fibr'a'j plant'o'j, sek'ig'it'a'j kaj fort'a'j, kiu'j aspekt'is ŝnur'a'j.
“Ek'labor'u, Til,” ordon'is Reĝ'o Bal. “Panta ĵus eksplod'is.”
La Lonino pren'is la amas'aĵ'o'n de haŭt'o kaj zorg'e ekzamen'is ĝis trov'i tru'o'n en unu pied'o. Tiam ŝi tir'is ŝnur'fibr'o'n el si'a zon'o, kaj kun'tir'int'e la rand'o'j'n de la tru'o, ŝi firm'e kun'lig'is ili'n per la ŝnur'o, tiel far'ant'e tia'n kurioz'a'n veruk'o'n kia'n rimark'is la fremd'ul'o'j sur tiom da Lonoj. Far'int'e tio'n, Til Lono ĵet'is la haŭt'aĵ'o'n al la ali'a'j Lonoj kaj est'is for'ir'ont'a kiam ŝi ek'rimark'is la kapt'it'o'j'n kaj halt'is por inspekt'i ili'n.
“Jen ja!” dir'is Til; “kia'j terur'a'j best'o'j. El kie ili ven'is?”
“Ni kapt'is ili'n,” respond'is Lono.
“Kaj kio'n vi far'os pri ili?” demand'is la Lonino.
“Ebl'e ni kondamn'os ili'n kaj tru'ig'os ili'n,”
respond'is la Reĝ'o.
“Nu,” dir'is ŝi, ankoraŭ rigard'ant'e la kapt'it'o'j'n, “mi ne cert'as ke ili tru'iĝ'os. Ni prov'u.”
Unu el la Lonoj kur'is al la rand'o de la arb'ar'o kaj rapid'e re'ven'is kun long'a akr'a dorn'o. Li rigard'et'is al la Reĝ'o, kiu kap'jes'is konsent'e, kaj antaŭ'e'n'kur'is kaj puŝ'is la dorn'o'n en krur'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o. La Bird'o'tim'ig'il'o nur rid'et'is kaj dir'is neni'o'n, ĉar la dorn'o tut'e ne dolor'ig'is li'n.
Post tio la Lono prov'is pik'i krur'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, sed la stan'o nur mal'akr'ig'is la pint'o'n de la dorn'o.
“Ĝust'e tio'n mi antaŭ'supoz'is,” dir'is Til, palpebr'um'ant'e per si'a'j purpur'a'j okul'o'j kaj sku'ant'e si'a'n puf'a'n kap'o'n; sed ĝust'e tiam la Lono puŝ'is la dorn'o'n en krur'o'n de Vut la Vag'ist'o, kaj kvankam ĝi est'is iom mal'akr'ig'it'a, ĝi tamen est'is sufiĉ'e akr'a por dolor'ig'i.
“Aŭ!” kri'is Vut, kaj li bat'is per si'a krur'o tiel energi'e ke la febl'a'j lig'il'o'j dis'part'iĝ'is. Li'a pied'o traf'is la Lonon—kiu ankoraŭ klin'is si'n super li—rekt'e sur la puf'a stomak'o, kaj ĵet'is li'n alt'e'n en la aer'o'n. Kiam li est'is alt'e super ili'a'j kap'o'j li eksplod'is per laŭt'a “pop” kaj li'a haŭt'o fal'is sur la ter'o'n.
“Mi ver'e kred'as,” dir'is la Reĝ'o, rul'ant'e si'a'j'n makul'okul'o'j'n tim'o'plen'e, “ke Panta prav'is dir'ant'e ke tiu'j kapt'it'o'j est'as danĝer'a'j. Ĉu la pump'il'o est'as pret'a?”
Kelk'a'j Lonoj jam en'puŝ'is grand'a'n sur'rad'a'n maŝin'o'n antaŭ la tron'o'n kaj nun ili pren'is la haŭt'o'n de Panta kaj komenc'is pump'i aer'o'n en ĝi'n.
Mal'rapid'e ĝi ŝvel'iĝ'is ĝis la Reĝ'o kri'is “Halt!”
“Ne, ne!” kri'is Panta, “mi ankoraŭ ne est'as sufiĉ'e grand'a.”
“Vi ne far'iĝ'os pli grand'a,” deklar'is la Reĝ'o. “Antaŭ ol eksplod'i vi est'is pli grand'a ol ni la ali'a'j, kaj tio fier'ig'is kaj arogant'ig'is vi'n. Nun vi est'as iom mal'pli grand'a ol la ceter'a'j, kaj vi daŭr'os pli long'e kaj est'os pli humil'a.”
“Pump'u mi'n—pump'u mi'n!” plor'is Panta. “Se ne, vi romp'os mi'a'n kor'o'n.”
“Se ni pli pump'os ni romp'os vi'a'n haŭt'o'n,”
respond'is la Reĝ'o.
Do la Lonoj ĉes'is pump'i aer'o'n en Pantan, kaj for'puŝ'is li'n de la pump'il'o. Li cert'e est'is pli humil'a ol antaŭ si'a akcident'o, ĉar li ramp'is en la fon'o'n kaj neni'o'n pli'a'n dir'is.
“Nun pump'u la ali'a'n,” ordon'is la Reĝ'o. Til jam ripar'is li'n, kaj la Lonoj ek'pump'is li'n ĝis li plen'iĝ'is per aer'o.
Dum tiu'j last'a'j kelk'a'j moment'o'j neni'u mult'e atent'is la kapt'it'o'j'n, do Vut, trov'int'e si'a'j'n krur'o'j'n liber'a'j, ramp'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj frot'is la lig'il'o'j'n kiu'j ankoraŭ est'is ĉirkaŭ li'a'j brak'o'j kaj korp'o kontraŭ la akr'a'n rand'o'n de la hak'il'o, kiu rapid'e tranĉ'is ili'n.
La knab'o nun est'is liber'a, kaj la dorn'o kiu'n la Lono puŝ'is en li'a'n krur'o'n kuŝ'ad'is ne'rimark'at'a sur la ter'o, kie la ul'o fal'ig'is ĝi'n kiam li eksplod'is. Vut antaŭ'e'n klin'is si'n kaj pren'is la dorn'o'n, kaj dum la Lonoj okup'is si'n rigard'ant'e la pump'il'o'n, la knab'o ek'salt'is sur si'a'j'n pied'o'j'n kaj subit'e kur'is kontraŭ la grup'o'n.
“Pop”—“pop”—“pop!” son'is tri el la Lonoj, kiam la Vag'ist'o pik'is ili'n per si'a dorn'o, kaj je la son'o'j la ali'a'j turn'is si'n por rigard'i kaj vid'is si'a'n en'danĝer'iĝ'o'n.
Kri'ant'e pro tim'o ili for'salt'is ĉiu'direkt'e'n, dis'ir'ant'e ĉirkaŭ la liber'a spac'o, kaj Vut la Vag'ist'o sen'hezit'e ĉas'is ili'n. Kvankam ili pov'is kur'i mult'e pli rapid'e ol la knab'o, ili oft'e stumbl'is kaj fal'is, aŭ obstrukc'is unu la ali'a'n, tiel ke li sukces'is kapt'i plur'a'j'n kaj pik'i ili'n per si'a dorn'o.
Mir'ig'is li'n vid'i kiel facil'e la Lonoj eksplod'as.
Kiam el'flu'is la aer'o ili est'is tut'e sen'help'a'j. Til Lono est'is unu el tiu'j kiu'j kur'is kontraŭ li'a'n dorn'o'n kaj mult'a'j ali'a'j sufer'is sam'a'n sort'o'n. La ul'o'j ne pov'is eskap'i el la lok'o, sed pro si'a tim'eg'o mult'a'j salt'is supr'e'n kaj kapt'is branĉ'o'j'n de la arb'o'j, kaj post'e grimp'is kie'n la dorn'o ne pov'is ating'i ili'n.
Vut tre lac'iĝ'is ĉas'ant'e ili'n, do li halt'is kaj re'ven'is, anhel'ant'e, al kie sid'as li'a'j amik'o'j, ankoraŭ lig'it'a'j.
“Tre bon'e far'it'e, mi'a Vag'ist'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Est'as evident'e ke ni ne bezon'as plu tim'i tiu'j'n puf'ul'o'j'n, do bon'vol'u mal'lig'i ni'n kaj ni plu vetur'os.”
Vut mal'lig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj help'is li'n star'iĝ'i.
Post'e li liber'ig'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kiu star'iĝ'is sen help'o. Ĉirkaŭ'rigard'ant'e ili vid'is ke la sol'a rest'ant'a Lono ating'ebl'a est'as Bal Lono, la Reĝ'o, kiu rest'as sid'ant'e en si'a tron'o, rigard'ant'e la pun'iĝ'o'n de si'a popol'o kun perpleks'aspekt'o en si'a'j purpur'a'j okul'o'j.
“Ĉu mi tru'ig'u la Reĝ'o'n?” la knab'o demand'is al si'a'j kun'ul'o'j.
Reĝ'o Bal sen'dub'e aŭd'is la demand'o'n, ĉar li palp'is la ŝnur'o'n kiu lig'is li'n al la tron'o kaj sukces'is liber'ig'i ĝi'n. Tuj li flos'is supr'e'n ĝis li ating'is la foli'a'n kupol'o'n, kaj apart'ig'int'e la branĉ'o'j'n li mal'aper'is el ili'a vid'pov'o. Sed la ŝnur'o kiu est'is lig'it'a al li'a korp'o ankoraŭ est'is konekt'it'a al la brak'o de la tron'o, kaj ili sci'is ke ili pov'os re'mal'supr'e'n'tir'i li'a'n Moŝt'o'n se ili vol'os.
“Las'u li'n,” propon'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Li ŝajn'as sufiĉ'e bon'a reĝ'o por si'a kurioz'a popol'o, kaj post ni'a for'ir'o la Lonoj dev'os mult'e labor'i por pump'i ĉiu'j'n tru'ig'it'a'j'n de Vut.”
“Ĉiu el ili dev'us est'i eksplod'ig'it'a,” deklar'is Vut, kiu koler'is ĉar li'a krur'o ankoraŭ dolor'as.
“Ne,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “tio ne est'us ver'e just'a. Ili tut'e prav'e kapt'is ni'n, ĉar ni ne rajt'is trud'i ni'n ĉi tie'n, post la avert'o ke ni for'ten'u ni'n de Lonio. Jen ili'a land'o, ne ni'a, kaj ĉar la kompat'ind'ul'o'j ne pov'as for'ir'i el la liber'a spac'o, ili ne pov'os damaĝ'i iu'n escept'e de tiu'j kiu'j pro sci'vol'em'o aŭdac'as, kiel ni, ven'i ĉi tie'n.”
“Bon'e dir'it'e, mi'a amik'o,” konsent'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ni ver'e ne rajt'is ĝen'i ili'a'n trankvil'ec'o'n kaj komfort'o'n; do ni for'ir'u.”
Ili facil'e trov'is la lok'o'n kie ili trud'is si'n en la lok'o'n, do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o flank'e'n'puŝ'is la arbust'ar'o'n kaj la unu'a komenc'is laŭ'ir'i la pad'o'n. La Bird'o'tim'ig'il'o nun sekv'is, kaj last'a est'is Vut, kiu re'rigard'is kaj vid'is ke la Lonoj ankoraŭ kroĉ'as si'n al la branĉ'o'j de la arb'o'j kaj rigard'as si'a'j'n eks'kapt'it'o'j'n per tim'o'plen'a'j okul'o'j.
“Sen'dub'e ili ĝoj'e vid'as ni'a'n for'ir'o'n,” koment'is la knab'o, kaj, rid'ant'e pro la feliĉ'a fin'o de la aventur'o, li sekv'is si'a'j'n kamarad'o'j'n laŭ la voj'o.
Supr'e'n kaj mal'supr'e'n ili ir'ad'is dum hor'o'j, kaj neni'o inter'romp'is la monoton'ec'o'n de la pejzaĝ'o, ĝis fin'e, kiam ili supr'e'n'ir'is mont'et'o'n pli alt'a'n ol kutim'e, ili vid'is tas'form'a'n val'o'n antaŭ si en kies centr'o star'is enorm'a kastel'o, konstru'it'a el purpur'a'j ŝton'o'j. La kastel'o est'is alt'a kaj larĝ'a kaj long'a, sed sen tur'o'j kaj tur'et'o'j. Kiom ili pov'is vid'i, est'is nur unu fenestr'et'o kaj unu grand'a pord'o ĉiu'flank'e de la grand'a konstru'aĵ'o.
“Est'as strang'e!” medit'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi tut'e ne suspekt'is ke tia grand'a kastel'o ekzist'as en ĉi tiu Gilikula Land'o. Kiu, do, loĝ'as ĉi tie?”
“Ŝajn'as al mi, el tia distanc'o,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ke ĝi est'as la plej grand'a kastel'o kiu'n mi iam vid'is. Ĝi ver'e est'as tro grand'a por util'ig'o, kaj neni'u pov'us mal'ferm'i aŭ ferm'i tiu'j'n grand'a'j'n pord'o'j'n sen ŝtup'et'ar'o.”
“Ebl'e, se ni pli'proksim'iĝ'os, ni trov'os ĉu aŭ ne iu loĝ'as tie,” sugest'is Vut. “Laŭ'aspekt'e, neni'u loĝ'as tie.”
Plu ili ir'is, kaj kiam ili ating'is la centr'o'n de la val'o, kie star'is la grand'a ŝton'a kastel'o, komenc'is mal'lum'iĝ'i. Do ili hezit'is pri kio'n far'i.
“Se amik'em'a'j person'o'j hazard'e loĝ'as ĉi tie,” dir'is Vut, “mi volont'e akcept'os lit'o'n; sed se mal'amik'o'j okup'as la ej'o'n, mi prefer'as dorm'i sur la ter'o.”
“Kaj se tut'e neni'u loĝ'as ĉi tie,” al'don'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ni pov'os en'ir'i kaj ek'posed'i ĝi'n kaj sent'i ni'n kiel en'hejm'e.”
Parol'ant'e li pli'proksim'iĝ'is al unu el la grand'a'j pord'o'j, kiu est'is tri'obl'e pli alt'a kaj larĝ'a ol iu ajn pord'o kiu'n li ĝis tiam vid'is en dom'o, kaj tie li trov'is, gravur'it'a'j'n per grand'a'j liter'o'j sur ŝton'o super la pord'ej'o, la vort'o'j'n: “Kastel'o Jup”
“Oho!” li kri'is; “mi re'kon'as la ej'o'n nun. Ver'ŝajn'e ĝi est'is la hejm'o de S-ro Jup, terur'a gigant'o kiu'n mi vid'is kapt'it'a en kaĝ'o, tre for de ĉi tie. Tial ĉi tiu kastel'o ver'ŝajn'e est'as ne'okup'at'a kaj ni pov'os uz'i ĝi'n laŭ'dezir'e.”
“Jes, jes,” dir'is la Stan'a Imperi'estr'o, kap'jes'ant'e; “ankaŭ mi memor'as S-ro'n Jup. Sed kiel ni en'ir'os li'a'n ne'okup'at'a'n kastel'o'n? La rigl'il'o de la pord'o est'as tiom super ni'a'j kap'o'j ke neni'u el ni pov'as ating'i ĝi'n.”
Ili pri'pens'is tiu'n problem'o'n dum kelk'a temp'o, kaj post tio Vut dir'is al la Stan'ul'o: “Se mi star'os sur vi'a'j ŝultr'o'j, mi kred'as ke mi pov'os mal'rigl'i la pord'o'n.”
“Grimp'u, do,” est'is la respond'o, kaj kiam la knab'o star'is sur la stan'a'j ŝultr'o'j de Noĉjo Hak'ist'o li sukces'is, kvankam apenaŭ'e, ating'i la rigl'il'o'n kaj lev'i ĝi'n.
Tuj la pord'o apert'iĝ'is, ĝi'a'j grand'a'j ĉarnir'o'j grinc'is kvazaŭ protest'e, do Vut salt'is mal'supr'e'n kaj sekv'is si'a'j'n akompan'ant'o'j'n en grand'a'n sen'mebl'a'n koridor'o'n. Apenaŭ la tri'o est'is intern'e, ili aŭd'is la pord'o'n bru'ferm'iĝ'i mal'antaŭ ili, kaj tio mir'ig'is ili'n ĉar neni'u tuŝ'is ĝi'n. Ĝi ferm'iĝ'is propr'a'vol'e, kvazaŭ per magi'o. Krom'e, la rigl'il'o est'is sur la ekster'a flank'o, kaj pens'o ek'traf'is ĉiu'n el ili ke nun ili est'as kapt'it'o'j en ĉi tiu ne'kon'at'a kastel'o.
“Tamen,” murmur'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ni ne kulp'as pri kio est'is ne'evit'ebl'a; do ni antaŭ'e'n'ir'u brav'e kaj vid'u kio est'as vid'ebl'a.”
Est'is tre mal'lum'e en la koridor'o, nun post la ferm'iĝ'o de la ekster'a pord'o, do dum ili stumbl'ad'is laŭ ŝton'a koridor'o ili ten'is si'n proksim'a'j unu al ali'a, ne sci'ant'e kia danĝer'o ver'ŝajn'e traf'os ili'n.
Subit'e mild'a bril'o ĉirkaŭ'is ili'n. Ĝi pli'grand'iĝ'is, ĝis ili pov'is vid'i la ĉirkaŭ'aĵ'o'j'n klar'e. Ili jam ating'is la fin'o'n de la koridor'o kaj antaŭ ili est'is nov'a grand'a pord'o. Ĝi sen'bru'e ek'apert'iĝ'is antaŭ ili, sen ies help'o, kaj tra la pord'ej'o ili rimark'is grand'a'n ĉambr'o'n, kies mur'o'j est'is teg'it'a'j per plat'o'j el pur'a or'o, mult'e polur'it'a'j.
Ĉi tiu ĉambr'o ankaŭ est'is ilumin'at'a, kvankam ili ne pov'is vid'i lamp'o'j'n, kaj en ĝi'a centr'o est'is grand'a tabl'o ĉe kiu sid'is grand'eg'a vir'in'o. Ŝi est'is vest'it'a per arĝent'a'j rob'o'j brod'it'a'j per gaj'a'j flor'desegn'o'j, kaj super tiu bel'eg'a vest'o est'is mal'long'a ŝirm'vest'o el kompleks'a punt'aĵ'o. Tia ŝirm'vest'o ja ne ŝirm'is, kaj ne konven'is al la bel'a rob'o, sed malgraŭ tio la grand'eg'a vir'in'o sur'port'is ĝi'n. La tabl'o ĉe kiu ŝi sid'is est'is kovr'it'a de blank'a tuk'o kaj sur ĝi est'is or'a'j teler'o'j, do la vetur'ant'o'j surpriz'at'e vid'is ke ili re'kon'as la Gigant'in'o'n dum ŝi vesper'manĝ'as.
Ŝi hav'is la dors'o'n ili'a'direkt'e kaj eĉ ne turn'is si'n, sed pren'ant'e pan'et'o'n de teler'o ŝi komenc'is sur'ŝmir'i buter'o'n kaj dir'is per voĉ'o kiu est'is grand'a kaj bas'a sed ne precip'e mal'agrabl'a: “Kial ne en'ir'i kaj las'i la pord'o'n ferm'iĝ'i? Vi kaŭz'as aer'tra'flu'o'n kaj mi mal'varm'um'os kaj tern'os. Kiam mi tern'as mi ek'koler'et'as kaj kiam mi koler'et'as mi risk'as far'i i'o'n fi'a'n. En'ven'u, mal'saĝ'a'j fremd'ul'o'j; en'ven'u!”
Pro tiu urĝ'o ili en'ir'is la ĉambr'o'n kaj proksim'iĝ'is al la tabl'o, ĝis ili star'is vizaĝ-al-vizaĝ'e al la grand'a Gigant'in'o. Ŝi plu manĝ'ad'is, sed rid'et'is iom kurioz'e dum ŝi rigard'is ŝi'n. Vut rimark'is ke la pord'o silent'e ferm'iĝ'is post ili'a en'ir'o, kaj tio tut'e ne plaĉ'is al li.
“Nu,” dir'is la Gigant'in'o, “kia'n prav'ig'o'n vi pov'as pretend'i?”
“Ni ne sci'is ke iu loĝ'as ĉi tie, Sinjor'in'o,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “do, ĉar ni est'as vetur'ant'a'j kaj fremd'a'j en ĉi tiu region'o, kaj dezir'is trov'i lok'o'n kie ni'a knab'amik'o pov'os dorm'i, ni kuraĝ'is en'ir'i vi'a'n kastel'o'n.”
“Vi sci'is ke ĝi est'as privat'a posed'aĵ'o, mi supoz'as?”
dir'is ŝi, met'ant'e buter'o'n sur ali'a'n pan'et'o'n.
“Ni vid'is la vort'o'j'n ‘Kastel'o Jup’ super la pord'o, sed ni sci'is ke S-ro Jup est'as kapt'it'a en kaĝ'o en tre for'a part'o de la land'o Oz, do ni decid'is ke neni'u nun est'as en la loĝ'ej'o kaj ke ni pov'us uz'i la kastel'o'n por la nokt'o.”
“Mi kompren'as,” koment'is la Gigant'in'o, sku'et'ant'e si'a'n kap'o'n kaj de'nov'e rid'et'ant'e laŭ si'a kurioz'a manier'o—manier'o kiu horor'trem'ig'is li'n. “Vi ne sci'is ke S-ro Jup hav'as edz'in'o'n, nek ke post li'a kruel'a kapt'iĝ'o li'a edz'in'o plu loĝ'as en li'a kastel'o kaj mastr'um'as ĝi'n laŭ si'a plaĉ'o.”
“Kiu kapt'is S-ro'n Jup?” demand'is Vut, serioz'e rigard'ant'e la vir'in'o'n.
“Fi'mal'amik'o'j. Hom'o'j kiu'j mal'bon'vol'e obĵet'is kiam Jup pren'is ili'a'j'n bov'in'o'j'n kaj ŝaf'o'j'n kiel manĝ'aĵ'o'n. Mi tamen dev'as agnosk'i ke Jup est'is mal'bon'humor'a kaj li em'is bat'i kelk'a'j'n dom'o'j'n, foj'foj'e, kiam li koler'is. Do unu tag'o'n la et'ul'o'j ven'is en grand'a amas'o kaj kapt'is S-ro'n Jup, kaj for'port'is li'n al kaĝ'o ie en la mont'ar'o. Mi ne sci'as kie ĝi est'as, kaj ne grav'as al mi, ĉar mi'a edz'o mal'bon'e trakt'is mi'n kelk'foj'e, forges'ant'e la respekt'o'n kiu'n gigant'in'o rajt'as ricev'i de gigant'o. Oft'e li pied'bat'is mi'a'j'n tibi'o'j'n, kiam mi rifuz'is serv'i li'n. Do mi ĝoj'as pro li'a for'est'o.”
“Mi'n surpriz'as ke oni ne ankaŭ kapt'is vi'n,”
koment'is Jup.
“Nu, mi est'is tro lert'a por ili,” dir'is ŝi, ek'rid'ant'e, kio kaŭz'is tia'n vent'et'o'n ke la ŝancel'iĝ'em'a Bird'o'tim'ig'il'o est'is preskaŭ de'blov'it'a kaj dev'is ek'pren'i si'a'n amik'o'n Noĉjo Hak'ist'o por firm'ig'i si'n. “Mi vid'is la hom'o'j'n ven'i,” daŭr'ig'is S-in'o Jup, “kaj sci'ant'e ke ili intenc'as fi'ag'o'n mi trans'form'is mi'n en mus'o'n kaj kaŝ'is mi'n en ŝrank'o. Post ili'a for'ir'o, kiam ili kun'port'is mi'a'n tibi'bat'ant'a'n edz'o'n, mi re'trans'form'is mi'n en mi'a'n antaŭ'a'n form'o'n, kaj ĉi tie mi loĝ'as ek'de tiam en pac'o kaj komfort'o.”
“Ĉu vi do est'as Sorĉ'ist'in'o?” demand'is Vut.
“Nu, ne preciz'e Sorĉ'ist'in'o,” ŝi respond'is, “sed mi est'as Trans'form'art'ist'in'o. Ali'vort'e, mi est'as pli Jukuhuo ol Sorĉ'ist'in'o, kaj kompren'ebl'e vi sci'as ke la Jukuhuoj est'as la plej lert'a'j magi'ist'o'j en la mond'o.”
La vetur'ant'o'j silent'is dum kelk'a temp'o, mal'komfort'e pri'pens'ant'e tiu'n deklar'o'n kaj ĝi'a'n ebl'a'n efik'o'n je ili'a est'ont'ec'o. Sen'dub'e la Gigant'in'o volont'e kapt'is ili'n; tamen ŝi parol'is tiel gaj'e, per si'a grand'a voĉ'o, ke ĝis nun ili tut'e ne est'is alarm'it'a'j.
Post iom da temp'o la Bird'o'tim'ig'il'o, kies cerb'o'miks'aĵ'o sen'halt'e funkci'ad'is, demand'is al la vir'in'o: “Ĉu ni konsider'u vi'n ni'a amik'in'o, S-in'o Jup, aŭ ĉu vi intenc'as est'i ni'a mal'amik'in'o?”
“Mi neniam hav'as amik'o'j'n,” ŝi dir'is per ton'o indik'ant'a ordinar'a'n fakt'o'n, “ĉar amik'o'j tro'familiar'iĝ'as kaj ĉiam forges'as atent'i propr'a'j'n afer'o'j'n. Sed mi ne est'as vi'a mal'amik'o; nu, ankoraŭ ne. Efektiv'e, al mi plaĉ'as vi'a ven'o, ĉar mi'a viv'o ĉi tie est'as iom sol'ec'a. Ĉe'est'as neni'u kun kiu mi pov'as parol'i, ek'de kiam mi trans'form'is Polikromon, la Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o, en kanari'bird'o'n.”
“Kiel vi sukces'is far'i tio'n?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, mir'ant'e. “Polikromo est'as potenc'a fe'in'o!”
“Ŝi est'is,” dir'is la Gigant'in'o; “sed nun ŝi est'as kanari'bird'o. Unu tag'o'n post pluv'o Polikromo for'danc'is de la Ĉiel'ark'o kaj ek'dorm'is sur mal'grand'a alt'aĵ'o en ĉi tiu val'o, ne tre for de mi'a kastel'o. La sun'o ek'aper'is kaj for'pel'is la Ĉiel'ark'o'n, kaj antaŭ ol Pol'i vek'iĝ'is, mi kaŝ'e el'ir'is kaj trans'form'is ŝi'n en kanari'bird'o'n en or'a kaĝ'o ornam'it'a per diamant'o'j. La kaĝ'o est'is por ke ŝi ne for'flug'u. Mi supoz'is ke ŝi kant'os kaj parol'os kaj ke ni bon'e distr'os ni'n; sed ŝi tut'e ne montr'iĝ'is bon'a kun'ul'o. Ek'de la moment'o de si'a trans'form'iĝ'o ŝi rifuz'as dir'i eĉ unu'sol'a'n vort'o'n.”
“Kie ŝi nun est'as?” demand'is Vut, kiu aŭd'is rakont'o'j'n pri bel'a Polikromo kaj mult'e interes'iĝ'is pri ŝi.
“La kaĝ'o pend'as en mi'a dorm'o'ĉambr'o,” dir'is la Gigant'in'o, manĝ'ant'e pli'a'n pan'et'o'n.
La vetur'ant'o'j nun est'is mal'pli komfort'a'j kaj pli suspekt'em'a'j pri la Gigant'in'o ol antaŭ'e. Se Polikromo, la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kiu est'is ver'a fe'in'o, est'is trans'form'it'a kaj sklav'ig'it'a de ĉi tiu grand'eg'a vir'in'o, kiu pretend'is est'i Jukuhuo, kio ebl'e okaz'os al ili mem? Dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, tord'ant'e si'a'n plen'ig'it'a'n kap'o'n por rigard'i cel'e S-in'o'n Jup: “Ĉu vi sci'as, Sinjor'in'o, kiu'j ni est'as?”
“Kompren'ebl'e,” dir'is ŝi; “pajl'ul'o, stan'ul'o kaj knab'o.”
“Ni est'as tre grav'a'j person'o'j,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Des pli bon'e,” ŝi respond'is. “Mi ĝu'os vi'a'n ĉe'est'o'n eĉ pli pro tio. Ĉar mi intenc'as rest'ig'i vi'n ĉi tie dum mi'a tut'a viv'o, por distr'i mi'n kiam mi sent'os sol'ec'o'n.
Kaj,” ŝi al'don'is ne'rapid'e, “en ĉi tiu Val'o tut'e neni'u mort'as.”
Al ili tut'e ne plaĉ'is tiu parol'o, do la Bird'o'tim'ig'il'o sulk'ig'is si'a'n frunt'o'n laŭ manier'o kiu rid'et'ig'is S-in'o'n Jup, dum la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mien'is tiom feroc'e ke S-in'o Jup rid'is. La Bird'o'tim'ig'il'o suspekt'is ke ŝi rid'os, do li glit'is mal'antaŭ si'a'j'n amik'o'j'n por eskap'i de la vent'o de ŝi'a spir'o. De tiu sekur'a pozici'o li dir'is avert'e: “Ni hav'as potenc'a'j'n amik'o'j'n kiu'j baldaŭ ven'os liber'ig'i ni'n.”
“Do ili ven'u,” ŝi respond'is, per ton'o iom mal'estim'a. “Kiam ili al'ven'os ili trov'os nek knab'o'n, nek stan'ul'o'n, nek bird'o'tim'ig'il'o'n, ĉar morgaŭ maten'e mi intenc'as trans'form'i vi'n ĉiu'j'n en ali'a'j'n form'o'j'n, tiel ke vi ne est'os re'kon'ebl'a'j.”
Tiu minac'o plen'ig'is ili'n per sen'esper'o. La bon'humor'a Gigant'in'o est'is pli terur'a ol ili imag'is. Ŝi pov'is rid'et'i kaj sur'port'i bel'a'j'n vest'o'j'n kaj sam'temp'e est'i eĉ pli kruel'a ol ŝi'a fi'edz'o.
Kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o pen'is el'pens'i metod'o'n eskap'i el la kastel'o antaŭ la maten'o, sed ŝajn'e ŝi leg'is ili'a'j'n pens'o'j'n kaj kap'ne'is.
“Ne tro'vigl'ig'u vi'a'j'n kompat'ind'a'j'n cerb'o'j'n,” dir'is ŝi. “Vi ne pov'os eskap'i de mi, ne'grav'e kiom vi prov'os.
Sed kial vi vol'as eskap'i? Mi don'os al vi nov'a'j'n form'o'j'n mult'e pli bon'a'j'n ol tiu'j kiu'j'n vi nun hav'as.
Est'u kontent'a'j pri vi'a sort'o, ĉar mal'kontent'o konduk'as al mal'feliĉ'o, kaj mal'feliĉ'o, ne'grav'e kiu'form'a, est'as la plej grand'a mal'bon'aĵ'o kiu pov'as okaz'i.”
“Kia'j'n form'o'j'n vi intenc'as don'i al ni?” demand'is Vut serioz'e.
“Mi ankoraŭ ne decid'is. Mi pri'sonĝ'os tio'n ĉi'nokt'e, do en la maten'o mi est'os decid'int'a kiel trans'form'i vi'n.
Ebl'e vi prefer'us elekt'i propr'a'j'n trans'form'o'j'n?”
“Ne,” dir'is Vut, “mi prefer'as rest'i kia mi est'as.”
“Strang'e,” ŝi respond'is. “Vi est'as et'a, kaj vi est'as mal'fort'a; kia vi est'as, vi ver'e ne mult'o'n valor'as. Vi'a plej bon'a karakter'aĵ'o est'as ke vi viv'as, ĉar mi pov'os far'i el vi i'a'n viv'a'n est'aĵ'o'n kio est'os tre mult'e pli bon'a ol vi'a nun'a form'o.”
Ŝi pren'is pli'a'n pan'et'o'n de teler'o kaj tremp'is ĝi'n en pot'o'n da miel'o kaj trankvil'e komenc'is manĝ'i ĝi'n.
La Bird'o'tim'ig'il'o rigard'is ŝi'a'n ag'o'n pens'em'e.
“Ne est'as gren'kamp'o'j en vi'a Val'o,” dir'is li; “kie do vi akir'is la farun'o'n el kiu vi far'is vi'a'j'n pan'et'o'j'n?”
“Jen ja! ĉu vi kred'as ke mi ĝen'us mi'n per pret'ig'o de pan'et'o'j el farun'o?” ŝi respond'is. “Tio est'as mult'e tro ted'a proces'o por Jukuhuo. Mi el'met'is kelk'a'j'n kapt'il'o'j'n ĉi'post'tag'mez'e kaj kapt'is mult'a'j'n kamp'o'mus'o'j'n, sed ĉar mi ne ŝat'as manĝ'i mus'o'j'n, mi trans'form'is ili'n en varm'eg'a'j'n pan'et'o'j'n por mi'a vesper'manĝ'o. La miel'o en ĉi tiu pot'o iam est'is vesp'o'nest'o, sed trans'form'it'e ĝi far'iĝ'is dolĉ'a kaj bon'gust'eg'a. Kiam mi dezir'as manĝ'i, mi nur bezon'as pren'i i'o'n kio'n mi ne vol'as konserv'i, kaj trans'form'i ĝi'n en kia'n ajn manĝ'aĵ'o'n mi ŝat'as, kaj manĝ'as ĝi'n.
Ĉu vi mal'sat'as?”
“Mi ne manĝ'as, dank'o'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Nek mi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Mi ankoraŭ hav'as iom da natur'a manĝ'aĵ'o en mi'a dors'o'sak'o,” dir'is Vut la Vag'ist'o, “kaj mi prefer'as manĝ'i tio'n pli ol vesp'o'nest'aĉ'o'n.”
“Ĉiu laŭ si'a gust'o,” dir'is la Gigant'in'o sen'zorg'e, kaj nun, ĉar ŝi jam fin'is si'a'n vesper'manĝ'o'n, ŝi star'iĝ'is, kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n, kaj la manĝ'o'tabl'o tuj mal'aper'is.
“Bon'vol'u sid'i,” ŝi dir'is al ili, dum ŝi sid'ig'is si'n mem en grand'a'n fotel'o'n kaj etend'is si'a'j'n bel'e brod'it'a'j'n jup'o'j'n por ke ili admir'u ili'n. Sed ĉiu'j seĝ'o'j en la ĉambr'o'j est'is tiom alt'a'j ke ni'a'j amik'o'j ne pov'is sur'grimp'i al la sid'ej'o'j. S-in'o Jup observ'is tio'n kaj gest'is per man'o, kaj tuj or'a ŝtup'et'ar'o ek'aper'is apog'at'e de seĝ'o kontraŭ ŝi'a propr'a.
“Al'grimp'u,” dir'is ŝi, kaj ili obe'is; la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la knab'o help'is la mal'pli lert'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n. Kiam ili ĉiu'j sid'is en vic'o sur la kusen'o de la seĝ'o, la Gigant'in'o plu'dir'is: “Nun rakont'u al mi kial vi ven'is ĉi'direkt'e'n, kaj el kie vi ven'is kaj kio'n vi cel'as.”
Do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o rakont'is al ŝi pri Nim'i Am'i, kaj si'a decid'o trov'i kaj edz'in'ig'i ŝi'n, kvankam li ne hav'as Am'ant'a'n Kor'o'n. La rakont'o ŝajn'e amuz'is la grand'a'n vir'in'o'n, kiu post tio komenc'is demand'ad'i al la Bird'o'tim'ig'il'o kaj unu'a'foj'e en si'a viv'o ŝi aŭd'is pri Ozma de Oz, kaj pri Doroteo kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o kaj D-ro Pipt kaj Tiktoko kaj mult'a'j Ozuloj kiu'j est'as bon'e kon'at'a'j en la Smerald'a Urb'o. Ankaŭ Vut dev'is rakont'i si'a'n histori'o'n, kiu est'is tre simpl'a kaj ne neces'ig'is mult'a'n temp'o'n. La Gigant'in'o mult'e rid'is kiam la knab'o rakont'is ili'a'j'n aventur'o'j'n en Lonio, sed ŝi dir'is ke ŝi neni'o'n sci'as pri la Lonoj ĉar ŝi neniam for'ir'as el la Val'o.
“Est'as fi'ul'o'j kiu'j volont'e kapt'us mi'n, sam'e kiel mi'a'n gigant'a'n edz'o'n S-ro Jup,” dir'is ŝi; “do mi rest'as en'hejm'e kaj atent'as mi'a'j'n propr'a'j'n afer'o'j'n.”
“Se Ozma sci'us ke vi aŭdac'as far'i magi'ad'o'n sen ŝi'a konsent'o, ŝi sever'e pun'us vi'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ĉar ĉi tiu kastel'o est'as en la Land'o Oz, kaj neniu'j person'o'j en la Land'o Oz rajt'as far'i magi'ad'o'n escept'e de Glinda la Bon'a kaj la mal'grand'a Sorĉ'ist'o kiu loĝ'as kun Ozma en la Smerald'a Urb'o.”
“Fi al vi'a Ozma!” kri'is la Gigant'in'o, klak'ant'e per si'a'j fingr'o'j mok'e. “Kiel grav'as al mi knab'in'o kiu'n mi neniam vid'is kaj kiu neniam vid'is mi'n?”
“Sed Ozma est'as fe'in'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “kaj tial ŝi est'as tre potenc'a. Ankaŭ, ni'n protekt'as Ozma, kaj se vi damaĝ'us ni'n iu'manier'e tio mult'eg'e koler'ig'us ŝi'n.”
“Kio'n mi far'as ĉi tie, en mi'a propr'a privat'a kastel'o en ĉi tiu sol'ec'a Val'o—kie'n ven'as neni'u escept'e de stult'ul'o'j kia'j vi—tio neniam est'os raport'it'a al vi'a fe'in'a Ozma,” opon'is la Gigant'in'o. “Ne pen'u for'tim'ig'i mi'n de mi'a intenc'o, kaj ne las'u vi'n tim'iĝ'i, ĉar est'as plej bon'e brav'e renkont'i ne'evit'ebl'aĵ'o'j'n. Mi nun en'lit'iĝ'os, kaj en la maten'o mi don'os al vi ĉiu'j nov'a'j'n form'o'j'n, kia'j est'os pli interes'a'j por mi ol tiu'j kiu'j'n vi nun port'as. Bon'a'n nokt'o'n kaj agrabl'a'j'n sonĝ'o'j'n.”
Dir'int'e tio'n, S-in'o Jup star'iĝ'is el si'a seĝ'o kaj marŝ'is tra pord'ej'o en ali'a'n ĉambr'o'n. Tiom pez'a est'is la tret'ad'o de la Gigant'in'o ke eĉ la mur'o'j de la grand'a ŝton'a kastel'o trem'is dum ŝi paŝ'is. Ŝi ferm'is la pord'o'n de si'a dorm'o'ĉambr'o mal'antaŭ si, kaj subit'e la lum'o esting'iĝ'is kaj la tri kapt'it'o'j trov'is si'n en plen'a mal'lum'o.
La Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj la Bird'o'tim'ig'il'o'n tut'e ne ĝen'is la mal'lum'o, sed Vut la Vag'ist'o mal'trankvil'is ĉar li est'is las'it'a en tiu strang'a lok'o laŭ tiu strang'a manier'o, kaj li ne pov'is vid'i ebl'a'n minac'a'n danĝer'o'n.
“Ĉu la grand'a vir'in'o tamen ne pov'us don'i al mi lit'o'n?” li dir'is al si'a'j kun'ul'o'j, kaj li apenaŭ parol'is kiam li sent'is i'o'n prem'i si'n kontraŭ li'a'j'n krur'o'j'n, kiu'j pend'is de la kusen'o de la seĝ'o. Li mal'supr'e'n klin'is si'n, etend'is man'o'n kaj trov'is ke lit'o ek'aper'is, kun matrac'o kaj kovr'il'o'j, tut'e komplet'a. Li ne mal'ŝpar'is temp'o'n sed tuj glit'is sur la lit'o'n kaj baldaŭ profund'e dorm'is.
Dum la nokt'o la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Imperi'estr'o diskut'is mal'laŭt'a'voĉ'e, kaj ili mov'iĝ'is el la seĝ'o kaj tra'ir'is zorg'e la tut'a'n ĉambr'o'n, palp'ant'e por trov'i i'a'n kaŝ'it'a'n risort'o'n kiu ebl'e mal'ferm'os pord'o'n aŭ fenestr'o'n kaj permes'os ke ili eskap'u.
La maten'o trov'is ili'n ankoraŭ sen'sukces'a'j dum si'a serĉ'o kaj tuj kiam lum'iĝ'is la lit'o de Vut ek'mal'aper'is, kaj li fal'is sur la plank'o'n kaj la fal'bat'o rapid'e vek'is li'n. Post iom da temp'o la Gigant'in'o ven'is el si'a lit'o'ĉambr'o, sur'hav'ant'e ali'a'n rob'o'n kiu est'is egal'e mult'ornam'it'a kiel tiu kiu'n ŝi sur'port'is la antaŭ'a'n vesper'o'n, kaj ankaŭ sur'hav'ant'e la bel'a'n punt'a'n antaŭ'ŝirm'vest'o'n. Sid'iĝ'int'e en seĝ'o'n ŝi dir'is: “Mi mal'sat'as; do mi tuj maten'manĝ'os.”
Ŝi kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n kaj tuj la tabl'o ek'aper'is antaŭ ŝi, kovr'it'a per neĝ'o'blank'a tuk'o kaj sur tiu est'is mult'a'j or'a'j teler'o'j. Sed ne est'is manĝ'aĵ'o'j sur la tabl'o, nek io ali'a escept'e de kruĉ'o da akv'o, ar'o da sovaĝ'a'j herb'o'j kaj man'plen'o da ŝton'er'o'j. Sed la Gigant'in'o verŝ'is iom da akv'o en si'a'n kaf'o'pot'o'n, frap'et'is ĝi'n unu-du'foj'e per si'a man'o, kaj post'e el'verŝ'is tas'o'n da varm'eg'a kaf'o.
“Ĉu vi dezir'as iom?” ŝi demand'is al Vut.
Li est'is mal'fid'em'a rilat'e al magi'a kaf'o, sed ĝi'a odor'o est'is tiom al'log'a ke li ne pov'is rezist'i ĝi'n; do li respond'is: “Bon'vol'u, Sinjor'in'o.”
La Gigant'in'o el'verŝ'is pli'a'n tas'o'n kaj met'is ĝi'n sur la plank'o'n por Vut. Ĝi est'is grand'a kiel kuv'o, kaj la or'a kuler'o en la teler'et'o apud la tas'o est'is tiom pez'a ke la knab'o apenaŭ pov'is lev'i ĝi'n. Sed Vut sukces'is trink'et'i iom da kaf'o kaj trov'is ĝi'n bon'gust'eg'a.
S-in'o Jup post'e trans'form'is la fi'herb'o'j'n en teler'o'n da aven'kaĉ'o, kiu'n ŝi manĝ'is bon'apetit'e.
“Nun,” dir'is ŝi, pren'ant'e la ŝton'er'o'j'n. “Ĉu mi komplet'ig'u mi'a'n manĝ'o'n per fiŝ'bul'et'o'j aŭ per ŝaf'id'a'j kotlet'o'j? Kiu'j'n vi prefer'as, Vut la Vag'ist'o?”
“Bon'vol'u, mi manĝ'os la manĝ'aĵ'o'j'n en mi'a dors'o'sak'o,” respond'is la knab'o. “Vi'a'j magi'a'j manĝ'aĵ'o'j ebl'e bon'e gust'as, sed mi tim'as ili'n.”
La vir'in'o rid'is pro li'a'j tim'o'j kaj trans'form'is la ŝton'er'o'j'n en fiŝ'bul'o'j'n.
“Mi supoz'as ke vi kred'as ke post kiam vi manĝ'us la manĝ'aĵ'o'n ĝi re'far'iĝ'us ŝton'er'o'j kaj mal'san'ig'us vi'n,”
ŝi koment'is; “sed tio ne est'us ebl'a. Neniam io trans'form'it'a de mi re'akir'os si'a'n antaŭ'a'n form'o'n, do ĉi tiu'j fiŝ'bul'o'j neniam pov'os de'nov'e est'i ŝton'er'o'j. Tial mi dev'as tre zorg'e atent'i pri mi'a'j trans'form'o'j,” ŝi plu'dir'is, rapid'e manĝ'ant'e dum ŝi parol'is, “ĉar kvankam mi pov'as laŭ'vol'e ŝanĝ'i form'o'j'n mi neniam pov'as re'ŝanĝ'i ili'n—tio pruv'as ke eĉ la pov'o de lert'a Jukuhuo est'as lim'ig'it'a. Kiam mi trans'form'os vi'a'n tri'o'n, vi dev'os ĉiam port'i la form'o'j'n kiu'j'n mi don'is al vi.”
“Do bon'vol'u ne trans'form'i ni'n,” pet'is Vut, “ĉar ni tut'e kontent'e rest'os kia'j ni est'as.”
“Mi ne cel'as kontent'ig'i vi'n, mi intenc'as plaĉ'i mi'n,” ŝi deklar'is, “kaj plezur'ig'os mi'n don'i al vi nov'a'j'n form'o'j'n. Ĉar se hazard'e vi'a'j amik'o'j ven'os serĉ'i vi'n, neni'u el ili pov'os re'kon'i vi'n.”
Ŝi'a ton'o est'is tiel pozitiv'a ke ili sci'is ke est'us sen'util'e protest'i. La vir'in'o ne est'is mal'bel'aspekt'a; ŝi'a vizaĝ'o ne est'is kruel'a; ŝi'a voĉ'o est'is grand'a sed graci'ton'a; sed ŝi'a'j vort'o'j indik'is ke ŝi posed'as sen'kompat'a'n kor'o'n kaj neniom da pet'pled'o ŝanĝ'os ŝi'a'n fi'cel'o'n.
S-in'o Jup uz'is mult'a'n temp'o'n por fin'i si'a'n maten'manĝ'o'n kaj la kapt'it'o'j tut'e ne dezir'is rapid'ig'i ŝi'n, sed fin'e la manĝ'o est'is fin'it'a kaj ŝi fald'is si'a'n buŝ'tuk'o'n kaj mal'aper'ig'is la tabl'o'n kun'frap'ant'e si'a'j'n man'o'j'n. Post tio ŝi turn'is si'n al si'a'j kapt'it'o'j kaj dir'is: “La sekv'a er'o de la program'o est'as ŝanĝ'i vi'a'j'n form'o'j'n.”
“Ĉu vi decid'is kiu'j'n form'o'j'n don'i al ni?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'kviet'e.
“Jes; mi el'sonĝ'is la tut'o'n dum mi dorm'is. Ĉi tiu Stan'ul'o ŝajn'as tre serioz'a person'o”—efektiv'e, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ja aspekt'is serioz'eg'a, ĝust'e tiam, ĉar li'n mult'e ĉagren'is—“do mi ŝanĝ'os li'n en Strig'o'n.”
Ŝi nur bezon'is gest'i al li per unu fingr'o parol'ant'e, kaj tuj la form'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o komenc'is ŝanĝ'iĝ'i kaj post kelk'a'j sekund'o'j Noĉjo Hak'ist'o, la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, est'is trans'form'it'a en Strig'o'n, kun okul'o'j grand'a'j kiel teler'o'j kaj hok'form'a bek'o kaj fort'a'j ung'o'j. Sed li est'is ankoraŭ stan'a. Li est'is Stan'a Strig'o, kun stan'a'j krur'o'j kaj bek'o kaj okul'o'j kaj plum'o'j. Kiam li flug'is al la dors'o de seĝ'o kaj star'iĝ'is sur ĝi'n, li'a'j stan'a'j plum'o'j bru'is dum ili frap'iĝ'is unu'j kontraŭ la ali'a'j'n.
La Gigant'in'o ŝajn'e est'is mult'e amuz'at'a de la aspekt'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĉar ŝi'a rid'o est'is grand'a kaj gaj'a.
“Vi ne pov'os perd'iĝ'i,” dir'is ŝi, “ĉar vi'a'j flug'il'o'j kaj plum'o'j bru'eg'os kie'n ajn vi ir'os. Kaj jes ja ver'e, Stan'a Strig'o est'as tiom mal'oft'a kaj bel'a ke ĝi est'as mult'e pli bon'a ol ordinar'a bird'o. Mi ne intenc'is konsist'ig'i vi'n el stan'o, sed mi forges'is konstru'ig'i vi'n el viand'o.
Tamen, stan'a vi est'is, kaj stan'a vi est'as, kaj ĉar est'as tro mal'fru'e ŝanĝ'i vi'n, est'as decid'it'e.”
Ĝis nun la Bird'o'tim'ig'il'o iom dub'is la ebl'o'n ke S-in'o Jup pov'os trans'form'i li'n, aŭ li'a'n amik'o'n la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ĉar ili ne est'is sam'natur'a'j kiel ordinar'a'j hom'o'j. Li mal'trankvil'is pli pri kio okaz'os al Vut ol al li mem, sed nun li komenc'is mal'trankvil'i pri si.
“Sinjor'in'o,” li dir'is hast'e, “mi opini'as ĉi tiu'n ag'ad'o'n tre mal'ĝentil'a. Oni eĉ pov'us nom'i ĝi'n mal'dec'a, kiam oni konsider'as ke ni est'as vi'a'j gast'o'j.”
“Vi ne est'as gast'o'j, ĉar mi ne invit'is vi'n ĉi tie'n,”
ŝi respond'is.
“Ebl'e ne; sed ni pet'is gast'em'ec'o'n. Ni trans'don'is ni'n al vi'a bon'vol'o, kiel oni dir'as, kaj nun ni trov'as ke vi ne hav'as bon'vol'o'n. Tial, se vi pardon'os mi'a'n esprim'o'n, mi dev'as dir'i ke est'as plej fi'e for'pren'i de ni ni'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n kaj don'i al ni ali'a'j'n kiu'j ne plaĉ'as al ni.”
“Ĉu vi cel'as koler'ig'i mi'n?” ŝi demand'is, sulk'ant'e la frunt'o'n.
“Neniel,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “mi nur cel'as instig'i vi'n ag'i pli dam'e.”
“Ho, ĉu ver'e? Laŭ mi'a opini'o, S-ro Bird'o'tim'ig'il'o, vi nun ag'as kiel urs'o—do Urs'o vi far'iĝ'os!”
De'nov'e la tim'ig'a fingr'o gest'is, ĉi'foj'e cel'e la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kaj tuj li'a form'o komenc'is ŝanĝ'iĝ'i.
Post kelk'a'j sekund'o'j li far'iĝ'is mal'grand'a Brun'a Urs'o, sed li est'is plen'ig'it'a per pajl'o sam'e kiel antaŭ'e, kaj kiam la mal'grand'a Brun'a Urs'o tren'is si'n trans la plank'o'n li est'is sam'e ŝancel'iĝ'em'a kiel est'is la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mov'iĝ'is sam'e mal'lert'e.
Vut mir'eg'is, sed li ankaŭ plen'e tim'is.
“Ĉu dolor'ig'is?” li demand'is al la mal'grand'a Brun'a Urs'o.
“Ne, kompren'ebl'e ne,” muĝ'et'is la Bird'o'tim'ig'il'o en la form'o de Urs'o; “sed al mi ne plaĉ'as marŝ'ad'i per kvar krur'o'j, est'as mal'dign'e.”
“Pri'pens'u mi'a'n humil'iĝ'o'n!” pep'is la Stan'a Strig'o, klopod'ant'e plat'ig'i si'a'j'n stan'a'j'n plum'o'j'n per si'a stan'a bek'o. “Kaj mi ankaŭ ne pov'as bon'e vid'i. Ŝajn'e la lum'o dolor'ig'as mi'a'j'n okul'o'j'n.”
“Est'as ĉar vi est'as Strig'o,” dir'is Vut. “Mi kred'as ke vi vid'os pli bon'e en la mal'lum'o.”
“Nu,” koment'is la Gigant'in'o, “al mi tre plaĉ'as tiu'j nov'a'j form'o'j, mi'a'flank'e, kaj mi est'as cert'a ke ili pli plaĉ'os al vi kiam vi kutim'iĝ'os al ili. Do nun,” ŝi plu'dir'is, turn'int'e si'n al la knab'o, “est'as vi'a vic'o.”
“Ĉu vi ne opini'as ke est'us pli bon'e las'i mi'n kia mi est'as?” demand'is Vut per trem'o'plen'a voĉ'o.
“Mi ne opini'as tio'n,” ŝi respond'is. “Mi far'os el vi Simi'o'n. Mi am'as simi'o'j'n—ili est'as kar'eg'a'j!—kaj mi opini'as ke Verd'a Simi'o est'os tre amuz'a kaj distr'os mi'n kiam mi est'os mal'gaj'a.”
Vut tim'o'trem'is, ĉar de'nov'e la terur'a magi'a fingr'o gest'is, rekt'e cel'ant'e li'n. Li sent'is si'n ŝanĝ'iĝ'i; ne tre mult'e, tamen, kaj tut'e ne dolor'ig'is. Li mal'supr'e'n rigard'is al si'a'j membr'o'j kaj korp'o kaj trov'is ke for'est'as li'a'j vest'o'j kaj li'a'n haŭt'o'n kovr'as fajn'a, silk'ec'a verd'a fel'o. Li'a'j man'o'j kaj pied'o'j est'is nun tiu'j de simi'o. Li ek'konsci'is ke li ver'e est'as simi'o, kaj li'a unu'a sent'o est'is de koler'o. Li komenc'is babil'aĉ'i sam'kiel simi'o'j. Li salt'is al la kusen'o de gigant'a seĝ'o, kaj post'e al ĝi'a dors'o kaj per sovaĝ'a salt'o sur la rid'ant'a'n Gigant'in'o'n. Li'a plan'o est'is pren'i ŝi'a'j'n har'o'j'n kaj el'tir'i ili'n de la radik'o'j, kaj tiel venĝ'i si'n pro ŝi'a'j fi'trans'form'o'j. Sed ŝi lev'is man'o'n kaj dir'is: “Mild'e, kar'a Simi'o—mild'e! Vi ne koler'as; vi est'as kiel ebl'e plej feliĉ'a!”
Vut ek'halt'is. Ne; li tut'e ne est'is koler'a, nun; li sent'is si'n tiel bon'humor'a kaj gaj'a kiel kiam li est'is knab'o. Anstataŭ tir'i la har'o'j'n de S-in'o Jup li sid'is sur ŝi'a ŝultr'o kaj kares'is ŝi'a'n mol'a'n vang'o'n per si'a har'kovr'it'a man'o. Respond'e, ŝi rid'et'is al la kurioz'a verd'a best'o kaj am'e frap'et'is li'a'n kap'o'n.
“Tre bon'e,” dir'is la Gigant'in'o, “ni ĉiu'j amik'iĝ'u kaj est'u kun'e feliĉ'a'j. Kiel fart'as mi'a Stan'a Strig'o?”
“Tre komfort'e,” dir'is la Strig'o. “Kompren'ebl'e mi'a nov'a form'o ne plaĉ'as al mi, sed mi ne permes'os ke tio mal'feliĉ'ig'u mi'n. Sed dir'u al mi, mi pet'as: kiel util'as Stan'a Strig'o?”
“Vi'a sol'a util'o est'as rid'ig'i mi'n,” respond'is la Gigant'in'o.
“Ĉu pajl'o'plen'a Urs'o ankaŭ rid'ig'os vi'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, sid'iĝ'ant'e sur si'a'j'n koks'o'j'n por rigard'i ŝi'n.
“Kompren'ebl'e,” deklar'is la Gigant'in'o; “kaj mi al'don'is iom da magi'o al vi'a'j trans'form'o'j por instig'i ke vi ĉiu'j est'u kontent'a'j pri vi'a'j nov'a'j form'o'j. Mi bedaŭr'as ke mi ne pens'is far'i tio'n kiam mi trans'form'is Polikromon en Kanari'bird'o'n. Sed ebl'e, kiam ŝi vid'os kiom gaj'a'j vi est'as, ŝi ĉes'os est'i silent'a kaj morn'a kaj komenc'os kant'ad'i. Mi al'port'os la bird'o'n por ke vi vid'u ŝi'n.”
Dir'int'e tio'n, S-in'o Jup en'ir'is la apud'a'n ĉambr'o'n kaj baldaŭ re'ven'is port'ant'e or'a'n kaĝ'o'n en kiu sid'ant'a sur balanc'iĝ'ant'a stang'et'o est'is bel'a flav'a Kanario.
“Polikromo,” dir'is la Gigant'in'o, “las'u mi'n kon'ig'i al vi Verd'a'n Simi'o'n, kiu iam est'is knab'o nom'at'a Vut la Vag'ist'o, kaj Stan'a'n Strig'o'n, kiu iam est'is Stan'a Lign'o'hak'ist'o nom'at'a Noĉjo Hak'ist'o, kaj pajl'o'plen'a'n mal'grand'a'n Brun'a'n Urs'o'n kiu iam est'is viv'ant'a Bird'o'tim'ig'il'o.”
“Ni jam bon'e kon'as unu la ali'a'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “La bird'o est'as Polikromo, la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kaj ŝi kaj mi iam est'is bon'a'j amik'o'j.”
“Ĉu vi ver'e est'as mi'a mal'nov'a amik'o, la Bird'o'tim'ig'il'o?” demand'is la bird'o, per dolĉ'a, ne'laŭt'a voĉ'o.
“Jen!” kri'is S-in'o Jup; “jen ŝi ĵus parol'is unu'a'foj'e post si'a trans'form'iĝ'o.”
“Mi ver'e est'as vi'a mal'nov'a amik'o,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “sed nepr'e pardon'u ke mi aper'as ĝust'e nun en ĉi tiu brut'a form'o.”
“Mi est'as bird'o, kia vi, kar'a Pol'i,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “sed, ve!, Stan'a Strig'o ne est'as tiel bel'a kiel Kanari'bird'o.”
“Est'as aĉ'e!” ĝem'is la Kanario. “Ĉu vi ne pov'as eskap'i de ĉi tiu terur'a Jukuhuo?”
“Ni ne pov'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ni pen'is eskap'i, sed sen'sukces'e. Unu'e ŝi kapt'is ni'n, post'e ŝi trans'form'is ni'n. Sed kiel ŝi sukces'is kapt'i vi'n, Polikromo?”
“Mi dorm'is, kaj ŝi mal'just'e fi'uz'is la oportun'o'n,”
respond'is la bird'o mal'feliĉ'e. “Vek'a, mi facil'e pov'us protekt'i mi'n.”
“Dir'u al mi,” dir'is la Ver'a Simi'o fervor'e, dum li proksim'iĝ'is al la kaĝ'o, “kio'n ni far'u, Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, por eskap'i el ĉi tiu'j trans'form'o'j? Ĉu vi ne pov'as help'i ni'n, kvankam vi est'as Fe'in'o?”
“Nun'moment'e mi ne pov'as eĉ help'i mi'n,”
respond'is la Kanario.
“Tio est'as preciz'e ver'a!” kri'is la Gigant'in'o, kiu ŝajn'e plezur'iĝ'is aŭd'ant'e la bird'o'n parol'i, eĉ kvankam ĝi plend'as; “vi est'as ĉiu'j sen'help'a'j kaj mi reg'as vi'n; do est'os plej bon'e ke vi decid'u akcept'i vi'a'n sort'o'n kaj est'i kontent'a'j. Memor'u ke vi est'as trans'form'it'a'j por ĉiam, ĉar neni'u magi'o en la mond'o pov'as romp'i vi'a'n sorĉ'it'ec'o'n. Mi nun el'ir'os por mi'a maten'a promen'ad'o, ĉar ĉiu'tag'e post la maten'manĝ'o mi marŝ'as dek'ses'foj'e ĉirkaŭ mi'a'n kastel'o'n por ekzerc'i mi'n. Distr'u vi'n dum mi for'est'os, kaj kiam mi re'ven'os mi esper'as ke mi trov'os vi'n ĉiu'j'n kontent'a'j kaj feliĉ'a'j.”
Do la Gigant'in'o marŝ'is al la pord'o tra kiu ni'a'j amik'o'j en'ir'is la grand'a'n hal'o'n kaj dir'is unu vort'o'n: “Mal'ferm'iĝ'u!” La pord'o apert'iĝ'is kaj post la tra'ir'o de S-in'o Jup ĝi re'ferm'iĝ'is klak'e dum ĝi'a'j fortik'a'j rigl'il'o'j re'fiks'iĝ'is. La Verd'a Simi'o kur'is al la apertur'o, esperant'e eskap'i, sed li tro mal'fru'is kaj nur sukces'is bat'i si'a'n naz'o'n kiam la pord'o bru'ferm'iĝ'is.
“Mal'ferm'iĝ'u!” dir'is Vut la Vag'ist'o, ankoraŭ front'ant'e la pord'o'n; sed li'a ordon'o est'is sen'efik'a kaj li mal'rapid'e re'ir'is al la ali'a'j.
“Vi ne pov'as mal'ferm'i iu'n pord'o'n aŭ fenestr'o'n en la sorĉ'it'a kastel'o se vi ne sur'port'as la Magi'a'n Ŝirm'vest'o'n,” dir'is la Kanario.
“Pri kiu Magi'a Ŝirm'vest'o vi parol'as?” demand'is la Stan'a Strig'o, per interes'at'a voĉ'o.
“La punt'a, kiu'n la Gigant'in'o ĉiam sur'hav'as. Jam de plur'a'j semajn'o'j mi est'as ŝi'a kapt'it'o, en ĉi tiu kaĝ'o, kaj ŝi pend'ig'as mi'a'n kaĝ'o'n en si'a dorm'o'ĉambr'o ĉiu'nokt'e por ke ŝi pov'u observ'i mi'n,” klar'ig'is Polikromo la Kanario. “Tial mi trov'is ke la Magi'a Ŝirm'vest'o mal'ferm'as la pord'o'j'n kaj fenestr'o'j'n, kaj neni'o ali'a pov'as mov'i ili'n. Kiam ŝi en'lit'iĝ'as, S-in'o Jup pend'ig'as si'a'n ŝirm'vest'o'n sur la lit'o'fost'o'n, kaj unu maten'o'n ŝi forges'is met'i ĝi'n sur si'n kaj kiam ŝi ordon'is ke la pord'o mal'ferm'iĝ'u la pord'o rifuz'is mov'iĝ'i. Do post tio ŝi sur'met'is la punt'a'n ŝirm'vest'o'n kaj la pord'o obe'is ŝi'n. Jen kiel mi sci'iĝ'is pri la magi'a pov'o de la ŝirm'vest'o.”
“Mi kompren'as—mi kompren'as!” dir'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o, gest'ant'e per si'a pajl'o'plen'a kap'o.
“Sekv'e, se ni pov'us for'pren'i la ŝirm'vest'o'n de S-in'o Jup, ni pov'us mal'ferm'i la pord'o'j'n kaj eskap'i el ni'a karcer'o.”
“Est'as ver'e, kaj tiu'n plan'o'n mi est'is propon'ont'a,”
respond'is Polikromo la Kanari'bird'o. “Tamen, mi ne kred'as ke la Strig'o pov'us ŝtel'i la ŝirm'vest'o'n, nek eĉ la Urs'o, sed ebl'e la Simi'o pov'us kaŝ'i si'n en ŝi'a ĉambr'o nokt'e kaj pren'i la ŝirm'vest'o'n dum ŝi dorm'as.”
“Mi prov'os!” kri'is Vut la Vag'ist'o. “Mi prov'os jam hodiaŭ nokt'e, se mi pov'os kaŝ'e en'ir'i ŝi'a'n lit'o'ĉambr'o'n.”
“Sed nepr'e ne pens'u pri la plan'o,” avert'is la bird'o, “ĉar ŝi pov'as leg'i vi'a'j'n pens'o'j'n kiam ajn ŝi dezir'as.
Kaj ne forges'u, antaŭ ol eskap'i kun'pren'u mi'n. Kiam mi est'os ekster la ating'o'pov'o de la Gigant'in'o, mi ebl'e pov'os trov'i metod'o'n sav'i ni'n ĉiu'j'n.”
“Ni ne forges'os ni'a'n fe'in'amik'o'n,” promes'is la knab'o; “sed ebl'e vi pov'as inform'i mi'n pri kiel en'ir'i la lit'o'ĉambr'o'n.”
“Ne,” deklar'is Polikromo, “mi ne pov'as konsil'i vi'n pri tio. Vi dev'os atent'i por trov'i oportun'o'n, kaj kaŝ'e en'ir'u dum S-in'o Jup ne rigard'as.”
Ili diskut'is la afer'o'n dum iom pli long'a temp'o kaj post tio S-in'o Jup re'ven'is. Kiam ŝi en'ir'is, la pord'o subit'e mal'ferm'iĝ'is, pro ŝi'a ordon'o, kaj ferm'iĝ'is tuj kiam ŝi'a grand'eg'a form'o tra'ir'is la pord'ej'o'n. Dum tiu tag'o ŝi en'ir'is si'a'n lit'o'ĉambr'o'n plur'foj'e, pro divers'a'j task'o'j, sed ĉiam ŝi ordon'is ke la pord'o ferm'iĝ'u mal'antaŭ ŝi kaj ŝi'a'j kapt'it'o'j trov'is eĉ ne et'et'a'n oportun'o'n el'ir'i el la grand'a hal'o en kiu ili est'is en'ferm'it'a'j.
La Verd'a Simi'o opini'is ke est'os saĝ'e amik'ig'i la grand'a'n vir'in'o'n, por gajn'i ŝi'a'n konfid'o'n, do li sid'iĝ'is sur la dors'o de ŝi'a seĝ'o kaj babil'is al ŝi dum ŝi flik'is si'a'j'n ŝtrump'o'j'n kaj kudr'is arĝent'a'j'n buton'o'j'n sur kelk'a'j'n or'a'j'n ŝu'o'j'n grand'a'j'n kiel rem'boat'o'j. Tio plaĉ'is al la Gigant'in'o kaj ŝi plur'foj'e ĉes'is kudr'i por kares'e frap'et'i la kap'o'n de la Simi'o. La mal'grand'a Brun'a Urs'o volv'iĝ'is en angul'o kaj kuŝ'is sen'mov'e dum la tut'a tag'o. La Strig'o kaj la Kanario trov'is ke ili pov'as inter'parol'i en la bird'a lingv'o, kiu'n nek la Gigant'in'o nek la Urs'o nek la Simi'o sci'is kompren'i; do kelk'foj'e ili pep'ad'is unu al la ali'a kaj pas'ig'is la long'a'n ted'a'n tag'o'n tre feliĉ'e.
Post la vesper'manĝ'o S-in'o Jup pren'is grand'a'n violon'o'n el grand'a ŝrank'o kaj lud'is tia'n laŭt'a'n kaj mal'plaĉ'a'n muzik'o'n ke ŝi'a'j kapt'it'o'j ĉiu'j est'is dank'em'a'j kiam fin'e ŝi ĉes'is kaj dir'is ke ŝi en'lit'iĝ'os.
Admon'int'e la Simi'o'n kaj la Urs'o'n kaj la Strig'o'n ke ili bon'e kondut'u dum la nokt'o, ŝi pren'is la kaĝ'o'n en kiu est'is la Kanario kaj, ir'int'e al la pord'o de si'a lit'o'ĉambr'o, ŝi ordon'is ke ĝi mal'ferm'iĝ'u. Ĝust'e tiam, tamen, ŝi memor'is ke ŝi las'is si'a'n violon'o'n kuŝ'i sur tabl'o, do ŝi re'ir'is por pren'i ĝi'n kaj re'met'i ĝi'n en la ŝrank'o'n, kaj dum ŝi'a dors'o est'is turn'it'a la Verd'a Simi'o kaŝ'e glit'is tra la mal'ferm'it'a'n pord'o'n en ŝi'a'n lit'o-ĉambr'o'n kaj kaŝ'is si'n sub la lit'o. La Gigant'in'o, kiu est'is dorm'em'a, ne rimark'is tio'n, kaj en'ir'int'e si'a'n ĉambr'o'n ŝi ferm'ig'is la pord'o'n mal'antaŭ si kaj post'e pend'ig'is la bird'o'kaĝ'o'n de verg'et'o apud la fenestr'o.
Post tio ŝi komenc'is sen'vest'ig'i si'n, unu'e ŝi de'pren'is la punt'a'n ŝirm'vest'o'n kaj stern'is ĝi'n sur la lit'o'fost'o'n, kie ĝi est'is facil'e ating'ebl'a per ŝi'a man'o.
Tuj kiam S-in'o Jup est'is en la lit'o ĉiu'j lamp'o'j esting'iĝ'is, kaj Vut la Simi'o kaŭr'is sub la lit'o pacienc'e atend'ant'e ĝis li aŭd'is la Gigant'in'o'n ronk'i. Tiam li el'ramp'is kaj en la mal'lum'o palp'ad'is ĝis li tuŝ'is la ŝirm'vest'o'n, kiu'n li tuj lig'is ĉirkaŭ si'a'n propr'a'n tali'o'n.
Post tio Vut klopod'is trov'i la Kanarion, kaj est'is ĝust'e sufiĉ'a lun'lum'o bril'ant'a tra la fenestr'o por ebl'ig'i ke li vid'u kie pend'as la kaĝ'o; sed ĝi est'is ekster li'a ating'o'pov'o. Unu'e li'n tent'is las'i Polikromon kaj eskap'i kun si'a'j ali'a'j amik'o'j, sed memor'ant'e si'a'n promes'o'n al la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o Vut klopod'is el'pens'i metod'o'n sav'i ŝi'n.
Seĝ'o star'is proksim'e al la fenestr'o, kaj tio—vid'ebl'a ne'klar'e en la lun'lum'o—inspir'is en li ide'o'n. Puŝ'ant'e kontraŭ ĝi'n per si'a tut'a fort'o li trov'is ke li pov'as mov'i la gigant'a'n seĝ'o'n kelk'a'j'n centi'metr'o'j'n je ĉiu puŝ'o. Do li puŝ'is kaj plu puŝ'is ĝis la seĝ'o est'is sub la bird'o'kaĝ'o, kaj tiam li salt'is sen'bru'e sur la kusen'o'n—ĉar li'a simi'a form'o ebl'ig'is ke li salt'u pli alt'e'n ol pov'as knab'o—kaj de tie al la dors'o de la seĝ'o, kaj tiel li sukces'is ating'i la kaĝ'o'n kaj pren'i ĝi'n de la verg'et'o. Post'e li mal'supr'e'n salt'is al la plank'o kaj palp'ir'is al la pord'o.
“Mal'ferm'iĝ'u!” li ordon'is, kaj tuj la pord'o obe'is kaj apert'iĝ'is. Sed li'a voĉ'o vek'is S-in'o'n Jup'o'n, kiu sovaĝ'e kri'is kaj salt'is el la lit'o je la unu'a prov'o. La Verd'a Simi'o kur'is tra la pord'ej'o'n, port'ant'e kun si la kaĝ'o'n, kaj antaŭ ol la Gigant'in'o pov'is ating'i la pord'o'n ĝi bru'ferm'iĝ'is kaj en'karcer'ig'is ŝi'n en ŝi'a'n propr'a'n ĉambr'o'n!
La bru'o kiu'n ŝi far'is, pro si'a bat'ad'o sur la pord'o'n, kaj ŝi'a'j koler'o'kri'o'j kaj terur'a'j minac'o'j pri venĝ'o plen'ig'is ĉiu'j'n ni'a'j'n amik'o'j'n per tim'eg'o, kaj Vut la Simi'o est'is tiom ekscit'it'a ke en la mal'lum'o li ne pov'is trov'i la ekster'a'n pord'o'n de la hal'o. Sed la Stan'a Strig'o pov'is vid'i tre bon'e en la mal'lum'o, do li gvid'is si'a'j'n amik'o'j'n al la ĝust'a lok'o kaj kiam ĉiu'j grup'e star'is antaŭ la pord'o Vut ordon'is ĝi'n mal'ferm'iĝ'i. La Magi'a Ŝirm'vest'o montr'iĝ'is sam'e potenc'a kiel kiam ĝi'n sur'port'is la Gigant'in'o, do post moment'o ili jam kur'is tra la koridor'o'n kaj star'is en la freŝ'a nokt'a aer'o ekster la kastel'o, liber'a'j ir'i kie'n ajn ili vol'is.
Ni for'ir'u el la Val'o kiel ebl'e plej baldaŭ.”
Do ili komenc'is ir'i orient'e'n, mov'ant'e si'n laŭ'ebl'e plej rapid'e, kaj long'a'temp'e ili pov'is aŭd'i la kri'o'j'n kaj barakt'o'j'n de la en'karcer'ig'it'a Gigant'in'o. La Verd'a Simi'o pov'is kur'i trans la ter'o'n tre rapid'e, kaj li port'is kun si la bird'o'kaĝ'o'n en kiu est'is Polikromo la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o. Ankaŭ la Stan'a Strig'o pov'is salt'et'i kaj flug'i bon'rapid'e, li'a'j plum'o'j tint'ad'is inter'frap'ant'e unu la ali'a'n dum li mov'iĝ'is. Sed la mal'grand'a Brun'a Urs'o, ĉar li est'is plen'ig'it'a per pajl'o, est'is mal'lert'a vetur'ant'o kaj la ali'a'j dev'is atend'i por ke li sekv'u li'n.
Tamen ili ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por ating'i la krest'o'n kiu konduk'is el la val'o de S-in'o Jup, kaj kiam ili preter'pas'is tiu'n krest'o'n kaj mal'supr'e'n'ir'is en la sekv'a'n val'o'n ili halt'is por ripoz'i, ĉar la Verd'a Simi'o est'is lac'a.
“Mi kred'as ke ni nun est'as sekur'a'j,” dir'is Polikromo, kiam ŝi'a kaĝ'o est'is met'it'a sur la ter'o'n kaj la ali'a'j ĉiu'j grup'iĝ'is ĉirkaŭ ĝi, “ĉar S-in'o Jup ne kuraĝ'as ir'i ekster si'a'n propr'a'n Val'o'n, pro tim'o ke ŝi'a'j mal'amik'o'j kapt'os ŝi'n. Do ni pov'as sen'hast'e pri'pens'i kio'n nun far'i.”
“Mi tim'as ke povr'a S-in'o Jup mort'os pro mal'sat'o, se neni'u liber'ig'os ŝi'n el ŝi'a lit'o'ĉambr'o,” dir'is Vut, kiu hav'is kor'o'n tut'e tiel komplez'a'n kiel tiu de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ni for'pren'is ŝi'a'n Magi'a'n Ŝirm'vest'o'n, kaj nun la pord'o'j neniam mal'ferm'iĝ'os.”
“Ne ĝen'u vi'n pri tio,” konsil'is Polikromo. “S-in'o Jup ankoraŭ pov'as konsol'i si'n per mult'a magi'o.”
“Ĉu vi est'as cert'a pri tio?” demand'is la Verd'a Simi'o.
“Jes, ĉar mi rigard'as ŝi'n jam de semajn'o'j,” dir'is la Kanario. “Ŝi hav'as ses magi'a'j'n har'pingl'o'j'n, kiu'j'n ŝi port'as en si'a har'ar'o, kaj magi'a'n ring'o'n kiu'n ŝi port'as sur si'a dik'fingr'o kaj kiu est'as ne'vid'ebl'a per ĉiu'j okul'o'j escept'e de tiu'j de fe'in'o, kaj magi'a'j'n bracelet'o'j'n sur ambaŭ maleol'o'j. Do mi est'as cert'a ke ŝi sukces'os el'ir'i el si'a karcer'o.”
“Ebl'e ŝi pov'us trans'form'i la pord'o'n en ark'aĵ'o'n,”
sugest'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o.
“Tio est'us facil'a por ŝi,” dir'is la Stan'a Strig'o, “sed mi ĝoj'as ke ŝi tro koler'is por pens'i pri tio antaŭ ol ni for'ir'is el ŝi'a Val'o.”
“Nu, ni eskap'is de la grand'a vir'in'o, cert'e,”
koment'is la Verd'a Simi'o, “sed ni ankoraŭ port'as la aĉ'a'j'n form'o'j'n kiu'j'n la kruel'a Jukuhuo don'is al ni.
Kiel ni for'ig'os de ni tiu'j'n form'o'j'n, kaj re'far'iĝ'os laŭ'natur'a'j?”
Neni'u pov'is respond'i tiu'n demand'o'n. Ili sid'is ĉirkaŭ la kaĝ'o, medit'ant'e pri la problem'o, ĝis la Simi'o en'dorm'iĝ'is. Vid'ant'e tio'n, la Kanario met'is si'a'n kap'o'n sub si'a'n flug'il'o'n kaj dorm'is ankaŭ, kaj la Stan'a Strig'o kaj la Brun'a Urs'o ne ĝen'is ili'n antaŭ ol ven'is la maten'o kaj far'iĝ'is tag'lum'e.
“Mi mal'sat'as,” dir'is Vut, kiam li vek'iĝ'is, ĉar li'a dors'o'sak'o da manĝ'aĵ'o'j est'is post'las'it'a en la kastel'o.
“Do ni plu'vetur'u ĝis ni pov'os trov'i i'o'n kio'n vi pov'os manĝ'i,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o-Urs'o.
“Ne valor'as plu port'eg'i mi'a'n kaĝ'o'n,” deklar'is la Kanario. “Liber'ig'u mi'n kaj for'ĵet'u la kaĝ'o'n. Mi pov'os flug'i kun vi kaj trov'i mi'a'n propr'a'n sem'o'maten'manĝ'o'n. Ankaŭ mi pov'os el'serĉ'i akv'o'n kaj dir'i al vi kie trov'i ĝi'n.”
Do la Verd'a Simi'o mal'lig'is la pord'o'n de la or'a kaĝ'o kaj la Kanario el'salt'is. Unu'e ŝi flug'is alt'e en la aer'o kaj far'is grand'a'j'n cirkl'o'j'n supr'e, sed post kelk'a temp'o ŝi re'ven'is kaj star'is apud ili.
“Orient'e, en la direkt'o al kiu ni cel'is,” anonc'is la Kanario, “est'as bel'a arb'ar'o, kun river'et'o flu'ant'a tra ĝi. En la arb'ar'o ebl'e kresk'as frukt'o'j aŭ nuks'o'j, aŭ ber'arbust'o'j ĉe ĝi'a rand'o, do ni ir'u tiu'direkt'e.”
Ili konsent'is pri tio kaj baldaŭ komenc'is, ĉi'foj'e mov'ant'e si'n pli intens'e. La Stan'a Strig'o, kiu gvid'is ili'n dum la nokt'o, nun trov'is la sun'bril'o'n tre ĝen'a por si'a'j grand'a'j okul'o'j, do li firm'e ferm'is ili'n kaj star'is sur la dors'o de la mal'grand'a Brun'a Urs'o, kiu facil'e port'is la pez'o'n de la Strig'o. La Kanario kelk'foj'e star'is sur ŝultr'o de la Verd'a Simi'o, kaj kelk'foj'e flug'et'is antaŭ la grup'o, kaj tiel ili vetur'is bon'humor'e trans tiu'n val'o'n kaj en la sekv'a'n orient'e.
Tiu'n ili trov'is grand'eg'a mal'eben'aĵ'o, kvazaŭ ne'profund'a pelv'o, kaj sur ĝi'a for'a rand'o vid'ebl'is la arb'ar'o kiu'n Polikromo vid'is el la ĉiel'o.
“Nu efektiv'e,” dir'is la Stan'a Strig'o, vek'iĝ'int'e kaj palpebr'um'ant'e komik'e al si'a'j amik'o'j, “ne util'as nun plu vetur'i al la Manĝtula Land'o. Mi'a intenc'o ir'i tie'n est'is por edz'in'ig'i Nimin Ami'n, sed ne'grav'e kiom am'is Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n la Manĝtula knab'in'o, mi ne ver'e pov'as supoz'i ke ŝi vol'us edz'in'iĝ'i kun Stan'a Strig'o.”
“Est'as iom da ver'o en vi'a parol'o, mi'a amik'o,”
koment'is la Brun'a Urs'o. “Kaj simil'e, mi, kiu'n oni opini'is la plej bel'a Bird'o'tim'ig'il'o en la mond'o, nun est'as kondamn'it'a rest'i mal'net'a sen'valor'a best'o, kies sol'a bon'a karakteriz'aĵ'o est'as ke li est'as plen'ig'it'a per pajl'o!”
“Pri'pens'u mi'a'n stat'o'n, mi pet'as,” dir'is Vut. “La kruel'a Gigant'in'o far'is Simi'o'n el Knab'o, kaj tio est'as la plej fi'a ag'o ebl'a!”
“Vi'a kolor'o est'as sufiĉ'e bel'a,” dir'is la Brun'a Strig'o, okul'um'ant'e Vuton kritik'e. “Mi neniam vid'is piz'verd'a'n simi'o'n antaŭ nun, kaj ŝajn'as al mi ke vi est'as bel'eg'a.”
“Ne ver'e ĝen'as est'i bird'o,” asert'is la Kanario, flug'et'ant'e inter ili liber'e kaj graci'mov'e, “sed mi vol'eg'as de'nov'e ĝu'i mi'a'n propr'a'n form'o'n.”
“Kiel Polikromo vi est'is la plej bel'a knab'in'o kiu'n iam mi vid'is—escept'e de Ozma, kompren'ebl'e,” dir'is la Stan'a Strig'o; “do la Gigant'in'o bon'e ag'is trans'form'ant'e vi'n en la plej bel'a'n el ĉiu'j bird'o'j, se ja neces'is trans'form'i vi'n. Sed dir'u al mi, ĉar vi est'as fe'in'o kaj hav'as fe'a'n saĝ'o'n: ĉu vi opini'as ke ni pov'os romp'i la sorĉ'o'j'n?”
“Kurioz'aĵ'o'j okaz'as en la Land'o Oz,” respond'is la Kanario, de'nov'e star'ant'e sur ŝultr'o de la Verd'a Simi'o kaj turn'ant'e unu bril'a'n okul'o'n pens'em'e al si'a demand'ant'o. “S-in'o Jup deklar'is ke neni'u el ŝi'a'j trans'form'o'j iam est'os ŝanĝ'ebl'a, eĉ de ŝi mem, sed mi kred'as ke se ni sukces'us ir'i al Glinda, la Bon'a Sorĉ'ist'in'o, ebl'e ŝi ja pov'us trov'i metod'o'n re'don'i al ni ni'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n. Glinda, kiel vi sci'as, est'as la plej potenc'a Sorĉ'ist'in'o en la mond'o, kaj est'as mal'mult'o kio'n ŝi ne pov'as far'i se ŝi klopod'as.”
“Tiu'kaz'e,” dir'is la Mal'grand'a Brun'a Urs'o, “ni re'ir'u sud'e'n kaj pen'u ating'i la kastel'o'n de Glinda. Ĝi situ'as en la Kvelula Land'o, sci'u, do ĝi est'as tre for de ĉi tie.”
“Tamen unu'e ni vizit'u la arb'ar'o'n kaj serĉ'u i'o'n manĝ'ebl'a'n,” pet'eg'is Vut. Do ili plu'ir'is al la rand'o de la arb'ar'o, kiu konsist'is el mult'a'j alt'a'j kaj bel'a'j arb'o'j.
Ili trov'is neniu'j'n frukt'arb'o'j'n, unu'e, do la verd'a Simi'o plu'marŝ'is en la intern'o'n de la arb'ar'o kaj la ali'a'j sekv'is li'n tre proksim'e.
Ili marŝ'ad'is trankvil'e, sub la ombr'ad'o de la arb'o'j, kiam subit'e grand'eg'a jaguar'o ek'salt'is sur ili'n de branĉ'o kaj per unu pied'bat'o send'is la mal'grand'a'n Brun'a'n Urs'o'n trans'kap'e'n turn'iĝ'ant'a ĝis li'n halt'ig'is arb'o'trunk'o. Tuj ili ĉiu'j alarm'iĝ'is. La Stan'a Strig'o kri'eg'is “Huut—huut!” kaj flug'is rekt'e al la branĉ'o de alt'a arb'o, kvankam li apenaŭ pov'is vid'i kie'n li ir'as.
La Kanario rapid'e flug'is al lok'o apud la Strig'o kaj la Verd'a Simi'o salt'is, kapt'is branĉ'o'n, kaj baldaŭ grimp'is al alt'a pozici'o sekur'a.
La Jaguar'o kaŭr'is kaj per mal'sat'a'j okul'o'j rigard'is la mal'grand'a'n Brun'a'n Urs'o'n, kiu mal'rapid'e star'iĝ'is kaj demand'is riproĉ'e: “Jen ja, Best'o, kio'n vi cel'is far'i?”
“Mi prov'is akir'i maten'manĝ'o'n,” respond'is la Jaguar'o koler'muĝ'ant'e, “kaj mi kred'as ke mi sukces'is.
Vi dev'us est'i ver'e bon'gust'a manĝ'aĵ'o—se vi ne hazard'e est'as mal'jun'a kaj mal'mol'a.”
“Mal'pli bon'a ol tio, se tem'as pri maten'manĝ'aĵ'o,”
dir'is la Urs'o, “ĉar mi est'as nur haŭt'o plen'ig'it'a per pajl'o, tial mi ne est'as manĝ'ebl'a.”
“Ĉu!” kri'is la Jaguar'o, ĉagren'it'e; “do sen'dub'e vi est'as magi'a Urs'o, aŭ sorĉ'it'a, kaj mi dev'os serĉ'i mi'a'n maten'manĝ'o'n inter vi'a'j kun'ul'o'j.”
Dir'int'e tio'n li lev'is si'a'n mal'dik'a'n kap'o'n por rigard'i la Stan'a'n Strig'o'n kaj la Kanarion kaj la Simi'o'n, kaj li bat'is la ter'o'n per si'a vost'o kaj feroc'e muĝ'is tiel tim'ig'e kiel pov'as jaguar'o.
“Mi'a'j amik'o'j ankaŭ est'as sorĉ'it'a'j,” dir'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o.
“Ĉu ĉiu'j?” demand'is la Jaguar'o.
“Jes. La Strig'o est'as stan'a, do al vi est'us tut'e ne'ebl'e manĝ'i li'n. La Kanario est'as fe'in'o—Polikromo la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o—kaj vi neniam pov'us kapt'i ŝi'n ĉar ŝi pov'as facil'e flug'i de vi.”
“Tamen plu rest'as la Verd'a Simi'o,” komenc'is la Jaguar'o mal'sat'e. “Li ne konsist'as el stan'o nek li est'as plen'ig'it'a per pajl'o, nek li pov'as flug'i. Mi mem est'as sufiĉ'e lert'a grimp'ist'o, do mi kred'as ke mi kapt'os la Simi'o'n kaj manĝ'os li'n por mi'a maten'manĝ'o.”
Vut la Simi'o, aŭd'ant'e tiu'n parol'o'n el si'a pozici'o sur la arb'o, mult'e ek'tim'is, ĉar li kon'is la natur'o'n de jaguar'o kaj kompren'is ke ili kapabl'as grimp'i arb'o'j'n kaj salt'i de branĉ'o al branĉ'o vigl'e kaj facil'e kiel kat'o'j. Do li tuj komenc'is kur'i tra la arb'ar'o laŭ'ebl'e plej rapid'e, kapt'ant'e branĉ'o'n per si'a'j long'a'j simi'brak'o'j kaj sving'ant'e si'a'n verd'a'n korp'o'n tra la spac'o por kapt'i ali'a'n branĉ'o'n en apud'a arb'o, kaj tiel plu, dum la Jaguar'o sekv'is li'n mal'supr'e, kun si'a'j okul'o'j sen'ŝancel'e rigard'ant'a'j li'a'n pred'o'n. Sed baldaŭ Vut implik'is si'a'j'n pied'o'j'n en la Punt'a Ŝirm'vest'o, kiu'n li plu sur'hav'is, kaj tio stumbl'ig'is li'n dum la for'kur'o kaj fal'ig'is li'n sur la ter'o'n, kie la Jaguar'o met'is unu grand'eg'a'n pied'o'n sur li'n kaj dir'is minac'e: “Nun mi kapt'is vi'n!”
Ke la Ŝirm'vest'o fal'ig'is li'n memor'ig'is Vuton pri ĝi'a magi'a pov'o, kaj pro si'a terur'iĝ'o li kri'is: “Mal'ferm'iĝ'u!” sen paŭz'i por pri'pens'i kiel tiu ordon'o pov'us sav'i li'n. Sed, je tiu vort'o, la ter'o mal'ferm'iĝ'is ĉe la preciz'a lok'o kie li kuŝ'as sub la pied'o de la Jaguar'o, kaj li'a korp'o fal'is mal'supr'e'n, la ter'o re'ferm'iĝ'is super ĝi. Kio'n plej last'e vid'is Vut la Simi'o, kiam li supr'e'n rigard'et'is, est'is la Jaguar'o mir'o'plen'e rigard'ant'a en la tru'o'n.
“Li for'ir'is!” kri'is la best'o, per long'a ĝem'o pro ĉagren'iĝ'o; “li for'ir'is, kaj nun mi ne maten'manĝ'os.”
La bru'o de la flug'il'o'j de la Stan'a Strig'o son'is super li, kaj la mal'grand'a Brun'a Urs'o ven'is trot'ant'e kaj demand'is: “Kie est'as la simi'o? Ĉu tiom rapid'e vi manĝ'is li'n?”
“Tut'e ne,” respond'is la Jaguar'o. “Li mal'aper'is en la ter'o'n sub'e antaŭ ol mi pov'is eĉ unu'foj'e mord'i li'n!”
Kaj nun la Kanario star'iĝ'is sur stump'o iom'et'e for de la arb'ar'best'o, kaj dir'is: “Mi ĝoj'as ke ni'a amik'o eskap'is vi'n; sed, ĉar est'as natur'e ke mal'sat'a best'o vol'as maten'manĝ'i, mi pen'os ebl'ig'i tio'n.”
“Dank'o'n,” respond'is la Jaguar'o. “Vi est'as iom tro mal'grand'a por plen'a manĝ'o, sed est'as afabl'e ofer'i vi'n al mi'a apetit'o.”
“Ho, mi ne intenc'as manĝ'iĝ'i, mi cert'ig'as al vi,”
dir'is la Kanario, “sed ĉar mi est'as fe'in'o mi sci'as iom pri magi'o, kaj kvankam mi nun est'as trans'form'it'a en la form'o'n de bird'o, mi est'as cert'a ke mi pov'os el'sorĉ'i maten'manĝ'o'n kiu kontent'ig'os vi'n.”
“Se vi pov'as far'i magi'o'n, kial vi ne romp'as la sorĉ'o'n kiu'n vi mem sufer'as kaj re'akir'as vi'a'n natur'a'n form'o'n?” demand'is la best'o dub'em'e.
“Mi ne kapabl'as far'i tio'n,” respond'is la Kanario, “ĉar S-in'o Jup, la Gigant'in'o kiu trans'form'is mi'n, uz'is strang'a'n form'o'n de Jukuhua magi'o kiu'n mi ne kon'as. Tamen, ŝi ne pov'is sen'ig'i mi'n de mi'a propr'a fe'sci'o, do mi prov'os don'i al vi maten'manĝ'o'n.”
“Ĉu vi opini'as ke magi'a maten'manĝ'o est'us bon'gust'a aŭ nul'ig'us la mal'sat'o'dolor'o'j'n kiu'j'n mi nun sufer'as?” demand'is la Jaguar'o.
“Mi est'as cert'a ke jes. Kio'n vi dezir'as manĝ'i?”
“Don'u al mi par'o'n da dik'a'j kunikl'o'j,” dir'is la best'o.
“Kunikl'o'j! Tut'e ne. Mi ne permes'us ke vi manĝ'u la kar'ul'et'o'j'n,” deklar'is Polikromo la Kanario.
“Nu, do tri aŭ kvar sciur'o'j'n,” pet'is la Jaguar'o.
“Ĉu tiel kruel'a vi kred'as mi'n?” demand'is la Kanario, indign'e. “La sciur'o'j est'as mi'a'j special'a'j amik'o'j.”
“Kio'n pri dik'a strig'o?” demand'is la best'o. “Ne stan'a, kompren'u, sed ver'a viand'a strig'o.”
“Nek best'o'n nek bird'o'n vi manĝ'os,” dir'is Polikromo per emfaz'a voĉ'o.
“Do don'u al mi fiŝ'o'n; est'as river'o ne mal'proksim'e,” propon'is la Jaguar'o.
“Neni'u viv'ant'o est'os ofer'it'a por manĝ'ig'i vi'n,”
respond'is la Kanario.
“Do kio'n en la mond'o vi vol'as ke mi manĝ'u?”
dir'is la Jaguar'o per mal'estim'a ton'o.
“Kio'n pri kaĉ'o-kun-lakt'o?” demand'is la Kanario.
La Jaguar'o mok'e muĝ'is respond'e kaj bat'is si'a'n vost'o'n kontraŭ la ter'o'n koler'e.
“Don'u al li kelk'a'j'n kirl'it'a'j'n ov'o'j'n sur toast'o, Pol'i,” sugest'is la Urs'o-Bird'o'tim'ig'il'o. “Li dev'us ĝu'i tio'n.”
“Tio'n mi far'os,” respond'is la Kanario, kaj sku'et'int'e si'a'j'n flug'il'o'j'n ŝi tri'foj'e flug'is cirkl'e ĉirkaŭ la stump'o'n. Post'e ŝi flug'is en arb'o'n kaj la Urs'o kaj la Strig'o kaj la Jaguar'o vid'is ke sur la stump'o aper'is grand'eg'a verd'a foli'o sur kio est'is grand'a porci'o da kirl'it'a'j ov'o'j sur toast'o, fum'e varm'eg'a'j.
“Jen!” dir'is la Urs'o; “manĝ'u vi'a'n maten'manĝ'o'n, amik'o Jaguar'o, kaj sat'iĝ'u.”
La Jqaguaro ramp'is pli proksim'e'n al la stump'o kaj flar'is la odor'o'n de la kirl'it'a'j ov'o'j. Ili odor'is tiel bon'e ke li gust'um'is ili'n, kaj ili gust'is tiom bon'e ke li manĝ'is la ne'kon'at'a'n manĝ'aĵ'o'n tre hast'e, pruv'ant'e ke li ver'e tre mal'sat'is.
“Mi prefer'as kunikl'o'j'n,” li murmur'is, lekant'e si'a'j'n lip'o'j'n, “sed mi dev'as agnosk'i ke la magi'a maten'manĝ'o plen'ig'is mi'a'n stomak'o'n kaj sat'ig'is mi'n, do mi mult'e dank'as pro vi'a komplez'o, Fe'in'et'o, kaj mi nun las'os vi'n ne'ĝen'at'a.”
Dir'int'e tio'n, li plonĝ'is en la dik'a'n arbust'ar'o'n kaj baldaŭ mal'aper'is, kvankam ili plu pov'is aŭd'i li'a'n grand'a'n korp'o'n bru'ad'i tra la arbust'o'j ĝis li est'is tre for.
“Vi lert'e liber'ig'is ni'n de tiu sovaĝ'a best'o, Pol'i,”
dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o al la Kanario; “sed mir'ig'as mi'n ke vi ne don'is al ni'a amik'o Vut magi'a'n maten'manĝ'o'n, ĉar vi tamen sci'is ke li mal'sat'as.”
“La kial'o,” respond'is Polikromo, “est'is ke mi'a mens'o est'is firm'e direkt'it'a al ali'a'j afer'o'j tiel ke mi plen'e forges'is mi'a'n kapabl'o'n produkt'u manĝ'aĵ'o'j'n magi'e. Sed kie do est'as la simi'knab'o?”
“For!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o-Urs'o solen'e. “La ter'o glut'is li'n.”
Ŝajn'e li est'is en grand'a sub'ter'a kav'o, kiu est'is ne'bril'e ilumin'at'a de dek'o'j da grand'a'j rond'a'j disk'o'j kiu'j aspekt'is lun'o'j. Tamen ili ne est'is lun'o'j, kiel Vut trov'is kiam li ekzamen'is la lok'o'n pli zorg'e. Ili est'is okul'o'j. La okul'o'j est'is en la kap'o'j de grand'eg'a'j best'o'j kies korp'o'j tren'iĝ'is long'e mal'antaŭ ili. Ĉiu best'o est'is pli grand'a ol elefant'o, kaj tri'obl'e pli long'a, kaj est'is dek'o aŭ pli de la best'o'j dis'trov'ebl'a'j tie kaj tie en la kavern'o.
Sur ili'a'j korp'o'j est'is grand'a'j skvam'o'j, rond'a'j kiel pasteĉ'o'teler'o'j, kiu'j est'is bel'kolor'a'j per nuanc'o'j de verd'o, purpur'o kaj oranĝ'o. Sur la fin'o'j de ili'a'j long'a'j vost'o'j est'is grup'o'j de juvel'o'j. Ĉirkaŭ la grand'a'j lun'simil'a'j okul'o'j est'is cirkl'o'j de diamant'o'j kiu'j scintil'is en la ne'fort'a lum'o kiu bril'is el la okul'o'j.
Vut vid'is ke la best'o'j hav'as larĝ'a'j'n buŝ'o'j'n kaj vic'o'j'n de terur'a'j dent'o'j kaj, per rakont'o'j kiu'j'n li aŭd'is pri tia'j ul'o'j, li sci'is ke li fal'is en kavern'o'n loĝ'at'a'n de la grand'a'j Drak'o'j kiu'j est'is pel'it'a'j for de la surfac'o de la ter'o kaj est'is permes'at'a'j el'ir'i nur unu'foj'e en cent jar'o'j por serĉ'i manĝ'aĵ'o'j'n.
Kompren'ebl'e li neniam antaŭ'e vid'is Drak'o'j'n, sed ne ebl'is mis're'kon'i ili'n, ĉar ili est'is mal'simil'a'j al ĉiu'j ali'a'j viv'ant'o'j.
Vut sid'is sur la plank'o kie'n li fal'is, ĉirkaŭ'gap'ant'e, kaj la posed'ant'o'j de la grand'a'j okul'o'j reciprok'is li'a'n gap'o'n, silent'e kaj sen'mov'e. Fin'e unu el la Drak'o'j plej for de li demand'is, per bas'a serioz'eg'a voĉ'o: “Kio est'is?”
Kaj la plej grand'a Drak'o, kiu est'is tuj antaŭ la Verd'a Simi'o, respond'is per eĉ pli bas'a voĉ'o: “Ĝi est'as iu mal'saĝ'a best'o el Ekster'e.”
“Ĉu ĝi est'as bon'e manĝ'ebl'a?” demand'is mal'pli grand'a Drak'o apud la grand'a. “Mi mal'sat'as.”
“Mal'sat'as!” kri'is ĉiu'j Drak'o'j, riproĉ'ĥor'e; kaj la grand'ul'o dir'is admon'e: “Tt-tt, mi'a fil'o! Vi ne rajt'as est'i mal'sat'a je ĉi tiu temp'o.”
“Kial ne?” demand'is la Drak'et'o. “Mi jam de dek unu jar'o'j neni'o'n manĝ'as.”
“Dek unu jar'o'j est'as neni'o,” koment'is ali'a Drak'o, dorm'em'e mal'ferm'ant'e kaj ferm'ant'e si'a'j'n okul'o'j'n; “jam de ok'dek sep jar'o'j mi ne festen'as, kaj mi dev'as ne mal'sat'iĝ'i ĝis post almenaŭ dek jar'o'j, ebl'e pli.
Infan'o'j kiu'j manĝ'as mal'ĝust'a'temp'e dev'us perd'i tiu'n kutim'o'n.”
“Mi manĝ'is, antaŭ dek unu jar'o'j, nur rinocer'o'n, kaj tio ne est'as ver'e plen'a manĝ'o,” grumbl'is la jun'ul'o. “Kaj antaŭ tio mi atend'is ses'dek du jar'o'j'n por manĝ'i; do ne mir'ig'as ke mi est'as mal'sat'a.”
“Kiom aĝ'a vi est'as nun?” demand'is Vut, forges'ant'e si'a'n propr'a'n danĝer'a'n pozici'o'n pro si'a interes'iĝ'o pri la konversaci'o.
“Nu, mi—mi— Kiom'aĝ'a mi est'as, Patr'o?”
demand'is la Drak'et'o.
“Jes ja! Kiom la infan'o far'as demand'o'j'n. Ĉu vi vol'as dev'ig'i mi'n pens'i konstant'e? Ĉu vi ne sci'as ke pens'ad'o est'as tre damaĝ'a al Drak'o'j?” respond'is la grand'ul'o, sen'pacienc'e.
“Kiom'aĝ'a mi est'as, Patr'o?” persist'is la Drak'et'o.
“Ĉirkaŭ ses'cent tri'dek jar'o'j, mi kred'as. Demand'u al vi'a patr'in'o.”
“Ne; ne!” dir'is mal'jun'a Drak'o en la fon'o; “ĉu mi ne sufer'as sufiĉ'e mult'a'j'n ĝen'o'j'n, dev'ant'e vek'iĝ'i en la mez'o de mi'a dorm'o, sen dev'o memor'i la aĝ'o'j'n de mi'a'j infan'o'j?”
“Vi jam dorm'as de pli ol ses'dek jar'o'j, Patr'in'o,”
dir'is la Infan'drak'o. “Kiom da dorm'o vi vol'as?”
“Mi dev'us dorm'i kvar'dek jar'o'j'n pli. Kaj ĉi tiu strang'a verd'a best'et'o dev'us pun'iĝ'i pro si'a fal'o en ni'a'n kavern'o'n por ĝen'i ni'n.”
“Mi ne sci'is ke vi est'as ĉi tie, kaj mi ne sci'is ke mi en'fal'os,” klar'ig'is Vut.
“Tamen, jen vi,” dir'is la grand'a Drak'o, “kaj vi sen'zorg'e vek'is ni'a'n tut'a'n trib'o'n; do evident'e vi est'as pun'end'a.”
“Kiel?” demand'is la Verd'a Simi'o, iom trem'e.
“Don'u al mi temp'o'n kaj mi el'pens'os manier'o'n.
Vi ne bezon'as hast'i, ĉu?”
“Tut'e ne,” kri'is Vut. “Prokrast'u laŭ'dezir'e. Mi mult'e prefer'us ke vi ĉiu'j re'en'dorm'iĝ'u, kaj pun'u mi'n kiam vi vek'iĝ'os, post cent jar'o'j aŭ ebl'e pli.”
“Mi manĝ'u li'n!” pet'eg'is la plej mal'grand'a Drak'o.
“Li est'as tro mal'grand'a,” dir'is la patr'o. “Se vi manĝ'us ĉi tiu'n unu'sol'a'n Verd'a'n Simi'o'n vi nur vol'us manĝ'i pli, kaj ne est'as pli.”
“Ĉes'u babil'i kaj las'u mi'n dorm'i,” protest'is ali'a Drak'o, osced'ant'e tim'ig'manier'e, ĉar kiam li mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n flam'ar'o verŝ'iĝ'is el ĝi kaj Vut dev'is re'salt'i por evit'i ĝi'n.
Dum si'a salt'o li frap'is la naz'o'n de Drak'o mal'antaŭ li, kiu mal'ferm'is si'a'n buŝ'o'n por grumbl'i kaj ĵet'is ali'a'n flam'ar'o'n kontraŭ li'n. La flam'o est'is bril'ant'a sed ne tre varm'eg'a, tamen Vut kri'eg'is pro tim'o kaj antaŭ'e'n salt'is je unu salt'o'paŝ'o. Ĉi'foj'e li sur'ter'iĝ'is sur la pied'o'n de la grand'a Ĉef'drak'o, kiu koler'e lev'is si'a'n ali'a'n antaŭ'a'n pied'o'n kaj bat'is fort'e la Verd'a'n Simi'o'n. Vut ek'vel'is tra la aer'o kaj fal'is stern'it'e sur la rok'a'n plank'o'n mult'e preter la lok'o kie grup'iĝ'is la Drak'a Trib'o.
Ĉiu'j grand'a'j best'o'j nun est'is plen'e vek'it'a'j kaj vigl'ig'it'a'j, kaj ili akuz'is la simi'o'n pro la ĝen'o al ili'a kviet'ec'o. La plej mal'grand'a Drak'o kur'is cel'e Vuton kaj la ali'a'j turn'is si'a'j'n tre pez'a'j'n korp'o'j'n li'a'direkt'e kaj sekv'is, flam'ig'ant'e el si'a'j okul'o'j kaj buŝ'o'j kaj tiel lum'ig'ant'e la tut'a'n kavern'o'n.
Vut preskaŭ kred'is si'n ced'end'a, tiu'moment'e, sed li vigl'e sur'pied'iĝ'is kaj kur'eg'is al la plej fon'a part'o de la kav'o, la Drak'o'j sekv'is mal'pli hast'e ĉar ili est'is tro mal'lert'a'j por rapid'a mov'iĝ'ad'o. Ebl'e ili kred'is ke ne neces'as hast'i, ĉar la simi'o ne pov'os eskap'i el la kav'o. Sed, tre for ĉe la fin'o de la lok'o, la kavern'o'plank'o est'is kovr'at'a de fal'int'a'j rok'o'j, do Vut, vigl'a pro tim'o, grimp'is de rok'o al rok'o ĝis li trov'is si'n kaŭr'ant'a kontraŭ la tegment'o de la kavern'o. Tie li atend'is, ĉar li ne pov'is ir'i pli antaŭ'e'n, kaj dum'e trans la fal'int'a'j'n rok'o'j'n mal'rapid'e ramp'is la Drak'o'j—la plej mal'grand'a ven'is la unu'a ĉar li est'is mal'sat'a kaj ne nur koler'a.
La best'o'j preskaŭ ating'is li'n kiam Vut, memor'ant'e si'a'n punt'a'n ŝirm'vest'o'n—nun mal'plaĉ'e ŝir'it'a'n kaj mal'pur'a'n—re'saĝ'ig'is si'a'n mens'o'n kaj kri'is: “Mal'ferm'iĝ'u!” Je tiu kri'o tru'o ek'aper'is en la tegment'o de la kavern'o, tuj super li'a kap'o, kaj tra ĝi la sun'lum'o radi'is plen'e sur la Verd'a'n Simi'o'n.
La Drak'o'j paŭz'is, mir'ant'e pro la magi'o kaj palpebr'um'ant'e pro la sun'lum'o, kaj tio don'is al Vut sufiĉ'a'n temp'o'n por grimp'i tra la apertur'o'n. Tuj kiam li ating'is la surfac'o'n de la ter'o la tru'o re'ferm'iĝ'is, kaj la knab'simi'o konsci'is, ek'ĝoj'e, ke li fin'e post'las'is la danĝer'a'n Drak'o'famili'o'n.
Li sid'iĝ'is sur la ter'o, ankoraŭ anhel'eg'ant'e pro si'a ag'ad'o, kaj la arbust'o'j antaŭ li apart'iĝ'is kaj li'a antaŭ'a mal'amik'o, la Jaguar'o, montr'iĝ'is.
“Ne kur'u,” dir'is la arb'ar'a best'o, kiam Vut ek'salt'is; “vi est'as tut'e sekur'a, rilat'e al mi, ĉar post vi'a tre mister'a mal'aper'o mi jam maten'manĝ'is. Mi nun est'as sur'voj'e al mi'a hejm'o, por tra'dorm'i la ceter'o'n de la tag'o.”
“Ĉu ver'e!” respond'is la Verd'a Simi'o, per ton'o kaj bedaŭr'ant'a kaj mir'ant'a. “Kiu'n el mi'a'j amik'o'j vi sukces'is manĝ'i?”
“Neniu'n el ili,” respond'is la Jaguar'o, kun ruz'a rid'et'o. “Mi manĝ'is teler'o'n da magi'e kirl'it'a'j ov'o'j—sur toast'o—kaj ĝi tut'e ne est'is mal'bon'a manĝ'o. Ne est'as sufiĉ'a spac'o en mi por eĉ vi, kaj mi ne bedaŭr'as tio'n ĉar mi taks'as, pro vi'a verd'a kolor'o, ke vi ankoraŭ ne est'as matur'a, kaj far'iĝ'us mal'agrabl'a manĝ'aĵ'o. Ni la jaguar'o'j dev'as zorg'i pri ni'a digest'ad'o. Adiaŭ, Amik'o Simi'o. Sekv'u la pad'o'n kiu'n mi far'is tra la arbust'o'j kaj vi trov'os vi'a'j'n amik'o'j'n.”
Dir'int'e tio'n la Jaguar'o plu'marŝ'is laŭ si'a cel'o kaj Vut akcept'is li'a'n konsil'o'n kaj sekv'is la pad'o'n kiu'n li far'is ĝis ating'i la lok'o'n kie la mal'grand'a Brun'a Urs'o, kaj la Stan'a Strig'o, kaj la Kanario inter'konsil'iĝ'ad'is kaj demand'is al si kio okaz'is al ili'a kamarad'o la Verd'a Simi'o.
“Se ni turn'os ni'n sud'e'n nun,” la Stan'a Strig'o respond'is, “ni ebl'e ir'us rekt'e en la Smerald'a'n Urb'o'n.
Mi vol'as evit'i tiu'n lok'o'n, ĉar mi tut'e ne vol'as ke mi'a'j amik'o'j vid'u mi'n en ĉi tiu mal'feliĉ'a stat'o,” kaj li palpebr'um'is kaj sku'et'is si'a'j'n stan'a'j'n flug'il'o'j'n morn'e.
“Sed mi est'as cert'a ke ni jam pas'is preter la Smerald'a'n Urb'o'n,” la Kanario cert'ig'is li'n, flug'ant'e leĝer'e ĉirkaŭ ili'a'j'n kap'o'j'n. “Do, se ni turn'us ni'n sud'e'n de ĉi tie, ni pas'us en la Manĝtulan Land'o'n, kaj ir'ant'e sud'e'n eĉ plu ni ating'us la Kvelulan Land'o'n kie situ'as la kastel'o de Glinda.”
“Nu, ĉar vi est'as cert'a pri tio, ni komenc'u jam nun,” propon'is la Urs'o. “La voj'o est'as long'a, minimum'e, kaj mi lac'iĝ'as pro marŝ'ad'o per kvar krur'o'j.”
“Vi dir'is ke vi neniam lac'iĝ'as, ĉar vi est'as plen'ig'it'a per pajl'o,” dir'is Vut.
“Mi vol'as dir'i ke ĝen'as mi'n dev'i marŝ'i per kvar krur'o'j, ĉar du krur'o'j est'as mi'a natur'a marŝ'il'o,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi opini'as ke est'as mal'dign'e. Ali'vort'e, mi'a rimark'ind'a cerb'o pov'as lac'iĝ'i, pro humil'iĝ'o, kvankam mi'a korp'o ne pov'as lac'iĝ'i.”
“Jen unu el la mal'premi'o'j de cerb'hav'ant'o,”
koment'is la Stan'a Strig'o ĝem'ant'e. “Mi ne hav'as cerb'o'n ek'de kiam mi ĉes'is est'i viand'ul'o, do ne ĉagren'as mi'n. Tamen, mi prefer'as mi'a'n antaŭ'a'n hom'a'n form'o'n anstataŭ ĉi tiu'n strig'form'o'n kaj volont'e romp'us la sorĉ'o'n far'it'a'n de S-in'o Jup laŭ'ebl'e plej baldaŭ. Mi est'as tiel bru'em'a, ĝust'e nun, ke mi ĝen'as mi'n mem,” kaj li sku'et'is si'a'j'n flug'il'o'j'n kio bru'is tiom ke eĥ'is en la tut'a arb'ar'o.
Do, est'ant'e unu'anim'a'j, ili turn'is si'n sud'e'n, kaj plu vetur'is ĝis la arb'ar'o est'is post'las'it'a kaj la pejzaĝ'o ne plu est'is purpur'a sed nun blu'a, kio cert'ig'is al ili ke ili en'ir'is la Land'o'n de la Manĝtuloj.
“Nun mi sent'as mi'n pli sekur'a,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o. “Mi kon'as ĉi tiu'n land'o'n sufiĉ'e bon'e, ĉar Manĝtula kultiv'ist'o far'is mi'n ĉi tie kaj mi mult'foj'e vag'is ĉi tiu'n bel'a'n blu'a'n land'o'n. Efektiv'e, ŝajn'as al mi ke mi eĉ memor'as tiu'n grup'o'n de tri alt'a'j arb'o'j antaŭ ni; kaj, se jes, ni ne est'as mal'proksim'a'j de la hejm'o de mi'a kar'a Zingibr'a.”
“Kiu est'as Zingibr'a?” demand'is Vut la Verd'a Simi'o.
“Ĉu vi ne aŭd'is pri Zingibr'a?” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, surpriz'it'e.
“Ne,” dir'is Vut. “Ĉu Zingibr'a est'as vir'o, vir'in'o, best'o aŭ bird'o?”
“Zingibr'a est'as knab'in'o,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o. “Kaj ŝi est'as brav'a knab'in'o, kvankam iom mal'kviet'a kaj ekscit'iĝ'em'a. Foj'e, antaŭ tre long'e, ŝi kolekt'is arme'o'n da knab'in'o'j kaj nom'is si'n ‘General'o Zingibr'a’. Per si'a arme'o ŝi kapt'is la Smerald'a'n Urb'o'n, kaj el'pel'is mi'n, ĉar mi insist'is ke arme'o en Oz est'as tut'e mal'dec'a. Sed Ozma pun'is la aŭdac'a'n knab'in'o'n, kaj post'e Zingibr'a kaj mi far'iĝ'is firm'a'j amik'o'j. Nun Zigibra loĝ'as pac'e sur kultiv'ej'o, proksim'e al ĉi tie, kaj kultiv'as kamp'o'j'n da krem'biskvit'o'j, ĉokolad'karamel'aĵ'o'j kaj makaron'o'j. Oni dir'as ke ŝi est'as sufiĉ'e bon'a kultiv'ist'o, kaj krom'e ke ŝi est'as art'ist'o, kaj ŝi pentr'as bild'o'j'n tiel perfekt'e ke oni apenaŭ pov'as disting'i inter ili kaj la natur'o. Ŝi oft'e re'farb'as mi'a'n vizaĝ'o'n por mi, kiam ĝi triv'iĝ'as aŭ mal'pur'iĝ'as, kaj la bel'a'n esprim'o'n kiu'n mi port'is kiam la Gigant'in'o trans'form'is mi'n desegn'is Zingibr'a antaŭ nur proksim'um'e monat'o.”
“Nepr'e ĝi est'is plaĉ'a esprim'o,” konsent'is Vut.
“Zingibr'a pov'as pentr'i i'o'n ajn,” daŭr'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o, entuziasm'e, dum ili kun'marŝ'ad'is.
“Foj'e, kiam mi ir'is al ŝi'a dom'o, mi'a pajl'o est'is mal'nov'a kaj dis'fleks'it'a, tiel ke mi'a korp'o sag'iĝ'is aĉ'e.
Mi bezon'is nov'a'n pajl'o'n por anstataŭ'ig'i la mal'nov'a'n, sed Zingibr'a tut'e ne hav'is pajl'o'n en si'a kultiv'ej'o kaj mi ver'e ne pov'is plu vetur'i sen est'i re'plen'ig'it'a. Kiam mi klar'ig'is tio'n al Zingibr'a, la knab'in'o tuj pentr'is pajl'ar'o'n kiu est'is tiel natur'a ke mi ir'is al ĝi kaj pren'is sufiĉ'a'n pajl'o'n por plen'ig'i mi'a'n tut'a'n korp'o'n. Kaj ĝi est'is bon'kvalit'a pajl'o, kaj sufiĉ'is por mi dum long'a temp'o.”
Tio ŝajn'is ver'e mir'ind'a al Vut, kiu sci'is ke io tia ne pov'us okaz'i en ali'a lok'o ol fe'land'o simil'a kia Oz.
La Manĝtula Land'o est'is mult'e pli agrabl'a ol la Gilikula Land'o, kaj ĉiu'j'n kamp'o'j'n apart'ig'is blu'a'j bar'il'o'j, kun herb'a'j voj'o'j kaj pad'o'j el blu'a ter'o, kaj la land'o aspekt'is bon'e kultiv'at'a. Ili est'is sur mal'grand'a mont'et'o sub'rigard'ant'e tiu'n bon'fortun'a'n land'o'n, sed ankoraŭ ne tut'e ating'is la loĝ'at'a'j'n part'o'j'n, kiam ĉirkaŭ'ir'int'e kurb'iĝ'o'n de la pad'o ili'n halt'ig'is form'o kiu barier'is ili'n.
Pli kurioz'a'n ul'o'n ili mal'oft'e vid'is, eĉ en la Land'o Oz, kie abund'as kurioz'ul'o'j. Ĝi hav'is la kap'o'n de jun'a vir'o—evident'e Manĝtulo—kun plaĉ'a vizaĝ'o kaj zorg'e komb'it'a har'ar'o. Sed la korp'o est'is tre long'a, ĉar ĝi hav'is du'dek krur'o'j'n—po dek krur'o'j ambaŭ'flank'e—kaj tio ig'is la korp'o etend'iĝ'i kaj kuŝ'i horizontal'pozici'e, tiel ke ĉiu'j krur'o'j pov'is tuŝ'i la ter'o'n kaj star'i firm'e. De la ŝultr'o'j etend'iĝ'is du mal'grand'a'j brak'o'j; almenaŭ, ili aspekt'is mal'grand'a'j apud tiom da krur'o'j.
Tiu kurioz'ul'o est'is vest'it'a per la norm'a'j vest'o'j de la Manĝtula popol'o, mal'hel'e blu'a mantel'o bel'e taŭg'a por la long'a korp'o kaj ĉiu par'o da krur'o'j sur'hav'is ĉiel'blu'a'n pantalon'o'n, kun blu'kolor'a'j ŝtrump'o'j kaj blu'a'j led'a'j ŝu'o'j iom'et'e kurb'ig'it'a'j ĉe la pint'o'j.
“Kiu pov'as est'i vi?” dir'is Polikromo la Kanario, flug'et'ant'e super la strang'ul'o, kiu ver'ŝajn'e est'is dorm'int'a sur la pad'o.
“Kelk'foj'e mi mem demand'as al mi kiu mi est'as,”
respond'is la mult'krur'a jun'ul'o; “sed efektiv'e mi est'as Tom'i Hastpaŝ, kaj mi loĝ'as en kav'a arb'o kiu fal'is sur la ter'o'n pro si'a aĝ'o. Mi polur'is ĝi'a'n intern'o'n, kaj konstru'is pord'o'n ĉe ĉiu fin'o, kaj tio est'as tre komfort'a loĝ'ej'o por mi ĉar ĝi est'as preciz'e taŭg'a por mi'a form'o.”
“Kiel vi akir'is tia'n form'o'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o, sid'ant'e sur si'a'j koks'o'j kaj rigard'ant'e Tomi'n Hastpaŝon serioz'e. “Ĉu la form'o est'as natur'a?”
“Ne; ĝi est'is trud'it'a al mi,” respond'is Tom'i, ĝem'ant'e. “Iam mi est'is tre aktiv'a kaj mult'e am'is far'i ir'task'o'j'n por kiu ajn bezon'is mi'a'n serv'o'n. Tiel mi akir'is la nom'o'n Tom'i Hastpaŝ. Mi pov'is far'i ir'task'o'n pli rapid'e ol ĉiu ali'a knab'o, do mi mult'e fier'is. Unu tag'o'n, tamen, mi renkont'is mal'jun'ul'in'o'n kiu est'is fe'in'o, aŭ sorĉ'ist'in'o, aŭ io tia, kaj ŝi dir'is ke se mi far'os ir'task'o'n por ŝi—port'os magi'a'n medikament'o'n al ali'a mal'jun'ul'in'o—ŝi plen'um'ig'os por mi ĝust'e unu Dezir'o'n, ne'grav'e kiu est'as la Dezir'o. Kompren'ebl'e mi konsent'is kaj, pren'int'e la medikament'o'n, mi for'hast'is. La distanc'o est'is long'a, plej'part'e supr'e'n sur mont'et'o, kaj mi'a'j krur'o'j komenc'is lac'iĝ'i. Sen pri'pens'i kio'n mi far'as mi dir'is per'voĉ'e: ‘Ve; volont'e mi hav'us du'dek krur'o'j'n!’ kaj tuj mi far'iĝ'is tiu mal'kutim'ul'o kiu'n vi vid'as apud vi. Du'dek krur'o'j!
Du'dek sur unu hom'o! Kalkul'u ili'n, se vi dub'as.”
“Jes vi nepr'e hav'as ili'n,” dir'is Vut la Simi'o, kiu jam kalkul'is ili'n.
“Liver'int'e la magi'a'n medikament'o'n al la mal'jun'ul'in'o, mi re'ir'is kaj pen'is trov'i la sorĉ'ist'in'o'n, aŭ fe'in'o'n, aŭ kio ajn ŝi est'is, kiu don'is al mi la mis'fortun'a'n dezir'aĵ'o'n, por ke ŝi for'pren'u ĝi'n. Mi serĉ'as ŝi'n ek'de tiam, sed neniam pov'as mi ŝi'n trov'i,”
daŭr'ig'is kompat'ind'a Tom'i Hastpaŝ, mal'feliĉ'e.
“Mi supoz'as,” dir'is la Stan'a Strig'o, palpebr'um'ant'e al li, “ke vi pov'as tre rapid'e kur'i, per tiu'j du'dek krur'o'j.”
“Unu'e mi pov'is,” est'is la respond'o; “sed mi tiom marŝ'is, serĉ'ant'e la fe'in'o'n, aŭ sorĉ'ist'in'o'n, aŭ kio ajn ŝi est'is, ke baldaŭ mi akir'is kal'o'j'n sur mi'a'j pied'fingr'o'j. Nu, kal'o sur unu pied'fingr'o ne est'as tre ĝen'a, sed se oni hav'as cent pied'fingr'o'j'n—kiel mi— kaj akir'as kal'o'j'n sur la plej mult'a'j, est'as eg'e mal'agrabl'e. Anstataŭ kur'i nun mi dolor'o'plen'e ramp'as, kaj kvankam mi streb'as ne perd'i esper'o'n mi ver'e esper'as ke mi trov'os tiu'n sorĉ'ist'in'o'n aŭ fe'in'o'n aŭ kio ajn ŝi est'is, post ne'long'e.”
“Ankaŭ mi esper'as tio'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Sed vi tamen ja pov'as plezur'iĝ'i per la sci'o ke vi est'as ne'kutim'a, kaj tial rimark'ind'a inter la hom'o'j de Oz. Est'i tut'e simil'a al ali'a'j person'o'j est'as mal'grand'a honor'o, sed est'i mal'simil'a al ali'a'j est'as disting'o.”
“Tio son'as tre bel'e,” respond'is Tom'i Hastpaŝ, “sed se vi dev'us sur'met'i dek pantalon'o'j'n ĉiu'maten'e, kaj laĉ'i du'dek ŝu'o'j'n, vi prefer'us ne tiom disting'iĝ'i.”
“Ĉu la sorĉ'ist'in'o, aŭ fe'in'o, aŭ kio ajn ŝi est'is, est'is mal'jun'ul'in'o, kun fald'o'plen'a haŭt'o kaj al ŝi mank'is du'on'o de la dent'ar'o?” demand'is la Verd'a Strig'o.
“Ne,” dir'is Tom'i Hastpaŝ.
“Do ŝi ne est'is Mal'jun'a Mombi,” koment'is la trans'form'it'a Imperi'estr'o.
“Ne interes'as mi'n kiu ŝi ne est'is kiom kiu ŝi ja est'is,” dir'is la du'dek'krur'a jun'ul'o. “Kaj, kio ajn aŭ kiu ajn ŝi est'is, ŝi sukces'is ne re'renkont'i mi'n.”
“Se vi trov'us ŝi'n, ĉu vi supoz'as ke ŝi re'ŝanĝ'us vi'n en du'krur'a'n knab'o'n?” demand'is Vut.
“Ebl'e jes, se mi pov'us far'i nov'a'n ir'task'o'n por ŝi kaj tiel lukr'i nov'a'n dezir'o'n.”
“Ĉu vi ver'e prefer'us est'i kia vi est'is antaŭ'e?”
demand'is Polikromo la Kanario, star'ant'e sur ŝultr'o de la Verd'a Simi'o por observ'i pli atent'e Tomi'n Hastpaŝon.
“Jes ja, tre mult'e,” est'is la fervor'a respond'o.
“Nu, ebl'e do mi pov'os far'i tio'n,” promes'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kaj flug'int'e al la ter'o ŝi pren'is mal'grand'a'n branĉ'et'o'n per si'a bek'o kaj per ĝi far'is plur'a'j'n mistik'a'j'n gest'o'j'n ĉiu'flank'e de Tom'i Hastpaŝ.
“Ĉu vi est'as sorĉ'ist'in'o aŭ fe'in'o aŭ io tia?” li demand'is, mir'o'plen'e rigard'ant'e ŝi'n.
La Kanario ne respond'is, ĉar ŝi est'is okup'at'a, sed la Bird'o'tim'ig'il'urs'o respond'is: “Jes; ŝi est'as io tia, kaj imag-magi'ist'o.”* La trans'form'iĝ'o de la du'dek'krur'a knab'o okaz'is tiel kurioz'e ke ili'n ĉiu'j surpriz'is la metod'o. Unu'e la last'a'j du krur'o'j de Tom'i Hastpaŝ mal'aper'is; sekv'is du pli, kaj du pli, kaj ĉiu'foj'e kiam par'o da krur'o'j mal'aper'is li'a korp'o mal'long'iĝ'is. Tut'dum'e Polikromo kur'ad'is ĉirkaŭ li'n kaj pep'is mistik'a'j'n vort'o'j'n, kaj kiam ĉiu'j krur'o'j de la jun'ul'o jam mal'aper'is escept'e de du li rimark'is ke la Kanario est'as ankoraŭ okup'at'a kaj li alarm'it'e kri'is: “Stop!—stop! Rest'ig'u du krur'o'j'n, por ke mi ne est'u pli mal'bon'stat'a ol antaŭ'e.”
“Mi sci'as,” dir'is la Kanario. “Mi nur per magi'o for'ig'as la kal'o'j'n de vi'a'j last'a'j dek pied'fingr'o'j.”
“Dank'o'n pro vi'a komplez'em'o,” li dir'is dank'em'e, kaj nun ili rimark'is ke Tom'i Hastpaŝ est'as efektiv'e bel'aspekt'a jun'ul'o.
“Kio'n vi far'os nun?” demand'is Vut la Simi'o.
“Unu'e,” li respond'is, “mi dev'os liver'i not'o'n kiu'n mi port'as en mi'a poŝ'o ek'de kiam la sorĉ'ist'in'o aŭ fe'in'o aŭ kio ajn ŝi est'is plen'um'is mi'a'n mal'saĝ'a'n dezir'o'n. Kaj mi firm'e intenc'as neniam de'nov'e parol'i sen antaŭ'e pri'pens'i zorg'e kio'n mi dir'os, ĉar mi kompren'as ke sen'pens'a parol'o est'as danĝer'a. Kaj liver'int'e la not'o'n, mi far'os ir'task'o'j'n de'nov'e por kiu ajn bezon'as mi'a'n serv'o'n.”
Do de'nov'e li dank'is Polikromon kaj re'komenc'is marŝ'i laŭ direkt'o ali'a ol ili'a, kaj ili neniam de'nov'e vid'is Tomi'n Hastpaŝon.
Ating'int'e la lok'o'n, tamen, ili trov'is la dom'o'n vak'a. La antaŭ'a pord'o star'is mal'ferm'a, sed neni'u est'is intern'e. En la ĝarden'o ĉirkaŭ la dom'o est'is zorg'it'a'j vic'o'j de arbust'o'j kresk'ig'ant'a'j krem'kuk'o'j'n kaj makaron'o'j'n, el kiu'j kelk'a'j est'is ankoraŭ verd'a'j sed ali'a'j est'is matur'a'j kaj manĝ'o'pret'a'j. Mal'antaŭ ili est'is kamp'o'j da karamel'aĵ'o'j, kaj la tut'a teren'o aspekt'is bon'e kultiv'at'a kaj zorg'e pri'zorg'at'a. Ili tra'serĉ'is la kamp'o'j'n por trov'i la knab'in'a'n kultiv'ist'o'n, sed neni'e ŝi est'is vid'ebl'a.
“Nu,” fin'e koment'is la mal'grand'a Brun'a Urs'o, “ni en'ir'u la dom'o'n kaj ag'u kvazaŭ en'hejm'e. Nepr'e tio plaĉ'os al mi'a amik'in'o Zingibr'a, kiu hazard'e for'est'as de la dom'o ĝust'e nun. Kiam ŝi re'ven'os, ŝi est'os mult'e surpriz'it'a.”
“Ĉu ĝen'os ŝi'n se mi manĝ'os kelk'a'j'n el tiu'j matur'a'j krem'kuk'o'j?” demand'is la Verd'a Simi'o.
“Tut'e ne; Zingibr'a est'as tre mal'avar'a. Pren'u kiom vi dezir'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o.
Do Vut kolekt'is mult'a'j'n krem'kuk'o'j'n or'flav'a'j'n kaj plen'a'j'n de dolĉ'a krem'a substanc'o, kaj manĝ'is ĝis li'a mal'sat'o mal'aper'is. Post tio li en'ir'is la dom'o'n kun si'a'j amik'o'j kaj sid'iĝ'is en balanc'o'seĝ'o'n—tut'e laŭ si'a kutim'o kiam li est'is knab'o. La Kanario star'ig'is si'n sur la kamen'o'bret'o'n kaj net'e zorg'is si'a'j'n plum'o'j'n; la Stan'a Strig'o sid'iĝ'is sur la dors'o'n de ali'a seĝ'o; la Bird'o'tim'ig'il'o kaŭr'is sur si'a'j har'kovr'it'a'j koks'o'j en la mez'o de la ĉambr'o.
“Mi kred'as memor'i la knab'in'o'n Zingibr'a,”
koment'is la Kanario per si'a dolĉ'a voĉ'o. “Ŝi ne pov'os mult'e help'i ni'n, krom ke ŝi pov'os direkt'i ni'n laŭ la voj'o al la kastel'o de Glinda, ĉar ŝi ne kompren'as magi'o'n. Sed ŝi est'as bon'a knab'in'o, honest'a kaj sagac'a, kaj mi volont'e vid'os ŝi'n.”
“Ĉiu'j problem'o'j ni'a'j,” dir'is la Strig'o profund'e ĝem'e, “est'iĝ'is pro mi'a mal'saĝ'a decid'o serĉ'i Nimin Ami'n kaj far'i ŝi'n Imperi'estr'in'o de la Palp'brum'o'j, kaj kvankam mi dezir'as riproĉ'i neniu'n, mi dev'as dir'i ke Vut la Vag'ist'o met'is la noci'o'n en mi'a'n kap'o'n.”
“Nu, mi'a'pens'e, mi ĝoj'as ke li far'is tio'n,” respond'is la Kanario. “Vi'a vetur'o rezult'ig'is mi'a'n sav'iĝ'o'n el'de la Gigant'in'o, kaj se vi ne vetur'us al la Val'o Jup, mi plu est'us kapt'it'o de S-in'o Jup. Est'as mult'e pli plaĉ'e est'i liber'a, eĉ kvankam mi ankoraŭ sur'hav'as la form'o'n de Kanari'bird'o.”
“Ĉu vi kred'as ke ni iam pov'os re'akir'i ni'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n?” demand'is la Verd'a Simi'o tre serioz'e.
Polikromo ne respond'is tuj al tiu grav'a demand'o, sed post iom da pens'ad'o ŝi dir'is: “Oni instru'is al mi ke ekzist'as antidot'o por ĉiu magi'a sorĉ'o, sed S-in'o Jup insist'as ke neni'o pov'as ŝanĝ'i ŝi'a'j'n trans'form'o'j'n. Mi agnosk'as ke mi'a propr'a fe'magi'o ne pov'as, kvankam mi supoz'is ke ni la Ĉiel'fe'o'j hav'as pli da pov'o ol hav'as la Ter'fe'o'j. La Jukuhuan magi'o'n oni agnosk'as tre strang'efik'a kaj mal'simil'a al la kutim'a magi'o, sed ebl'e Glinda aŭ Ozma kompren'as ĝi'n pli bon'e ol mi. Ĉe ili est'as ni'a sol'a esper'o. Se ili ne pov'os help'i ni'n, ni dev'os por ĉiam rest'i kia'j ni est'as.”
“Kanari'bird'o sur Ĉiel'ark'o ne est'us ver'e mal'taŭg'a,”
asert'is la Stan'a Strig'o, ferm'ant'e kaj mal'ferm'ant'e si'a'j'n rond'a'j'n stan'a'j'n okul'o'j'n rapid'e, “do se vi sukces'os re'trov'i vi'a'n Ĉiel'ark'o'n vi ne bezon'os mult'e ĉagren'iĝ'i.”
“Absurd'e, Amik'o Hak'ist'o,” kri'is Vut. “Mi sci'as preciz'e kiel sent'as Polikromo. Bel'a knab'in'o est'as mult'e pli bon'a ol mal'grand'a flav'a bird'o, kaj knab'o— kia est'is mi—est'as mult'e pli bon'a ol Verd'a Simi'o.
Neni'u el ni pov'os de'nov'e est'i feliĉ'a krom se ni re'akir'os ni'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n.”
“Mi sam'e opini'as,” anonc'is la pajl'o'plen'ig'it'a Urs'o.
“Kio'n pens'us pri mi mi'a amik'in'o la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, laŭ vi'a supoz'o, se ŝi vid'us mi'n port'ant'a ĉi tiu'n best'a'n form'o'n?”
“Ŝi rid'us ĝis plor'i,” agnosk'is la Stan'a Strig'o.
“Rilat'e al mi, mi dev'os for'don'i la plan'o'n edz'in'ig'i Nimin Ami'n, sed mi streb'os ne las'i tio'n mal'ĝoj'ig'i mi'n. Se tia est'as mi'a dev'o, nu mi dezir'as far'i mi'a'n dev'o'n, sed se magi'o ne'ebl'ig'as mi'a'n edz'iĝ'o'n do mi plu viv'ad'os sol'a kaj est'os egal'e kontent'a.”
Ili'a'j serioz'a'j mis'fortun'o'j silent'ig'is ili'n ĉiu'j'n dum kelk'a temp'o, kaj ĉar ili'a'j pens'o'j okup'ad'is si'n pri la mal'feliĉ'o'j kiu'j'n trud'is al ili la sort'o, neni'u rimark'is ke Zingibr'a subit'e aper'is en la pord'ej'o kaj rigard'as ili'n mir'o'plen'e. La sekv'a'n moment'o'n ŝi'a mir'o far'iĝ'is koler'o, ĉar jen, en ŝi'a plej bon'a balanc'o'seĝ'o, sid'as Verd'a Simi'o. Grand'a bril'a Strig'o star'as sur ali'a seĝ'o kaj Brun'a Urs'o kaŭr'as sur ŝi'a salon'tapiŝ'o. Zingibr'a ne rimark'is la Kanarion, sed ŝi ek'pren'is bala'il'o'n kaj kur'is en la ĉambr'o'n, kri'ant'e dum ŝi ven'is: “For'ir'u el ĉi tie, sovaĝ'a'j best'o'j! Kiel vi aŭdac'as en'ir'i mi'a'n dom'o'n?”
Per bala'il'bat'o ŝi renvers'is la Brun'a'n Urs'o'n, kaj la Stan'a Strig'o klopod'is flug'i al kie ŝi ne pov'os ating'i li'n kaj far'is grand'a'n bru'o'n per si'a'j stan'a'j flug'il'o'j. La Verd'a'n Simi'o'n tiom alarm'is la subit'a atak'o ke li salt'is en la kamen'o'n—kie bon'fortun'e ne est'is fajr'o—kaj pen'is eskap'i grimp'ant'e la kamen'tub'o'n. Sed li trov'is la apertur'o'n tro mal'grand'a, do dev'is re'mal'supr'e'n'ir'i.
Post tio li kaŭr'is trem'ant'e en la kamen'o, kaj li'a bel'a verd'a har'ar'o est'is tut'e nigr'a pro fulg'o kaj kovr'it'a de cindr'o'j. El tiu pozici'o Vut rigard'is por vid'i kio okaz'os nun.
“Stop, Zingibr'a—stop!” kri'is la Brun'a Urs'o, kiam la bala'il'o de'nov'e minac'is li'n. “Ĉu vi ne kon'as mi'n?
Mi est'as vi'a mal'nov'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o!”
“Vi prov'as tromp'i mi'n, fi'best'o! Mi klar'e vid'as ke vi est'as urs'o, eg'e mis'form'it'a urs'o, efektiv'e,” opon'is la knab'in'o.
“Est'as ĉar mi ne est'as ĝust'e plen'ig'it'a,” li cert'ig'is ŝi'n. “Kiam S-in'o Jup trans'form'is mi'n, ŝi ne kompren'is ke mi bezon'os pli da pajl'o'plen'ig'aĵ'o.”
“Kiu est'as S-in'o Jup?” demand'is Zingibr'a, paŭz'ant'e dum la bala'il'o est'is ankoraŭ lev'it'a.
“Gigant'in'o en la Gilikula Land'o.”
“Ho; mi komenc'as kompren'i. Kaj S-in'o Jup trans'form'is vi'n? Vi ver'e est'as la fam'a Bird'o'tim'ig'il'o de Oz?”
“Mi est'is, Zingibr'a. Ĝust'e nun mi est'as kio'n vi vid'as—mizer'a mal'grand'a Brun'a Urs'o kun mal'bon'kvalit'a pajl'o'plen'ig'aĵ'o. Tiu Stan'a Strig'o est'as neni'u ali'a ol ni'a kar'a Stan'a Lign'o'hak'ist'o—Noĉjo Hak'ist'o, la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j—kaj ĉi tiu Verd'a Simi'o est'as afabl'a knab'et'o kun kiu ni kon'at'iĝ'is antaŭ ne'long'e, Vut la Vag'ist'o.”
“Kaj mi,” dir'is la Kanario, flug'ant'e apud Zingibr'a'n, “est'as Polikromo, la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, en la form'o de bird'o.”
“Jes ja!” kri'is Zingibr'o, mir'o'plen'e; “tiu Gigant'in'o nepr'e est'as potenc'a Sorĉ'ist'in'o, kaj egal'e fi'a kiel potenc'a.”
“Ŝi est'as Jukuhuo,” dir'is Polikromo. “Bon'fortun'e ni sukces'is eskap'i el ŝi'a kastel'o, kaj nun ni est'as sur'voj'e al Glinda la Bon'a por trov'i ĉu ŝi hav'as kapabl'o'n re'don'i al ni ni'a'j'n antaŭ'a'j'n form'o'j'n.”
“Do mi dev'as pet'i vi'a'j'n pardon'o'j'n; ĉiu'j vi dev'as pardon'i mi'n,” dir'is Zingibr'a, for'met'ant'e la bala'il'o'n.
“Mi mis'kred'is vi'n ar'o da sovaĝ'a'j ne'civiliz'it'a'j best'o'j, tut'e normal'e. Vi est'as tre bon'ven'a'j en mi'a dom'o kaj mi bedaŭr'as ne hav'i kapabl'o'n help'i vi'n kontraŭ vi'a'j problem'o'j. Bon'vol'u uz'i mi'a'n dom'o'n kaj ĉio'n mi'a'n kvazaŭ ili est'us vi'a'j.”
Je tiu pac'deklar'o la Urs'o star'iĝ'is kaj la Strig'o re'star'is sur la seĝ'o kaj la Simi'o ramp'is el la kamen'o. Zingibr'a rigard'is Vuton kritik'e, kaj sulk'is la frunt'o'n.
“Se vi est'as Verd'a Simi'o,” dir'is ŝi, “vi tamen est'as la plej nigr'a best'o kiu'n iam mi vid'is. Kaj vi mal'pur'ig'os mi'a'n bel'a'n pur'a'n ĉambr'o'n per fulg'o kaj cindr'o'j. Pro kio vi salt'is en la kamen'tub'o'n?”
“Mi—mi tim'is,” klar'ig'is Vut, iom hont'e.
“Nu, vi bezon'as re'nov'ig'o'n, kaj tio okaz'os al vi jam nun. Ven'u kun mi!” ŝi ordon'is.
“Kio'n vi far'os?” demand'is Vut.
“Profund'e lav'os vi'n,” dir'is Zingibr'a.
Nu, nek knab'o'j nek simi'o'j am'as profund'a'n lav'o'n, do Vut for'tir'is si'n de la energi'a knab'in'o, eg'e trem'ant'e. Sed Zingibr'a kapt'is li'n per li'a pied'o kaj tir'is li'n en la mal'antaŭ'a'n kort'o'n, kie, malgraŭ li'a'j protest'o'j kaj barakt'o'j, ŝi plonĝ'is li'n en kuv'o'n da mal'varm'a akv'o kaj komenc'is fort'e lav'i li'n per fortik'a bros'o kaj flav'a sap'o.
Tio est'is la plej mal'facil'a spert'o kiu'n Vut dev'is el'ten'i ek'de si'a simi'iĝ'o, sed neni'u protest'o pov'is influ'i Zingibr'a'n, kiu sap'um'is kaj fort'e frot'lav'is li'n kvazaŭ meti'e kaj post'e sek'ig'is li'n per fortik'a tuk'o.
La Urs'o kaj la Strig'o medit'e rigard'is tiu'n operaci'o'n kaj kap'jes'is aprob'e kiam la silk'ec'a verd'a fel'o de Vut bril'is klar'e en la post'mez'tag'a sun'o. La Kanario aspekt'is tre amuz'it'a kaj rid'is arĝent'a'n rid'son'o'n dir'ant'e: “Tre bon'e far'it'e, mi'a bon'a Zingibr'a; mi admir'as vi'a'j'n energi'o'n kaj juĝ'o'n. Sed mi tut'e ne koncept'is ke simi'o pov'us aspekt'i tiel komik'a kiel ĉi tiu simi'o dum la ban'o.”
“Mi ne est'as simi'o,” deklar'is Vut, mal'aprob'e; “mi nur est'as knab'o kun la form'o de simi'o, neni'o pli.”
“Se vi pov'os klar'ig'i al mi la diferenc'o'n,” dir'is Zingibr'a, “mi konsent'os ne de'nov'e lav'i vi'n—krom se vi mal'saĝ'e re'en'ir'os la kamen'o'n. Kutim'e oni taks'as ĉiu'j'n person'o'j'n laŭ la form'o'j kiu'j'n vid'as la okul'o'j de ali'a'j. Rigard'u mi'n, Vut; kio est'as mi?”
Vut rigard'is ŝi'n.
“Vi est'as la plej bel'a knab'in'o kiu'n iam mi vid'is,”
li respond'is.
Zingibr'a sulk'is la frunt'o'n. Nu, efektiv'e ŝi mal'sukces'e prov'is sulk'i la frunt'o'n.
“Ven'u en la ĝarden'o'n kun mi,” ŝi dir'is, “kaj mi don'os al vi kelk'a'j'n el la plej'bon'gust'a'j karamel'aĵ'o'j kiu'j'n iam vi manĝ'is. Ili est'as nov'a variant'o, kiu'n sci'as kresk'ig'i neni'u krom mi, kaj ili hav'as heliotrop'a'n gust'o'n.”
La nom'o de la mal'grand'a hund'o est'is Tot'o, kaj li est'is fidel'a akompan'ant'o de Doroteo.
Se oni taks'us Ozman de Oz laŭ la norm'o'j de ni'a mond'o, oni opini'us ŝi'n tre jun'a—ebl'e dek-kvar aŭ dek'kvin-jar'aĝ'a—tamen jam de mult'a'j jar'o'j ŝi reg'is la Land'o'n Oz kaj neniam aspekt'is eĉ iom'et'e pli aĝ'a. Doroteo aspekt'is mult'e pli jun'a ol Ozma.
Ŝi est'is knab'in'et'o kiam unu'e ŝi ven'is al la Land'o Oz, kaj ŝi ankoraŭ est'is knab'in'et'o, kaj neniam aspekt'os eĉ unu tag'o'n pli aĝ'a dum ŝi loĝ'os en tiu mir'ind'a fe'land'o.
Oni inform'is mi'n ke Oz ne ĉiam est'is fe'land'o.
Iam ĝi est'is tre simil'a al ali'a'j land'o'j, krom ke ĝi'n izol'is terur'a dezert'o de sabl'ar'o kiu kuŝ'is tut'e ĉirkaŭ ĝi kaj tiel tut'e ne'ebl'ig'is ke ĝi'a popol'o kontakt'u iu'n ajn ali'a'n part'o'n de la mond'o. Vid'ant'e tiu'n izol'ec'o'n, la fe'o de Reĝ'in'o Lurline, trans'flug'ant'e Oz'o'n dum vetur'o, sorĉ'is la land'o'n kaj tiel far'is ĝi'n Fe'land'o.
Kaj Reĝ'in'o Lurline las'is unu el si'a'j ge'fe'o'j por reg'i tiu'n sorĉ'it'a'n Land'o'n Oz, kaj post'e for'flug'is kaj plen'e forges'is pri ĝi.
Ek'de tiu moment'o neni'u en Oz mort'is. La mal'jun'ul'o'j rest'is mal'jun'a'j; la jun'a'j kaj fort'a'j person'o'j ne ŝanĝ'iĝ'is dum la for'pas'o de jar'o'j; la infan'o'j rest'is ĉiam infan'o'j, kaj lud'is kaj petol'is laŭ'dezir'e, kaj ĉiu'j beb'o'j rest'is en si'a'j lul'il'o'j kaj est'is am'e pri'zorg'at'a'j kaj neniam kresk'is. Do la hom'o'j en Oz ĉes'is kalkul'i si'a'n jar'aĝ'o'n, ĉar la jar'o'j far'is neni'a'n diferenc'o'n en ili'a aspekt'o kaj ne pov'is ŝanĝ'i ili'a'n stat'o'n. Ili ne mal'san'iĝ'is, sekv'e ne est'is kurac'ist'o'j inter ili. Est'as ver'e ke akcident'o'j ja pov'is okaz'i, kvankam tre mal'oft'e, kaj kvankam neni'u pov'is mort'i natur'e, kiel ali'a'j hom'o'j, ja est'is ebl'e ke iu plen'e detru'iĝ'us. Tia'j incident'o'j, tamen, est'is tre ne'kutim'a'j, kaj tiel mal'oft'a'j est'is ĉagren'aĵ'o'j ke la popol'o de Oz est'is kiel ebl'e plej feliĉ'a'j kaj kontent'a'j.
Ali'a strang'aĵ'o pri tiu Fe'land'o Oz est'is ke ĉiu'n kiu sukces'is en'ir'i ĝi'n el la ekster'a mond'o traf'is la magi'a sorĉ'o de la lok'o kaj la aspekt'o de tiu person'o ne ŝanĝ'iĝ'is dum ili'a loĝ'period'o tie. Do Doroteo, kiu nun loĝ'is kun Ozma, aspekt'is sam'e dolĉ'a knab'in'et'o kia ŝi est'is kiam unu'e ŝi ven'is al tiu plaĉ'eg'a fe'land'o.
Ebl'e ne est'us prav'e dir'i ke ĉiu'j part'o'j de Oz est'is ver'e plaĉ'a'j, sed cert'e ĝi est'is tre plaĉ'a proksim'e al la Smerald'a Urb'o, kie Ozma reg'is. Ŝi'a'n am'a'n influ'o'n oni sent'is eĉ mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n for de tie, tamen ekzist'is lok'o'j en la mont'o'j de la Gilikula land'o, kaj la arb'ar'o'j de la Kvelula Land'o, kaj ebl'e en tre for'a'j part'o'j de la Manĝtula kaj Palp'brum'a Land'o'j, kie la loĝ'ant'o'j est'is iom krud'a'j kaj ne'civiliz'it'a'j kaj ankoraŭ ne est'is traf'it'a'j de la sorĉ'o de la saĝ'a kaj afabl'a reg'ad'o de Ozma. Ankaŭ, kiam Oz unu'e far'iĝ'is fe'land'o, en ĝi loĝ'is divers'a'j sorĉ'ist'in'o'j kaj magi'ist'o'j kaj vir'sorĉ'ist'o'j kaj nekromanci'ist'o'j, kiu'j dis'e trov'iĝ'is en divers'a'j lok'o'j, sed plej'part'e ili est'is sen'ig'it'a'j je si'a'j magi'a'j pov'o'j, kaj Ozma far'is reĝ'a'n edikt'o'n kiu mal'permes'is ke iu ajn en ŝi'a regn'o far'u magi'o'n escept'e de Glinda la Bon'a kaj la Sorĉ'ist'o de Oz. Ozma mem, ĉar ŝi est'is ver'a fe'in'o, sci'is mult'e da magi'o, sed ŝi uz'is ĝi'n nur por help'i si'a'j'n reg'at'o'j'n.
Tiu mal'grand'a klar'ig'o help'os vi'n pli bon'e kompren'i la rakont'o'n kiu'n vi leg'as, sed ĝi'a'n plej'part'o'n jam kon'as la person'o'j kiu'j bon'e kon'as la popol'o'n de Oz kies aventur'o'j'n ili pri'leg'is en ali'a'j Oz-libr'o'j.
Ozma kaj Dorteo est'is firm'a'j amik'in'o'j kaj est'is tre mult'e kun'e. Ĉiu en Oz am'is Doroteon preskaŭ tiom kiom si'a'n bel'a'n Reg'ant'in'o'n, ĉar la bon'fortun'o de la knab'in'et'o el Kansas ne arogant'ig'is aŭ vant'ig'is ŝi'n. Ŝi est'is sam'e brav'a kaj fidel'a kaj aventur'em'a infan'o kiel antaŭ ol ŝi loĝ'is en reĝ'a palac'o kaj far'iĝ'is intim'a amik'in'o de la fe'in'o Ozma.
En la ĉambr'o en kiu la du'o sid'is—unu el la privat'a'j ĉambr'o'j de Ozma—pend'is la fam'a Magi'a Bild'o. Tiu est'is la font'o de konstant'a interes'o por mal'grand'a Doroteo. Oni bezon'is nur star'i antaŭ ĝi kaj dezir'i vid'i kio'n far'as kiu ajn person'o, kaj tuj scen'o aper'is sur la magi'a kanvas'o kaj montr'is preciz'e kie est'as tiu person'o, kaj, sam'e kiel ni'a'j propr'a'j kin'o'film'o'j, ĝi re'produkt'is la ag'o'j'n de tiu person'o dum oni dezir'is rigard'i ili'n. Do hodiaŭ, kiam Doroteo enu'is pri si'a brod'ad'o, ŝi flank'e'n'tir'is la kurten'o'j'n de antaŭ la Magi'a Bild'o kaj dezir'is vid'i kio'n far'as ŝi'a amik'o Buton-Bril'o. Buton-Bril'o, ŝi vid'is, pilk'lud'as kun Oĵo, la Manĝtula knab'o, do Doroteo post tio dezir'is vid'i kio'n far'as ŝi'a Onkl'in'o Em. La bild'o montr'is Onkl'in'o'n Em trankvil'e flik'ant'a ŝtrump'et'o'j'n por Onkl'o Henrik'o, do Doroteo dezir'is vid'i kio'n far'as ŝi'a mal'nov'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o ĝust'e tiam for'ir'is el si'a stan'a kastel'o akompan'at'e de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Vut la Vag'ist'o. Doroteo neniam antaŭ'e vid'is tiu'n knab'o'n, do ŝi sci'vol'is pri kiu li est'as. Ankaŭ ŝi vol'is sci'i kie'n ir'as la tri'o, ĉar ŝi rimark'is la dors'o'sak'o'n de Vut kaj diven'is ke ili komenc'as long'a'n vetur'o'n. Ŝi demand'is pri tio al Ozma, sed Ozma ne sci'is.
Tiu'n post'tag'mez'o'n Doroteo de'nov'e vid'is la marŝ'ant'o'j'n per la Magi'a Bild'o, sed ili nur marŝ'ad'is tra la land'o kaj tio ne mult'e interes'is Doroteon.
Post du tag'o'j, tamen, la knab'in'o, de'nov'e kun Ozma, dezir'is vid'i si'a'j'n amik'o'j'n, la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n per la Magi'a Bild'o, kaj tiu'okaz'e ŝi trov'is ili'n en la grand'a kastel'o de S-in'o Jup, la Gigant'in'o, kiu tiu'moment'e est'is trans'form'ont'a ili'n. Nun kaj Doroteo kaj Ozma tre interes'iĝ'is kaj rigard'is la trans'form'o'j'n indign'e kaj abomen'e.
“Kia fi'a Gigant'in'o!” kri'is Doroteo.
“Jes,” respond'is Ozma, “nepr'e neces'os pun'i ŝi'n pro ŝi'a kruel'ec'o al ni'a'j amik'o'j, kaj al la kompat'ind'a knab'o kiu est'as kun ili.”
Post tio ili sekv'is la aventur'o'n de la mal'grand'a Brun'a Urs'o kaj la Stan'a Strig'o kaj la Verd'a Simi'o eg'e interes'at'e, kaj ĝoj'eg'is kiam ili eskap'is de S-in'o Jup. Ili ne sci'is, tiam, kiu est'as la Kanario, sed ili kompren'is ke sen'dub'e ĝi est'as trans'form'aĵ'o de iu grav'a person'o, kiu'n la Gigant'in'o ankaŭ sorĉ'is.
Kiam, fin'e, la tag'o ven'is kiam la aventur'ant'o'j komenc'is ir'i sud'e'n en la Manĝtulan Land'o'n, Doroteo demand'is mal'trankvil'e: “Ĉu neni'o est'as far'ebl'a por ili, Ozma? Ĉu vi ne pov'as re'don'i al ili ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n? Ili jam sufiĉ'e sufer'is pro tiu'j aĉ'a'j trans'form'o'j, laŭ mi'a opini'o.”
“Mi jam ekzamen'as metod'o'j'n help'i ili'n, ek'de kiam ili trans'form'iĝ'is,” respond'is Ozma. “S-in'o Jup nun est'as la sol'a Jukuhuo en mi'a regn'o, kaj la Jukuhua magi'o est'as tre strang'a kaj mal'facil'e kompren'at'a de ali'a'j person'o'j, tamen mi firm'e intenc'as prov'i romp'i tiu'j'n sorĉ'o'j'n. Mi ebl'e ne sukces'os, sed mi far'os ĉio'n ebl'a'n. Laŭ la direkt'o'j de ni'a'j amik'o'j, mi kred'as ke ili pas'os la Ranĉ'o'n de Zingibr'a, do se ni komenc'os vetur'i nun ni pov'os renkont'i ili'n tie. Ĉu vi dezir'as kun'ir'i, Doroteo?”
“Kompren'ebl'e,” respond'is la knab'in'et'o. “Neni'o instig'us mi'n ne ĉe'est'i.”
“Do ordon'u la pret'ig'o'n de la Reĝ'a Ĉar'eg'o,” dir'is Ozma de Oz, “kaj ni tuj vetur'os.”
Doroteo kur'is plen'um'i tiu'n pet'o'n, dum Ozma ir'is al si'a Ĉambr'o de Magi'o por pret'ig'i la objekt'o'j'n kiu'j'n ŝi opini'is bezon'ot'a'j. Post du'on'o de hor'o la Ruĝ'a Ĉar'eg'o star'is antaŭ la ĉef'en'ir'ej'o de la palac'o, kaj antaŭ ĝi est'is lig'it'a la Lign'a Seg'ĉeval'o, kiu est'is la plej am'at'a tir'best'o de Ozma.
Tiu Seg'ĉeval'o, kvankam el lign'o, est'is nepr'e viv'ant'a kaj pov'is kur'i rapid'e kaj sen'lac'e. Por evit'i triv'iĝ'o'n de li'a'j lign'a'j krur'o'j, Ozma huf'um'is la Seg'ĉeval'o'n per pur'or'a'j plat'o'j. Li'a jung'il'ar'o est'is inkrust'it'a per bril'ant'a'j smerald'o'j kaj ali'a'j juvel'o'j, do, kvankam li mem tut'e ne est'is bel'a, li'a il'ar'o grandioz'e aspekt'is.
Ĉar la Seg'ĉeval'o pov'is kompren'i ŝi'a'j'n parol'at'a'j'n vort'o'j'n, Ozma ne uz'is rimen'o'j'n por gvid'i li'n. Ŝi nur dir'is al li kie'n ir'i. Kiam ŝi ven'is el la palac'o kun Doroteo, ili ambaŭ grimp'is en la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n kaj tiam la hund'et'o Tot'o al'kur'is kaj demand'is: “Ĉu vi intenc'as post'las'i mi'n, Doroteo?”
Doroteo rigard'is al Ozma, kiu rid'et'is respond'e kaj dir'is: “Tot'o rajt'as kun'ir'i, se vi dezir'as tio'n.”
Do Doroteo lev'is la hund'et'o'n en la ĉar'o'n, ĉar, kvankam li pov'is rapid'e kur'i, li ne pov'is egal'i la rapid'o'n de la mir'ind'a Seg'ĉeval'o.
For'e'n ili ir'is, trans mont'et'o'j'n kaj tra kamp'o'j'n, trans'ir'ant'e la ter'o'n je mir'ig'a rapid'o. Ne surpriz'as, do, ke la Ruĝ'a Ĉar'eg'o ating'is la dom'o'n de Zingibr'a ĝust'e kiam tiu energi'a jun'ul'in'o fin'is frot'lav'i la Verd'a'n Simi'o'n kaj est'is gvid'ont'a li'n al la karamel'plant'ar'o.
“Sed kiu vi est'as?” demand'is Doroteo.
“Ĉu vi ne sci'as?” respond'is la Kanario.
“Ne; kiam ni unu'e rimark'is vi'n en la Magi'a Bild'o, vi est'is nur bird'o, sam'e kiel nun. Sed ni diven'is ke la gigant'a vir'in'o trans'form'is vi'n, sam'e kiel la ali'a'j'n.”
“Jes; mi est'as Polikromo, la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o,”
anonc'is la Kanario.
“Ĉu ja!” kri'is Doroteo. “Kiom aĉ'e!”
“Nu, mi far'iĝ'is sufiĉ'e bel'a bird'o, laŭ mi'a opini'o,”
respond'is Polikromo, “sed kompren'ebl'e mi fervor'e vol'as re'akir'i mi'a'n natur'a'n form'o'n kaj re'ir'i sur mi'a'n ĉiel'ark'o'n.”
“Ozma help'os vi'n, mi est'as cert'a,” dir'is Doroteo.
“Kiel sent'as, Bird'o'tim'ig'il'o, est'i Urs'o?” ŝi demand'is, parol'ant'e al si'a mal'nov'a amik'o.
“Mal'plaĉ'as al mi,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'urs'o. “Ĉi tiu brut'a form'o est'as tut'e mal'dign'a por ind'a pajl'ul'o.”
“Kaj pri'pens'u mi'n,” dir'is la Strig'o, star'iĝ'ant'e sur la panel'o'n de la Ruĝ'a Ĉar'eg'o dum li mult'e bru'is per si'a'j stan'a'j plum'o'j. “Ĉu ne, Doroteo, mi aspekt'as aĉ'eg'a? Mi'a'j okul'o'j est'as plur'obl'e tro grand'a'j por mi'a korp'o, kaj tiel febl'a'j ke mi dev'us sur'hav'i okul'vitr'o'j'n.”
“Nu,” dir'is Doroteo kritik'e, rigard'ant'e li'n zorg'e, “mi dev'as agnosk'i ke vi ne ind'as pri'fanfaron'ad'o'n.
Sed Ozma baldaŭ re'ĝust'ig'os vi'n.”
La Verd'a Simi'o re'ten'is si'n, tim'em'a pri renkont'i du bel'a'j'n knab'in'o'j'n dum li hav'as best'o'form'o'n; sed Zingibr'a nun pren'is li'a'n man'o'n kaj konduk'is li'n antaŭ'e'n dum ŝi kon'ig'is li'n al Ozma, kaj Vut sukces'is mal'alt'e riverenc'i, ne ver'e mal'graci'e, antaŭ ŝi'a knab'in'ec'a Moŝt'o, la Reg'ant'o de Oz.
“Vi ĉiu'j dev'iĝ'is el'ten'i dum mal'feliĉ'a spert'o,” dir'is Ozma, “do mi volont'eg'e far'os ĉio'n ebl'a'n por romp'i la sorĉ'o'j'n de S-in'o Jup. Sed unu'e dir'u al mi kiel vi hazard'e vag'is en tiu'n sol'ec'a'n val'o'n kie situ'as la Kastel'o Jup.”
Per rakont'ad'o de ĉiu el ili, ili inform'is pri la cel'o de ili'a vetur'o; la Bird'o'tim'ig'il'urs'o rakont'is pri la decid'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o trov'i Nimin Ami'n kaj edz'in'ig'i ŝi'n, kiel just'a'n rekompenc'o'n pro ŝi'a lojal'ec'o al li. Vut rakont'is pri ili'a'j aventur'o'j inter la Lonoj de Lonio, kaj la Stan'a Strig'o pri'parol'is la manier'o'n laŭ kiu ili est'is kapt'it'a'j kaj trans'form'it'a'j de la Gigant'in'o. Post tio Polikromo rakont'is si'a'n histori'o'n, kaj kiam ĉio est'is rakont'it'a, kaj Doroteo plur'foj'e riproĉ'is Tot'o'n pro li'a boj'ad'o kontraŭ la Stan'a'n Strig'o'n, Ozma rest'is pens'em'a dum kelk'a temp'o, pri'pens'ant'e la aŭd'aĵ'o'j'n. Fin'e ŝi supr'e'n'rigard'is, kaj far'ant'e unu el si'a'j tre plaĉ'a'j rid'et'o'j, ŝi dir'is al la mal'trankvil'a grup'o: “Mi ne est'as cert'a ke mi'a magi'o pov'os restaŭr'i ĉiu'n el vi, ĉar vi'a'j trans'form'o'j hav'as tiel strang'a'n kaj ne'kutim'a'n karakter'o'n. Efektiv'e, S-in'o Jup plen'e prav'is kred'ant'e ke neni'u potenc'o pov'as ŝanĝ'i ŝi'a'j'n sorĉ'o'j'n. Tamen, mi est'as cert'a ke mi pov'os re'don'i al la Bird'o'tim'ig'il'o li'a'n origin'a'n form'o'n. Li est'is plen'ig'it'a per pajl'o jam de la komenc'o, kaj eĉ la Jukuhua magi'o ne pov'is ŝanĝ'i tio'n. La Gigant'in'o nur pov'is far'i la form'o'n de urs'o el la form'o de hom'o, sed la urs'o est'as plen'a de pajl'o, sam'e kiel la hom'o.
Do mi est'as cert'a ke mi pov'os re'hom'ig'i la urs'o'n.”
“Hur'a!” kri'is la Brun'a Urs'o, kaj li prov'is, mal'lert'e, danc'i ĵig'o'n pro si'a ĝoj'o.
“Kaj rilat'e al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, li'a stat'o est'as pli-mal'pli sam'a,” re'parol'is Ozma, ankoraŭ rid'et'ant'e.
“La potenc'o de la Gigant'in'o ne pov'is far'i el li i'o'n ali'a'n ol stan'aĵ'o'n, ne'grav'e kiu'n form'o'n ŝi don'us al li, do ne est'os ne'ebl'e re'don'i al li li'a'n hom'form'o'n.
Ĉiu'kaz'e, mi prov'os mi'a'n magi'o'n tuj, por trov'i ĉu ĝi ja plen'um'os kio'n mi promes'is.”
Ŝi tir'is el si'a sin'o mal'grand'a'n arĝent'a'n Sceptr'o'n, kaj, gest'ant'e per la Sceptr'o super la kap'o de la Urs'o, post for'pas'o de nur moment'o ŝi sukces'is romp'i li'a'n sorĉ'o'n. La origin'a Bird'o'tim'ig'il'o de Oz de'nov'e star'is antaŭ ili, bon'e plen'ig'it'a per pajl'o kaj kun si'a vizaĝ'o bel'e pentr'it'a sur la sak'o kiu form'is li'a'n kap'o'n.
La Bird'o'tim'ig'il'o mult'eg'e ĝoj'is, kiel vi rajt'as supoz'i, kaj li fier'e ĉirkaŭ'trot'ad'is dum la potenc'a fe'in'o Ozma de Oz romp'is la sorĉ'o'n kiu trans'form'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj re'far'is Stan'a'n Strig'o'n Stan'a Hom'o.
“Nun, do,” pep'is la Kanario fervor'e; “nun mi'n, Ozma!”
“Sed vi'a kaz'o est'as diferenc'a,” respond'is Ozma, ne plu rid'et'ant'e sed port'ant'e serioz'a'n esprim'o'n sur si'a dolĉ'a vizaĝ'o. “Mi dev'os eksperiment'i pri vi, Polikromo, kaj mi ebl'e mal'sukces'os per ĉiu'j prov'o'j.”
Ŝi do prov'is du aŭ tri divers'a'j'n magi'a'j'n metod'o'j'n, esperant'e ke unu el ili sukces'os romp'i la sorĉ'iĝ'o'n de Polikromo, sed la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o plu rest'is Kanari'bird'o. Fin'e, tamen, ŝi far'is ali'a'n eksperiment'o'n. Ŝi trans'form'is la Kanarion en Kolomb'o'n, post'e trans'form'is la Kolomb'o'n en Makul'a'n Kok'in'o'n, kaj post'e ŝanĝ'is la Makul'a'n Kok'in'o'n en Kunikl'o'n, kaj post'e la Kunikl'o'n en Cerv'id'o'n. Kaj fin'e, post kun'miks'o de plur'a'j pulvor'o'j kaj ŝut'o sur la Cerv'id'o'n, la Jukuhua sorĉ'o subit'e romp'iĝ'is kaj antaŭ ili star'is unu el la plej elegant'a'j kaj bel'a'j ul'o'j en ĉiu'j fe'land'o'j de la mond'o. Polikromo est'is egal'e dolĉ'a kaj gaj'humor'a kiel bel'a, kaj kiam ŝi danc'is kaj ĉirkaŭ'salt'ad'is ĝoj'e, ŝi'a bel'a har'ar'o flos'is ĉirkaŭ ŝi kiel or'a nebul'o kaj ŝi'a bunt'a vest'o, mol'a kiel arane'aĵ'o'j, memor'ig'is pri flos'ant'a'j nub'o'j en somer'a ĉiel'o.
Vuton tiom impon'is la rav'a aspekt'o de tiu ekster'ordinar'a Ĉiel'fe'in'o ke li tut'e forges'is si'a'n propr'a'n mal'feliĉ'a'n stat'o'n ĝis li rimark'is Ozman rigard'i li'n per intens'a esprim'o kiu indik'is simpati'o'n kaj bedaŭr'o'n. Doroteo flustr'is en la orel'o'n de si'a amik'in'o, sed la Reg'ist'o de Oz kap'ne'is mal'feliĉ'e.
Zingibr'a, rimark'int'e tio'n kaj kompren'ant'e la gest'o'n de Ozma, pren'is pied'o'n de la Verd'a Simi'o en propr'a'n man'o'n kaj kares'e frap'et'is ĝi'n mild'e.
“Ne grav'as,” ŝi dir'is al li. “Vi hav'as tre bel'a'n kolor'o'n, kaj simi'o pov'as grimp'i pli bon'e ol knab'o kaj far'i mult'o'n kio'n tut'e ne pov'as knab'o.”
“Kio est'as?” demand'is Vut, dum li'a kor'o pez'iĝ'is.
“Ĉu Ozma el'uz'is si'a'n tut'a'n magi'o'n?”
Ozma mem respond'is al li.
“Vi'a form'o de sorĉ'iĝ'o, mi'a povr'a knab'o,” ŝi dir'is kompat'e, “est'as mal'simil'a al tiu de la ali'a'j.
Efektiv'e, ĝi est'as form'o kiu tut'e ne est'as ŝanĝ'ebl'a per ia ajn magi'o kon'at'a de fe'in'o'j aŭ de Jukuhuoj.
La fi'a Gigant'in'o bon'e konsci'is, kiam ŝi don'is al vi la form'o'n de Verd'a Simi'o, ke la Verd'a Simi'o dev'os ekzist'i en la Land'o Oz dum la tut'a est'ont'ec'o.”
Vut profund'e ĝem'is.
“Nu, jen ver'e mal'feliĉ'a sort'o,” li dir'is brav'e, “sed se ĝi ne est'as nul'ig'ebl'a, do mi dev'os toler'i ĝi'n; jen ĉio. Al mi ne plaĉ'as est'i simi'o, sed kiel util'us barakt'i kontraŭ mi'a sort'o?”
Ili ĉiu'j kompat'is li'n, kaj Doroteo mal'trankvil'e demand'is al Ozma: “Ĉu ebl'e Glinda pov'us sav'i li'n?”
“Ne,” est'is la respond'o. “La kapabl'o de Glinda far'i trans'form'o'j'n ne est'as pli grand'a ol mi'a. Antaŭ ol for'ir'i el mi'a palac'o mi en'ir'is mi'a'n Ĉambr'o'n de Magi'o kaj stud'is la stat'o'n de Vut tre zorg'e. Mi trov'is ke neni'u potenc'o pov'as mal'est'ig'i la Verd'a'n Simi'o'n.
Li pov'us trans'don'i si'a'n form'o'n al, aŭ inter'ŝanĝ'i ĝi'n kun, iu ali'a, tio est'as ver'a; sed la Verd'a'n Simi'o'n ni ne pov'os mal'est'ig'i per iu ajn magi'a art'o kon'at'a de la Scienc'o.”
“Sed—konsider'u,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu atent'e aŭskult'is tiu'n klar'ig'o'n, “kial ne met'i la simi'a'n form'o'n sur ali'a'n ul'o'n?”
“Kiu konsent'us al la ŝanĝ'iĝ'o?” demand'is Ozma.
“Se per'fort'e ni kaŭz'us ali'a'n ul'o'n far'iĝ'i Verd'a Simi'o, ni est'us egal'e kruel'a'j kaj fi'a'j kiel S-in'o Jup. Kaj kiel util'us inter'ŝanĝ'o?” ŝi daŭr'ig'is. “Supoz'u, ekzempl'e, ke ni far'us la sorĉ'o'n, kaj far'us el Tot'o Verd'a'n Simi'o'n.
Sam'moment'e Vut far'iĝ'us hund'et'o.”
“Ne inkluziv'u mi'n en vi'a magi'o, mi pet'as,” dir'is Tot'o, per riproĉ'a boj'o. “Neni'o log'us mi'n far'iĝ'i Verd'a Simi'o.”
“Kaj mi rifuz'as far'iĝ'i hund'o,” dir'is Vut. “Verd'a Simi'o est'as mult'e pli bon'a ol Hund'o, laŭ mi'a opini'o.”
“Jen nur vi'a opini'o,” respond'is Tot'o.
“Nu, jen ali'a ide'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a cerb'o bon'eg'e funkci'as hodiaŭ, est'as agnosk'end'e. Kial ne trans'form'i Tot'o'n en Vuton la Vag'ist'o'n, kaj post tio ili inter'ŝanĝ'u si'a'j'n form'o'j'n? La Hund'o far'iĝ'us Verd'a Simi'o kaj la Simi'o re'akir'us si'a'n natur'a'n form'o'n.”
“Tut'e ver'e,” kri'is Zingibr'a. “Jen bon'eg'a ide'o!”
“Ne inkluziv'u mi'n,” dir'is Tot'o. “Mi rifuz'as.”
“Ĉu vi ne akcept'us far'iĝ'i Verd'a Simi'o—vid'u kiel bel'a ĝi est'as—por ke ĉi tiu povr'a knab'o re'hav'u si'a'n natur'a'n form'o'n?” demand'is Zingibr'a, el'kor'e pet'eg'ant'e.
“Ne,” dir'is Tot'o.
“Al mi tut'e ne plaĉ'as tiu plan'o,” deklar'is Doroteo, “ĉar tiu'okaz'e mi ne plu hav'us hund'et'o'n.”
“Sed anstataŭ'e vi hav'us Verd'a'n Simi'o'n,” persist'is Zingibr'a, kiu am'is Vuton kaj vol'is help'i li'n.
“Mi ne vol'as Verd'a'n Simi'o'n,” dir'is Doroteo firm'e.
“Ne parol'u pri la afer'o de'nov'e, bon'vol'u,” dir'is Vut. “Jen mi'a propr'a mis'fortun'o kaj mi prefer'us sufer'i ĝi'n ol sen'ig'i al Princ'in'o Doroteo ŝi'a'n hund'o'n, aŭ sen'ig'i de ŝi'a hund'o li'a'n natur'a'n form'o'n. Kaj ebl'e eĉ ŝi'a Moŝt'o, Ozma de Oz, ne pov'us trans'form'i ali'a'n ul'o'n en la form'o'n de Vut la Vag'ist'o.”
“Nu, jes; mi kred'as ke mi pov'us far'i tio'n,”
Ozma respond'is; “sed Vut plen'e prav'as. Ni ne rajt'as trud'i al iu ajn—ĉu hom'o ĉu hund'o—la form'o'n de Verd'a Simi'o. Ankaŭ est'as cert'e ke por sen'ig'i al la knab'o la form'o'n kiu'n li nun hav'as, ni dev'os don'i ĝi'n al iu ali'a, kaj tiu dev'os hav'i ĝi'n por ĉiam.”
“Mi demand'as al mi,” dir'is Doroteo, pens'em'e, “ĉu ebl'e ni ja pov'us trov'i iu'n en la Land'o Oz kiu akcept'us far'iĝ'i Verd'a Simi'o? Ŝajn'as al mi ke simi'o est'as aktiv'a kaj vigl'a, kaj pov'as grimp'i arb'o'j'n kaj far'i mult'a'j'n lert'aĵ'o'j'n, kaj verd'o ne est'as mal'bon'a kolor'o por simi'o—ĝi far'as li'n ne'kutim'a.”
“Mi ne pet'us al iu ajn sur'pren'i ĉi tiu'n aĉ'a'n form'o'n,” dir'is Vut; “est'us mal'just'e, kompren'u. Mi jam de long'e est'as simi'o, kaj al mi tio tut'e ne plaĉ'as.
Hont'ig'as mi'n est'i tia best'o kiam laŭ mi'a nask'iĝ'rajt'o mi est'as knab'o; do mi est'as cert'a ke est'us fi'e pet'i al iu ali'a ke tiu anstataŭ'u mi'n.”
Ili ĉiu'j silent'is, ĉar ili sci'is ke li dir'is la ver'o'n.
Doroteo est'is preskaŭ pret'a plor'i pro kompat'o kaj la dolĉ'a vizaĝ'o de Ozma est'is mal'feliĉ'a kaj perturb'it'a.
La Bird'o'tim'ig'il'o frot'is kaj frap'et'is si'a'n plen'ig'it'a'n kap'o'n pen'ant'e pli'bon'e pens'ig'i ĝi'n, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o en'ir'is la dom'o'n kaj komenc'is ole'i si'a'j'n stan'a'j'n artik'o'j'n por ke la mal'ĝoj'o de li'a'j amik'o'j ne plor'ig'u li'n. Plor'ad'o risk'as rust'ig'i stan'o'n, kaj la Imperi'estr'o eg'e fier'is pri si'a mult'e polur'it'a korp'o— kiu nun est'is du'obl'e kar'a al li ĉar dum iom da temp'o ĝi mank'is al li.
Polikromo jam ĉirkaŭ dek'foj'e danc'is laŭ la ĝarden'pad'o'j kaj retro'e'n, ĉar ŝi mal'oft'e est'is sen'mov'a eĉ dum moment'o, sed ŝi aŭd'is la parol'o'n de Ozma kaj tre bon'e kompren'is la mal'feliĉ'o'n de Vut. Sed la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, eĉ danc'ant'e, pov'is pens'i kaj rezon'ad'i tre klar'e, kaj subit'e ŝi solv'is la problem'o'n kiel ebl'e plej bel'e. Proksim'iĝ'int'e al Ozma, ŝi dir'is: “Vi'a Moŝt'o, la tut'a'n problem'o'n kaŭz'is la fi'a ag'ad'o de S-in'o Jup, la Gigant'in'o. Tamen eĉ nun tiu kruel'a vir'in'o loĝ'as en si'a sol'ec'a kastel'o, ĝu'ant'e la pens'o'n ke ŝi met'is tiu'n terur'a'n sorĉ'o'n sur Vuton la Vag'ist'o'n. Eĉ nun ŝi rid'as pro ni'a mal'esper'o ĉar ni tut'e ne pov'as trov'i metod'o'n mal'est'ig'i la verd'a'n simi'o'n. Nu, bon'e, ni ne vol'as mal'est'ig'i ĝi'n. La vir'in'o kiu kre'is la form'o'n mem hav'u ĝi'n, tio est'os just'a pun'o pro ŝi'a fi'ec'o. Mi est'as cert'a ke vi'a fe'pov'o pov'as don'i al S-in'o Jup la form'o'n de Vut la Vag'ist'o—eĉ malgraŭ la grand'eg'a distanc'o inter ni kaj ŝi—kaj post tio est'os ebl'e inter'ŝanĝ'i la du form'o'j'n.
S-in'o Jup far'iĝ'os la Verd'a Simi'o, kaj Vut re'hav'os si'a'n natur'a'n form'o'n.”
La vizaĝ'o de Ozma hel'iĝ'is dum ŝi aŭskult'is tiu'n lert'a'n propon'o'n.
“Dank'o'n, Polikromo,” dir'is ŝi. “La task'o propon'it'a ne est'as tiel facil'a kiel vi supoz'as, sed mi prov'os, kaj ebl'e mi sukces'os.”
Kiam la akv'o en la kaldron'o bobel'is, Ozma tir'is el si'a sin'o du pak'et'o'j'n en kiu'j est'is pulvor'o'j. Tiu'j'n pulvor'o'j'n ŝi ĵet'is en la kaldron'o'n kaj vigl'e kirl'int'e la en'hav'o'n per branĉ'o de makaron'arbust'o, Ozma verŝ'is la mistik'a'n brog'aĵ'o'n sur larĝ'a'n plet'o'n kiu'n Zingibr'a met'is sur la tabl'o'n. Dum la brog'aĵ'o mal'varm'iĝ'is ĝi ek'simil'is al arĝent'o, spegul'ant'e ĉiu'j'n objekt'o'j'n per si'a plat'a surfac'o kiel spegul'o.
Dum ŝi'a'j kun'ul'o'j grup'iĝ'is ĉirkaŭ la tabl'o, fervor'e atent'a'j—kaj Doroteo eĉ ten'is mal'grand'a'n Tot'o'n en si'a'j brak'o'j por ke li pov'u vid'i—Ozma sving'is si'a'n sceptr'o'n super la spegul'ec'a'n surfac'o'n. Tuj ĝi spegul'is la intern'o'n de Kastel'o Jup, kaj en la grand'a hal'o sid'is S-in'o Jup, sur'port'ant'e si'a'n plej bon'a'n brod'it'a'n silk'a'n rob'o'n, kaj teks'ant'e nov'a'n punt'a'n ŝirm'vest'o'n por anstataŭ'ig'i la perd'it'a'n.
La Gigant'in'o aspekt'is iom mal'trankvil'a, kvazaŭ suspekt'ant'e ke iu spion'as ŝi'n, ĉar ŝi ripet'e rigard'is retr'o kaj tie'n kaj tie'n, kvazaŭ anticip'ant'e danĝer'o'n el ne'kon'at'a font'o. Ebl'e ia Jukuhua instinkt'o avert'is ŝi'n. Vut vid'is ke ŝi eskap'is el si'a ĉambr'o per iu'j magi'a'j lert'aĵ'o'j kiu'j'n ŝi dispon'is, post la for'eskap'o de ŝi'a'j kapt'it'o'j. Ŝi nun okup'as la grand'a'n hal'o'n de si'a kastel'o kiel antaŭ'e. Ankaŭ, Vut pens'is, pro la kruel'a esprim'o sur la vizaĝ'o de la Gigant'in'o, ke ŝi plan'as venĝ'i si'n je ili, tuj kiam ŝi'a nov'a magi'a ŝirm'vest'o est'os fin'it'a.
Sed Ozma nun gest'ad'is super la plet'o per si'a arĝent'a Sceptr'o, kaj baldaŭ la form'o de la Gigant'in'o komenc'is ŝrump'i kaj ŝanĝ'iĝ'i. Kaj nun, en ŝi'a lok'o, sid'is la form'o de Vut la Vag'ist'o, kaj kvazaŭ subit'e konsci'ant'e pri si'a trans'form'iĝ'o S-in'o Jup de'ĵet'is si'a'n verk'o'n kaj kur'is al spegul'o kiu star'is kontraŭ la mur'o de ŝi'a ĉambr'o. Kiam ŝi vid'is la form'o'n de la knab'o spegul'at'a kiel ŝi'a propr'a, ŝi violent'e koler'iĝ'is kaj bat'is si'a'n kap'o'n kontraŭ la mur'o'n, frakas'ant'e ĝi'n ĝis atom'o'j.
Ĝust'e tiam Ozma okup'ad'is si'n per si'a magi'a Sceptr'o, far'ant'e strang'a'j'n gest'o'j'n, kaj ŝi ankaŭ met'is si'a'n mal'dekstr'a'n man'o'n firm'e sur ŝultr'o'n de la Verd'a Simi'o. Do nun, dum ĉiu'j okul'o'j est'is turn'it'a'j al la plet'o, la form'o de S-in'o Jup laŭ'grad'e re'ŝanĝ'iĝ'is. Ŝi mal'rapid'e trans'form'iĝ'is en la Verd'a'n Simi'o'n, kaj sam'temp'e Vut mal'rapid'e re'akir'is si'a'n natur'a'n form'o'n.
Mult'e surpriz'is ili'n ĉiu'j'n kiam ili lev'is si'a'j'n okul'o'j'n de la plet'o kaj vid'is Vuton la Vag'ist'o'n star'ant'a apud Ozma. Kaj, kiam ili re'rigard'is la plet'o'n, ĝi spegul'is neni'o'n ali'a'n ol la mur'o'j'n de la ĉambr'o en la dom'o de Zingibr'a en kiu ili star'as. La magi'a rit'o est'is fin'it'a, kaj Ozma de Oz triumf'is kontraŭ la fi'a Gigant'in'o.
“Kio okaz'os al ŝi, mi sci'vol'as?” dir'is Doroteo, dum ŝi profund'e spir'is.
“Ŝi ĉiam rest'os Verd'a Simi'o,” respond'is Ozma, “kaj en tiu form'o ŝi ne pov'os far'i i'a'n ajn magi'aĵ'o'n.
Tamen ŝi ne bezon'os est'i mal'feliĉ'a, kaj ĉar ŝi loĝ'as tut'e sol'e en si'a kastel'o ver'ŝajn'e ne mult'e ĝen'os ŝi'n la trans'form'iĝ'o post ŝi'a al'kutim'iĝ'o.”
“Ne'grav'e, ŝi merit'as ĝi'n,” deklar'is Doroteo, kaj ĉiu'j akord'is kun ŝi.
“Sed,” dir'is la bon'kor'a Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “mi tim'as ke la Verd'a Simi'o mal'sat'eg'os, ĉar S-in'o Jup kutim'is akir'i si'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n per magi'o, kaj nun post la for'pren'o de ŝi'a magi'o for de ŝi, kio'n ŝi pov'as far'i?”
“Nu, ŝi manĝ'os kio'n manĝ'as ali'a'j simi'o'j,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Eĉ en la form'o de Verd'a Simi'o ŝi est'as tre lert'a person'o, kaj mi est'as cert'a ke ŝi'a intelekt'o montr'os al ŝi metod'o'n akir'i mult'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n.”
“Ne mal'trankvil'iĝ'u pri ŝi,” konsil'is Doroteo. “Ŝi ne ĝen'is si'n pri vi, kaj ŝi'a stat'o ne est'as mal'pli bon'a ol tiu kiu'n ŝi trud'is al kompat'ind'a Vut. Ŝi ne pov'os ĝis'mort'e mal'sat'i en la Land'o Oz, est'as cert'e, kaj se ŝi mal'sat'iĝ'os foj'foj'e, nu tio'n merit'as la fi'ul'in'o. Ni forges'u S-in'o'n Jup; ĉar, kvankam ŝi est'as Jukuhuo, ni'a'j fe'amik'o'j romp'is ĉiu'j'n ŝi'a'j'n trans'form'o'j'n.”
“Vi rajt'as vizit'i mi'n ĉe la palac'o, se vi dezir'as,” dir'is Ozma, “kie mi volont'e kon'ig'os vi'n al du ali'a'j afabl'a'j knab'o'j, Oĵo la Manĝtulo kaj Buton-Bril'o.”
“Dank'o'n vi'a Moŝt'o,” respond'is Vut, kaj post tio li turn'is si'n al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj demand'is: “Kio'n vi nun plan'as, Sinjor'o Imperi'estr'o? Ĉu vi ankoraŭ serĉ'os Nimin Ami'n kaj edz'in'ig'os ŝi'n, aŭ ĉu vi for'las'os la serĉ'o'n kaj re'ir'os al la Smerald'a Urb'o kaj vi'a propr'a kastel'o?”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o, nun tiel mult'e polur'it'a kaj bon'e ole'it'a kiel kutim'e, konsider'is tiu'n demand'o'n dum iom da temp'o kaj post'e respond'is: “Nu, mi ne kompren'as kial mi ne trov'u Nimin Ami'n. Ni nun est'as en la Manĝtula Land'o, kie tut'e ne est'as danĝer'o'j, kaj se antaŭ ni'a sorĉ'iĝ'o est'is just'e ke mi edz'in'ig'u Nimin Ami'n kaj far'u ŝi'n Imperi'estr'in'o de la Palp'brum'o'j, dev'as est'i just'e nun, kiam la sorĉ'o est'as romp'it'a kaj mi de'nov'e est'as mi mem. Ĉu mi prav'as, amik'o Bird'o'tim'ig'il'o?”
“Nepr'e jes,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Neni'u pov'as opon'i tia'n logik'o'n.”
“Sed mi tim'as ke vi ne am'as Nimin Ami'n,”
sugest'is Doroteo.
“Est'as ĉar mi ne pov'as am'i,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Sed, se mi ne pov'os am'i mi'a'n edz'in'o'n, almenaŭ mi pov'os est'i afabl'a al ŝi, kaj ne ĉiu'j edz'o'j pov'as est'i tia'j.”
“Ĉu vi supoz'as ke Nim'i Am'i ankoraŭ am'as vi'n, post tiom da jar'o'j?” demand'is Doroteo.
“Mi est'as tut'e cert'a pri tio, kaj tial mi ir'os al ŝi por feliĉ'ig'i ŝi'n. Vut la Vag'ist'o opini'as ke mi dev'us rekompenc'i ŝi'n pro ŝi'a fidel'ec'o al mi post la dis'hak'iĝ'o de mi'a korp'o kaj mi'a stan'iĝ'o. Kio'n vi opini'as, Ozma?”
Ozma rid'et'is dir'ant'e: “Mi ne kon'as vi'a'n Nimin Ami'n, do mi ne sci'as kio'n ŝi plej bezon'as por feliĉ'iĝ'i. Sed ne mal'util'os ke vi ir'os al ŝi kaj demand'os al ŝi ĉu ŝi ankoraŭ dezir'as edz'in'iĝ'i kun vi. Se jes, ni don'os al vi grandioz'a'n nupt'o'n en la Smerald'a Urb'o kaj, post'e, kiel Imperi'estr'in'o de la Palp'brum'o'j, Nim'i Am'i est'os unu el la plej grav'a'j vir'in'o'j en la tut'a Oz.”
Tiel est'is decid'it'e ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o daŭr'ig'os si'a'n vetur'o'n, kaj ke la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Vut la Vag'ist'o akompan'os li'n, kiel antaŭ'e. Polikromo ankaŭ decid'is part'o'pren'i en la grup'o, iom surpriz'e al ili ĉiu'j.
“Mi abomen'as est'i kvazaŭ en'kaĝ'ig'it'a en palac'o,” ŝi dir'is al Ozma, “kaj kompren'ebl'e tuj kiam mi renkont'os mi'a'n Ĉiel'ark'o'n mi re'ir'os al mi'a propr'a kar'a hejm'o en la ĉiel'o, kie mi'a'j fe'a'j frat'in'o'j jam nun atend'as mi'n kaj mi'a patr'o koler'as ĉar mi tiel oft'e perd'iĝ'as. Sed mi pov'os trov'i mi'a'n Ĉiel'ark'o'n sam'rapid'e vetur'ant'e en la Manĝtula Land'o kiom loĝ'ant'e en la Smerald'a Urb'o—aŭ en iu ali'a lok'o en Oz—do mi ir'os kun la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj help'os li'n am'ind'um'i Nimin Ami'n.”
Doroteo ankaŭ vol'is kun'ir'i, sed ĉar la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ne invit'is ŝi'n part'o'pren'i en la grup'o, ŝi sent'is ke ebl'e ŝi trud'os si'n se ŝi pet'os kun'ir'i. Ŝi mal'rekt'e sugest'is, sed trov'is ke li ne agnosk'is la sugest'o'n. Est'as tre delikat'a afer'o pet'i knab'in'o'n edz'in'ig'i li'n, ne'grav'e kiom ŝi am'as li'n, kaj ebl'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ne dezir'is ke tro mult'a'j rigard'u kiam li trov'os si'a'n mal'nov'a'n am'at'in'o'n Nim'i Am'i.
Do Doroteo kontent'ig'is si'n per la pens'o ke ŝi help'os Ozman prepar'i grandioz'a'n nupt'o'festen'o'n, kiu'n sekv'os ar'o da fest'o'j kaj gaj'a'j kun'ven'o'j kiam la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n kun si'a nov'edz'in'o.
Ozma propon'is kun'port'i ili'n ĉiu'j'n per la Ruĝ'a Ĉar'eg'o al lok'o tiom proksim'a al la grand'a Manĝtula Arb'ar'o kiom pov'as proksim'iĝ'i ĉar'eg'o. La Ruĝ'a Ĉar'eg'o est'is sufiĉ'e grand'a por ke ĉiu'j sid'u en ĝi, do, adiaŭ'int'e Zingibr'a'n, kiu don'is al Vut korb'o'n da matur'a'j krem'kuk'et'o'j kaj karamel'aĵ'o'j por kun'port'o, Ozma ordon'is ke la Lign'a Seg'ĉeval'o komenc'u, kaj la strang'a best'o mov'is si'n rapid'e trans la voj'o'j'n kaj baldaŭ ating'is la Voj'o'n el Flav'a'j Brik'o'j. Tiu voj'o konduk'is rekt'e al dens'a arb'ar'o, kie la voj'o est'is tro mal'larĝ'a por pli'a ir'o de la Ruĝ'a Ĉar'eg'o, do tie la grup'o apart'iĝ'is.
Ozma kaj Doroteo kaj Tot'o re'ven'is al la Smerald'a Urb'o, trans'don'int'e al si'a'j amik'o'j dezir'o'j'n por sekur'a kaj sukces'o'plen'a vetur'o, dum la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, la Bird'o'tim'ig'il'o, Vut la Vag'ist'o kaj Polikromo, la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, pret'ig'is si'n puŝ'i si'n tra la dik'a'n arb'ar'o'n. Tamen, tiu'j'n arb'ar'a'j'n pad'o'j'n bon'e kon'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'j sent'is si'n tut'e ĉe'hejm'e inter la arb'o'j.
“Mi nask'iĝ'is en ĉi tiu bel'eg'a arb'ar'o,” dir'is Noĉjo Hak'ist'o, la stan'a Imperi'estr'o, parol'ant'e fier'e, “kaj ĉi tie la Sorĉ'ist'in'o sorĉ'is mi'a'n hak'il'o'n kaj mi perd'is divers'a'j'n part'o'j'n de mi'a viand'a korp'o ĝis mi far'iĝ'is tut'e stan'a. Ankaŭ ĉi tie—ĉar ĝi est'as grand'a arb'ar'o— Nim'i Am'i loĝ'is kun la Fi'sorĉ'ist'in'o, kaj ĉe la ali'a rand'o de la arb'o'j star'as la dom'et'o de mi'a amik'o Tu-Tond, la fam'a stan'ist'o kiu far'is mi'a'n aktual'a'n bel'a'n form'o'n.”
“Nepr'e li est'as lert'a meti'ist'o,” deklar'is Vut, admir'e.
“Li est'as ver'e mir'ind'a,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Mi volont'e kon'at'iĝ'os kun li,” dir'is Vut.
“Se vi vol'as renkont'i ver'a'n lert'ec'o'n,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “vi dev'us vizit'i la Manĝtulan kultiv'ist'o'n kiu unu'e far'is mi'n. Mi ne dir'os ke mi'a amik'o la Imperi'estr'o ne est'as sufiĉ'e bon'a stan'ul'o, sed ĉiu taks'ant'o de bel'ec'o pov'as kompren'i ke Bird'o'tim'ig'il'o est'as mult'e pli art'ism'a kaj rafin'it'a.”
“Vi est'as tro mol'a kaj mal'fortik'a,” dir'is la Stan'ul'o.
“Vi est'as tro mal'mol'a kaj fortik'a,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj pli proksim'e al kverel'ad'o la du amik'o'j neniam far'iĝ'is. Polikromo rid'is pri ili ambaŭ, tut'e prav'e, kaj Vut hast'e ŝanĝ'is la tem'o'n.
Nokt'e ili ĉiu'j kamp'ad'is sub la arb'o'j. La knab'o manĝ'is krem'puf'aĵ'o'j'n por si'a vesper'manĝ'o kaj propon'is kelk'a'j'n al Polikromo, sed ŝi prefer'is ali'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj je la maten'iĝ'o ŝi suĉ'is la ros'o'n kiu dens'iĝ'is sur la arb'ar'a'j flor'o'j. Post tio ili plu'trot'is, kaj baldaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o paŭz'is kaj dir'is: “Sur ĉi tiu lok'o mem Doroteo kaj mi unu'e renkont'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kiu est'is rust'int'a tiom ke neniu'j el li'a'j artik'o'j pov'is funkci'i. Sed kiam ni ole'is li'n, li far'iĝ'is kvazaŭ'nov'a kaj akompan'is ni'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Ha, tiu est'is mal'feliĉ'a spert'o,” asert'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o serioz'e. “Mi kapt'iĝ'is de ŝtorm'o dum mi hak'ad'is arb'o'n por ekzerc'i mi'n, kaj antaŭ ol konsci'i mi firm'e rust'is ĉe ĉiu artik'o. Tie mi star'is, hak'il-en-man'e, sed ne'kapabl'a mov'i mi'n, dum tag'o'j kaj semajn'o'j kaj monat'o'j! Ver'e, mi neniam sci'iĝ'is preciz'e kiom long'e; sed fin'e ven'is Doroteo kaj mi sav'iĝ'is.
Vid'u! Jen la arb'o mem kiu'n mi hak'ad'is kiam mi rust'is.”
“Do tiu'kaz'e vi ja ne est'as tre mal'proksim'a de vi'a mal'nov'a hejm'o,” dir'is Vut.
“Ne; mi'a kaban'et'o star'as ne tre for, sed ni ne hav'as bezon'o'n vizit'i ĝi'n. Ni'a task'o rilat'as al Nim'i Am'i, kaj ŝi'a dom'o est'as iom pli mal'proksim'a, mal'dekstr'e de ni.”
“Ĉu vi ne dir'is ke ŝi loĝ'as kun Fi'sorĉ'ist'in'o, kiu sklav'ig'as ŝi'n?” demand'is la knab'o.
“Tiel est'is sed ne plu,” est'is la respond'o. “Mi inform'iĝ'is ke la Sorĉ'ist'in'o detru'iĝ'is kiam la dom'o de Doroteo fal'is sur ŝi'n, do nun Nim'i Am'i dev'as loĝ'i tut'e sol'a. Kompren'ebl'e mi ne vid'is ŝi'n post la dis'prem'iĝ'o de la Sorĉ'ist'in'o, ĉar tiu'temp'e mi star'is rust'int'e en la arb'ar'o, kaj jam de long'e est'is tie, sed la povr'ul'in'et'o sen'dub'e far'iĝ'is tre feliĉ'a kiam ŝi liber'iĝ'is de si'a kruel'a mastr'in'o.”
“Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ni plu vetur'u kaj trov'u Nimin Ami'n. Gvid'u ni'n, vi'a Moŝt'o, ĉar vi kon'as la voj'o'n, kaj ni sekv'os.”
Do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o elekt'is pad'o'n kiu konduk'is tra la plej dens'a'n part'o'n de la arb'ar'o, kaj ili laŭ'ir'is ĝi'n dum kelk'a temp'o. La lum'o est'is mal'fort'a tie, ĉar ramp'o'plant'o'j kaj arbust'o'j kaj foli'ar'o'j est'is tut'e ĉirkaŭ ili, kaj oft'e la Stan'ul'o dev'is flank'e'n'puŝ'i la branĉ'o'j'n kiu'j obstrukc'is ili'a'n voj'o'n, aŭ de'tranĉ'is ili'n per si'a hak'il'o. Kiam ili antaŭ'e'n'ir'is kelk'a'n distanc'o'n, la Imperi'estr'o ek'halt'is kaj kri'is: “Ĉu ja ebl'as!”
La Bird'o'tim'ig'il'o, kiu tuj sekv'is li'n, unu'e bat'iĝ'is kontraŭ si'a'n amik'o'n kaj post'e rigard'is ĉirkaŭ li'a'n stan'a'n korp'o'n, kaj dir'is per mir'o'plen'a ton'o: “Nu, ĉu ja ver'e!”
Vut la Vag'ist'o antaŭ'e'n'puŝ'is si'n por vid'i kio okaz'as, kaj kri'is mir'eg'ant'e: “Ĉu ja kred'ind'as!”
Post tio la tri'o star'is sen'mov'e, rigard'eg'ant'e, ĝis la gaj'a rid'o de Polikromo ek'son'is mal'antaŭ ili kaj vek'is ili'n el ili'a stupor'o.
Sur voj'o antaŭ ili star'is stan'ul'o kiu est'is preciz'a duplikat'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. Li est'is sam'dimensi'a, li est'is sam'manier'e artik'ig'it'a, kaj li konsist'is el bril'ant'a stan'o de la supr'o ĝis la pied'fingr'o'j.
Sed li star'is sen'mov'e, kun si'a'j stan'a'j makzel'o'j du'on'e apart'ig'it'a'j kaj li'a'j stan'a'j okul'o'j turn'it'a'j supr'e'n. En unu el li'a'j man'o'j ten'iĝ'is long'a bril'ant'a glav'o. Jes, jen diferenc'o, la sol'a disting'il'o inter li kaj la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j. La stan'ul'o port'is glav'o'n, dum la Stan'a Lign'o'hak'ist'o port'is hak'il'o'n.
“Est'as sonĝ'o; dev'as est'i sonĝ'o!” anhel'eg'is Vut.
“Tiel est'as, kompren'ebl'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ne pov'us est'i du Stan'a'j Lign'o'hak'ist'o'j.”
“Ne,” akord'is Polikromo, danc'ant'e pli proksim'e'n al la fremd'ul'o, “ĉi tiu est'as Stan'a Soldat'o. Ĉu vi ne vid'as li'a'n glav'o'n?”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o zorg'o'plen'e etend'is unu stan'a'n man'o'n kaj sent'is la brak'o'n de si'a duplikat'o.
Post tio li dir'is per voĉ'o kiu trem'is pro emoci'o: “Kiu vi est'as, amik'o?”
Ne est'is respond'o.
“Ĉu vi ne pov'as vid'i ke li rust'is, sam'e kiel vi iam?”
demand'is Polikromo, de'nov'e rid'ant'e. “Jen, Noĉjo Hak'ist'o, prunt'u al mi vi'a'n ole'uj'o'n por minut'o!”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o silent'e trans'don'is al ŝi si'a'n ole'uj'o'n, sen kiu li neniam vetur'is, kaj Polikromo unu'e ole'is la stan'a'j'n makzel'o'j'n de la fremd'ul'o kaj post'e manipul'is ili'n ĝis la Stan'a Soldat'o dir'is: “Sufiĉ'e, dank'o'n. Mi nun pov'as parol'i. Sed bon'vol'u ole'i mi'a'j'n ali'a'j'n artik'o'j'n.”
Vut ek'pren'is la ole'uj'o'n kaj far'is tio'n, sed ĉiu'j help'is tord'et'ad'i mal'sever'e la artik'o'j'n de la soldat'o tuj kiam ili est'is ole'it'a'j, ĝis ili mov'iĝ'is liber'e.
La Stan'a Soldat'o ŝajn'is mult'e plaĉ'it'a pro si'a liber'iĝ'o. Li fier'e marŝ'is tie'n kaj re'e'n sur la pad'o, dir'ant'e per alt'a mal'dik'a voĉ'o: “La Soldat'o est'as vir’ splend'a, Marŝ'ant'e dum parad'o, Kaj kiam ven'as mal'amik'o hid'a Li est'as sen tim'ad'o.
Li ĝust'ig'as ag'o'j'n de naci'o'j, Defend'as si'a'n flag'o'n, Ĉar tim'o pal'as, li do batal'as, Al amik'o'j don'as pag'o'n.”
demand'is Vut, kiam ili ĉiu'j rigard'is tiu'n strang'a'n stan'a'n person'o'n parad'e marŝ'i tie'n kaj re'e'n laŭ la pad'o kaj fier'e gest'i per si'a glav'o.
“Mi est'is soldat'o,” est'is la respond'o, “sed mi'n en'karcer'ig'is S-ro Rust'o tiom long'e ke mi ne sci'as preciz'e kio mi est'as.”
“Sed—ve!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, mult'e perpleks'a; “kiel vi far'iĝ'is el stan'o?”
“Tio,” respond'is la Soldat'o, “est'as ver'e mal'feliĉ'a histori'o. Mi am'is bel'a'n Manĝtulan knab'in'o'n, kiu loĝ'is kun Fi'sorĉ'ist'in'o. La Sorĉ'ist'in'o ne vol'is ke mi edz'in'ig'u la knab'in'o'n, do ŝi sorĉ'is mi'a'n glav'o'n, kiu komenc'is dis'hak'i mi'n. Kiam mi perd'is mi'a'j'n krur'o'j'n mi ir'is al Tu-Tond, kaj li far'is por mi stan'a'j'n krur'o'j'n. Kiam mi perd'is mi'a'j'n brak'o'j'n, Tu-Tond far'is por mi stan'a'j'n brak'o'j'n, kaj kiam mi perd'is mi'a'n kap'o'n li far'is por mi ĉi tiu'n bel'a'n kap'o'n el stan'o. Est'is sam'e pri mi'a korp'o, kaj fin'e mi est'is tut'e stan'a. Sed mi ne est'is mal'feliĉ'a, ĉar Tu-Tond bon'e far'is mi'n, ĉar li jam antaŭ'e spert'iĝ'is far'ant'e ali'a'n stan'ul'o'n.”
“Jes,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “Tu-Tond far'is mi'n. Sed, dir'u al mi, kiel nom'iĝ'is la Manĝtula knab'in'o kiu'n vi am'is?”
“Ŝi nom'iĝ'as Nim'i Am'i,” dir'is la Stan'a Soldat'o.
Aŭd'ant'e tio'n ili ĉiu'j tiom surpriz'iĝ'is ke ili silent'is dum kelk'a temp'o, rigard'ant'e la fremd'ul'o'n mir'o'plen'e.
Fin'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kuraĝ'is demand'i: “Kaj ĉu Nim'i Am'i ankaŭ am'is vi'n?”
“Unu'e ne,” agnosk'is la Soldat'o. “Kiam unu'e mi marŝ'is en la arb'ar'o'n kaj renkont'is ŝi'n, ŝi lament'ad'is la perd'o'n de si'a antaŭ'a am'at'o, lign'o'hak'ist'o nom'it'a Noĉjo Hak'ist'o.”
“Tiu est'as mi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ŝi dir'is al mi ke li est'as pli al'log'a ol soldat'o, ĉar li konsist'as tut'e el stan'o kaj bril'as bel'e en la sun'lum'o.
Ŝi dir'is ke stan'ul'o al'log'as ŝi'a'j'n art'instinkt'o'j'n pli ol ordinar'a viand'ul'o, kia mi est'is tiam. Sed mi ne mal'esper'is, ĉar ŝi'a stan'a am'at'o mal'aper'is kaj ne est'is trov'ebl'a. Kaj fin'e Nim'i Am'i las'is mi'n vizit'ad'i ŝi'n kaj ni amik'iĝ'is. Tiam la Fi'sorĉ'ist'in'o trov'is mi'n kaj furioz'e koler'iĝ'is kiam mi dir'is ke mi vol'as edz'in'ig'i la knab'in'o'n. Ŝi sorĉ'is mi'a'n glav'o'n, kiel mi dir'is, kaj tiam komenc'iĝ'is mi'a embaras'o. Kiam mi akir'is mi'a'j'n stan'a'j'n krur'o'j'n, Nim'i Am'i komenc'is interes'iĝ'i pri mi; kiam mi akir'is mi'a'j'n stan'a'j'n brak'o'j'n, ŝi komenc'is ŝat'i mi'n pli ol ĉiam, kaj kiam mi est'is tut'e el stan'o, ŝi dir'is ke mi aspekt'as simil'a al ŝi'a kar'a Noĉjo Hak'ist'o kaj ŝi akcept'as edz'ig'i mi'n.
“Ni aranĝ'is dat'o'n por ni'a nupt'o, kaj tiu tag'o montr'iĝ'is pluv'o'plen'a. Tamen mi komenc'is ir'i renkont'i Nimin Ami'n, ĉar la Sorĉ'ist'in'o jam de mult'a temp'o for'est'is, kaj ni plan'is kaŝ'e for'kur'i kun'e antaŭ ol ŝi re'ven'os. Dum mi laŭ'ir'is la arb'ar'a'j'n pad'o'j'n la pluv'o mal'sek'ig'is mi'a'j'n artik'o'j'n, sed mi ne atent'is tio'n ĉar mi'a'j pens'o'j tem'is nur pri mi'a edz'iĝ'o kun bel'a Nim'i Am'i kaj mi pov'is pens'i pri neni'o ali'a, kaj subit'e mi'a'j krur'o'j ek'ĉes'is mov'iĝ'i. Post tio mi'a'j brak'artik'o'j rust'is kaj mi ek'tim'is kaj kri'is help'o'pet'o'n, ĉar nun mi ne plu pov'is ole'i mi'n. Neni'u aŭd'is mi'a'j'n kri'o'j'n kaj post ne'long'e mi'a'j makzel'o'j rust'is, kaj mi ne pov'is far'i eĉ unu pli'a'n son'o'n. Do mi star'is sen'help'e sur ĉi tiu lok'o, esperant'e ke iu vag'ant'o ven'os ĉi'direkt'e'n kaj sav'os mi'n. Sed ĉi tiu arb'ar'a pad'o est'as mal'oft'e uz'at'a, kaj mi star'as ĉi tie jam de tiom long'e ke mi plen'e perd'is mi'a'n konsci'o'n pri temp'o.
En mi'a mens'o mi verk'is poezi'o'n kaj kant'ad'is, sed eĉ ne son'o'n mi ĝis nun pov'is far'i. Sed tiu sen'esper'a kondiĉ'o est'as nun solv'it'a per vi'a al'ven'o kaj mi dev'as dank'i vi'n pro mi'a sav'iĝ'o.”
“Est'as mir'ind'e!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, far'ant'e pajl'ec'a'n long'a'n ĝem'o'n. “Mi opini'as ke Tu-Tond erar'is far'ant'e du stan'ul'o'j'n tut'e ident'a'j'n, kaj plej mir'ig'e est'as ke ambaŭ vi stan'ul'o'j ek'am'is la sam'a'n knab'in'o'n.”
“Rilat'e al tio,” respond'is la Soldat'o, serioz'e, “mi dev'as agnosk'i ke mi perd'is mi'a'n kapabl'o'n am'i kiam mi perd'is mi'a'n viand'a'n kor'o'n. Tu-Tond don'is al mi stan'a'n kor'o'n, kompren'ebl'e, sed ĝi neni'o'n am'as, laŭ mi'a percept'o, kaj nur tint'as frap'ant'e mi'a'j'n stan'a'j'n rip'o'j'n, kaj tio instig'as mi'n vol'i ke mi tut'e ne hav'u kor'o'n.”
“Tamen, malgraŭ tiu stat'o, vi intenc'is edz'in'ig'i Nimin Ami'n?”
“Nu, kompren'u ke mi promes'is edz'in'ig'i ŝi'n, kaj mi est'as honest'ul'o kaj ĉiam streb'as plen'um'i mi'a'j'n promes'o'j'n. Al mi ne plaĉ'is tromp'i la esper'o'j'n de la povr'ul'in'o, kies esper'o'j'n jam tromp'is ali'a stan'ul'o.”
“Mi ne kulp'is pri tio,” deklar'is la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, kaj tiam li rakont'is ke ankaŭ li mem rust'is en la arb'ar'o kaj post long'a temp'o li'n sav'is Doroteo kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kaj ŝi vetur'is kun ili al la Smerald'a Urb'o serĉ'ant'e kor'o'n kiu pov'as am'i.
“Se vi jam trov'is tia'n kor'o'n, sinjor'o,” dir'is la Soldat'o, “mi volont'e permes'os ke vi edz'in'ig'u Nim'i Ami'n anstataŭ mi.”
“Se ŝi plej am'as vi'n, sinjor'o,” respond'is la Hak'ist'o, “mi ne inter'romp'os vi'a'n ge'edz'iĝ'o'n. Ĉar, tut'e sincer'e, mi ankoraŭ ne pov'as am'i Nimin Ami'n kiel antaŭ ol mi stan'iĝ'is.”
“Tamen, unu el vi dev'us edz'in'ig'i la povr'ul'in'o'n,”
koment'is Vut; “kaj, se al ŝi plaĉ'as stan'ul'o'j, neni'u el vi est'as prefer'ind'a ol la ali'a. Kial ne lot'um'u pri ŝi?”
“Tio ne est'us dec'a,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“La knab'in'o mem elekt'u si'a'n edz'o'n,” asert'is Polikromo. “Vi dev'us ambaŭ ir'i al ŝi kaj las'i ke ŝi mem far'u la elekt'o'n. Tiam ŝi cert'e feliĉ'iĝ'os.”
“Tiu aranĝ'o ŝajn'as al mi est'i tre ind'a,” dir'is la Stan'a Soldat'o.
“Mi konsent'as pri ĝi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, prem'ant'e la man'o'n de si'a ĝemel'o por montr'i ke la afer'o est'as decid'it'a. “Bon'vol'u dir'i al mi vi'a'n nom'o'n, sinjor'o,” li plu'dir'is.
“Antaŭ ol mi dis'tranĉ'iĝ'is,” respond'is la ali'a, “oni nom'is mi'n Kapitan'o Batal'ant, sed post'e oni nom'is mi'n simpl'e ‘La Stan'a Soldat'o’.”
“Nu, Kapitan'o, se vi akcept'as, ni nun ir'u al la dom'o de Nim'i Am'i kaj ŝi elekt'u inter ni.”
“Bon'e; kaj se ni renkont'os la Sorĉ'ist'in'o'n, ni ambaŭ batal'os ŝi'n—vi per vi'a hak'il'o kaj mi per mi'a glav'o.”
“La Sorĉ'ist'in'o jam est'as detru'it'a,” anonc'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj dum ili for'marŝ'is li rakont'is al la Stan'a Soldat'o mult'o'n okaz'int'a'n en la Land'o Oz post kiam li star'is rust'int'e en la arb'ar'o.
“Klar'e mi star'is tie pli long'e ol mi supoz'is,” li dir'is pens'em'e.
“Mi supoz'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, dum ili ĉiu'j star'is rigard'ant'e mir'e la ruin'a'n dom'o'n, “ke post la detru'iĝ'o de la Fi'sorĉ'ist'in'o, Nim'i Am'i sent'is si'n sol'a kaj ir'is loĝ'i ali'lok'e.”
“Oni apenaŭ pov'us atend'i ke jun'ul'in'o vol'us loĝ'i tut'e sol'a en arb'ar'o,” al'don'is Vut. “Ŝi vol'us kun'ul'o'j'n, kompren'ebl'e, kaj tial mi kred'as ke ŝi ir'is tie'n kie loĝ'as ali'a'j hom'o'j.”
“Kaj ebl'e ŝi ankoraŭ el'verŝ'as si'a'n kor'o'n per plor'ad'o ĉar neni'u stan'ul'o ven'as edz'in'ig'i ŝi'n,” sugest'is Polikromo.
“Nu, tiu'okaz'e, est'as klar'a dev'o de vi ambaŭ serĉ'i Nimin Ami'n ĝis trov'i ŝi'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi ne sci'as kie serĉ'i la knab'in'o'n,” dir'is la Stan'a Soldat'o, “ĉar mi est'as preskaŭ fremd'ul'o en ĉi tiu part'o de la land'o.”
“Mi nask'iĝ'is ĉi tie,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “sed la arb'ar'o hav'as mal'mult'a'j'n loĝ'ant'o'j'n krom la sovaĝ'a'j'n best'o'j'n. Mi ne pov'as memor'i iu'n person'o'n proksim'e loĝ'ant'a'n kun kiu ebl'e vol'us loĝ'i Nim'i Am'i.”
“Kial ni ne ir'u al Tu-Tond por demand'i al li kio okaz'is al la knab'in'o?” propon'is Polikromo.
Tio ŝajn'is al ili ĉiu'j kiel bon'a propon'o, do de'nov'e ili komenc'is marŝ'ad'i tra la arb'ar'o, sekv'ant'e la rekt'a'n pad'o'n al la dom'o al Tu-Tond, ĉar ambaŭ stan'a'j ĝemel'o'j bon'e kon'is la voj'o'j'n, sekv'int'e ĝi'n mult'foj'e.
Tu-Tond loĝ'is ĉe la ekstrem'a rand'o de la grand'a arb'ar'o, li'a dom'o front'is la larĝ'a'j'n step'o'j'n de la Manĝtula Land'o kiu'j situ'is orient'e. Sed, kiam ili ating'is tiu'n loĝ'ej'o'n apud la rand'o de la arb'ar'o, la stan'ist'o ne est'is ĉe'hejm'e.
Ĝi est'is bel'a lok'o, plen'e farb'it'a mal'hel'blu'e kun ornam'a'j stri'o'j de pli hel'a blu'o. Est'is bel'a blu'a bar'il'o ĉirkaŭ la kort'o kaj plur'a'j blu'a'j benk'o'j est'is met'it'a'j sub la ombr'ant'a'j'n blu'a'j'n arb'o'j'n kiu'j indik'is la lim'o'n inter la arb'ar'o kaj la step'o. Est'is blu'a ĝarden'o antaŭ la dom'o, kiu est'is sufiĉ'e grand'a konstru'aĵ'o. Tu-Tond loĝ'is en la antaŭ'a part'o de la dom'o kaj hav'is si'a'n labor'ej'o'n en la mal'antaŭ'a part'o, kie li ankaŭ konstru'is mal'elegant'a'n al'don'aĵ'o'n por hav'i pli da labor'spac'o.
Kvankam ili trov'is ke la stan'ist'o for'est'as kiam ili al'ven'is, fum'o flug'is el li'a kamen'o, kio pruv'is ke li baldaŭ re'ven'os.
“Kaj ebl'e Nim'i Am'i est'os kun li,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o gaj'a'voĉ'e.
Dum ili atend'is, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ir'is al la pord'o de la labor'ej'o kaj, trov'int'e ĝi'n ne'ŝlos'it'a, en'ir'is kaj sci'vol'em'e ĉirkaŭ'rigard'is en la ĉambr'o kie li foj'e far'iĝ'is.
“Ĝi est'as preskaŭ hejm'a por mi,” li dir'is al si'a'j amik'o'j, kiu'j sekv'is li'n en la ĉambr'o'n. “Kiam unu'a'foj'e mi ven'is ĉi tie'n mi perd'is krur'o'n, do mi dev'is port'i ĝi'n en mi'a man'o dum mi salt'ad'is per la ali'a krur'o la tut'a'n voj'o'n de la lok'o en la arb'ar'o kie la sorĉ'it'a hak'il'o tranĉ'is mi'n. Mi memor'as ke mal'jun'a Tu-Tond zorg'e met'is mi'a'n viand'a'n krur'o'n en barel'o'n—mi kred'as ke jen la sam'a barel'o, ankoraŭ star'ant'a en tiu angul'o—kaj post'e li tuj komenc'is far'i stan'a'n krur'o'n por mi. Li labor'is rapid'e kaj lert'e, kaj mi'n mult'e interes'is li'a ag'ad'o.”
“Mi'a spert'o est'is plej'part'e simil'a,” dir'is la Stan'a Soldat'o. “Mi kutim'is port'i ĉiu'j'n mi'a'j'n part'o'j'n, kiu'j'n de'tranĉ'is la sorĉ'it'a glav'o, ĉi tie'n al la stan'ist'o, kaj Tu-Tond met'is ili'n en la barel'o'n.”
“Mi demand'as al mi,” dir'is Vut, “ĉu tiu'j ne'uz'it'a'j part'o'j de vi du mis'fortun'ul'o'j rest'as ankoraŭ nun en la barel'o en la angul'o?”
“Mi supoz'as ke jes,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “En la Land'o Oz neni'u part'o de viv'ant'o est'as detru'ebl'a.”
“Se est'as tiel, kiel la Fi'sorĉ'ist'in'o detru'iĝ'is?”
demand'is Vut.
“Nu, ŝi est'is tre mal'jun'a kaj el'sek'iĝ'int'a kaj velk'int'a antaŭ ol Oz far'iĝ'is fe'land'o,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Nur ŝi'a'j magi'a'j art'o'j sukces'is tiom long'e viv'ig'i ŝi'n, kaj kiam la dom'o de Doroteo fal'is sur ŝi'n ŝi simpl'e polv'iĝ'is, kaj est'is for'blov'at'a kaj dis'ĵet'at'a de la vent'o. Mi opini'as, tamen, ke la part'o'j de'tranĉ'it'a'j el ĉi tiu'j du jun'ul'o'j neniam est'us tut'e detru'ebl'a'j kaj, se ili ankoraŭ est'as en tiu'j barel'o'j, ili ver'ŝajn'e est'as tut'e sam'a'j kiel kiam la sorĉ'it'a hak'il'o aŭ glav'o de'tranĉ'is ili'n.”
“Tamen ne grav'as,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “ni'a'j stan'a'j korp'o'j est'as pli bril'a'j kaj long'e'daŭr'a'j, kaj plen'e kontent'ig'as ni'n.”
“Jes, la stan'a'j korp'o'j est'as plej'bon'a'j,” konsent'is la Stan'a Soldat'o. “Neni'o pov'as damaĝ'i ili'n.”
“Krom se ili kav'iĝ'as aŭ rust'as,” dir'is Vut, sed ambaŭ stan'ul'o'j sulk'is la frunt'o'n je li.
Stan'er'o'j, ĉia'form'a'j kaj -dimensi'a'j, kuŝ'is dis'e en la labor'ej'o. Ankaŭ est'is martel'o'j kaj ambos'o'j kaj lut'il'o'j kaj braĝ'forn'o kaj mult'a'j ali'a'j il'o'j kiu'j'n uz'as stan'ist'o dum si'a labor'o. Kontraŭ du el la flank'a'j mur'o'j konstru'iĝ'is fortik'a'j labor'tabl'o'j kaj en la centr'o de la ĉambr'o est'is long'a tabl'o. Ĉe la fin'o de la labor'ej'o, kiu est'is apud la loĝ'ej'o, est'is plur'a'j ŝrank'o'j.
Ekzamen'int'e la intern'o'n de la labor'ej'o ĝis li'a sci'vol'em'o sat'iĝ'is, Vut dir'is: “Mi intenc'as rest'i ekster'e ĝis ven'os Tu-Tond. Ne ŝajn'as tut'e dec'e ke ni ek'posed'u li'a'n dom'o'n dum li'a for'est'o.”
“Vi prav'as,” konsent'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj ili est'is ĉiu'j pret'a'j for'ir'i el la ĉambr'o kiam ek'dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o: “Atend'u minut'o'n,” kaj ili halt'is obe'e al la ordon'o.
Ĝi front'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj dum la pord'o de la ŝrank'o mal'ferm'iĝ'is, la okul'o'j de la Kap'o mal'rapid'e mal'ferm'iĝ'is kaj rigard'is li'n. Tio tut'e ne surpriz'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ĉar en la Land'o Oz oni renkont'as magi'o'n konstant'e.
“Ĉu ja!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, fort'e gap'ant'e.
“Al mi ŝajn'as ke mi renkont'is vi'n jam, ie. Bon'a'n maten'o'n, sinjor'o!”
“Vi sci'as pli ol mi,” respond'is la Kap'o. “Mi neniam antaŭ'e vid'is vi'n dum mi'a viv'o.”
“Tamen vi'a vizaĝ'o est'as tre familiar'a,” persist'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Pardon'u mi'n, sed mi demand'em'as—ĉu—ĉu—ĉu iam vi hav'is Korp'o'n?”
“Jes, iam,” respond'is la Kap'o, “sed antaŭ tiom da temp'o ke mi ne memor'as. Ĉu vi kred'is,” kun plaĉ'a rid'et'o, “ke mi nask'iĝ'is ĝust'e kia mi est'as? Ke Kap'o kre'iĝ'us sen Korp'o?”
“Ne, kompren'ebl'e ne,” dir'is la ali'ul'o. “Sed kiel kaj kial vi perd'is vi'a'n korp'o'n?”
“Nu, mi ne memor'as la detal'o'j'n; vi dev'os demand'i al Tu-Tond pri tio,” respond'is la Kap'o. “Ĉar, kvankam ebl'e ne est'as antaŭ'supoz'ind'e por vi, mi'a memor'o ne est'as bon'a ek'de mi'a apart'iĝ'o de la ceter'o de mi. Mi plu posed'as mi'a'n cerb'o'n kaj mi'a intelekt'o est'as sam'e bon'a kiel ĉiam, sed mi'a memor'o pri kelk'a'j el la event'o'j kiu'j'n mi spert'is est'as tre nebul'a.”
“De kiam vi est'as en ĉi tiu ŝrank'o?” demand'is la Imperi'estr'o.
“Mi ne sci'as.”
“Ĉu vi ne hav'as nom'o'n?”
“Mi hav'as nom'o'n,” dir'is la Kap'o; “oni nom'is mi'n Noĉjo Hak'ist'o, kiam mi est'is lign'o'hak'ist'o kaj hak'ad'is arb'o'j'n por viv'ten'i mi'n.”
“Ĉu ja!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o plen'e de mir'eg'o.
“Se vi est'as la kap'o de Noĉjo Hak'ist'o, do vi est'as Mi— aŭ mi est'as Vi—aŭ—aŭ— Kiel do ni parenc'as, ĉu?”
“Ne demand'u al mi,” respond'is la Kap'o. “Rilat'e al mi, mi ne fervor'as pretend'i parenc'ec'o'n kun ordinar'a fabrik'aĵ'o kia vi. Vi ebl'e est'as sufiĉ'e taŭg'a por vi'a klas'o, sed vi'a klas'o ne est'as mi'a klas'o. Vi est'as stan'a.”
La kompat'ind'a Imperi'estr'o est'is tiom perpleks'a ke dum kelk'a temp'o li nur pov'is gap'i si'a'n mal'nov'a'n Kap'o'n silent'e. Post'e li dir'is: “Mi dev'as agnosk'i ke mi est'is tut'e ne mal'bel'a antaŭ ol far'iĝ'i stan'a. Vi est'as preskaŭ bel'a—kiom pov'as viand'o. Se vi'a har'ar'o est'us komb'it'a, vi est'us tre al'log'aspekt'a.”
“Kiel vi atend'as ke mi komb'us mi'a'n har'ar'o'n sen help'o?” koler'e demand'is la Kap'o, indign'e. “Iam mi ten'is ĝi'n glat'a kaj bon'e aranĝ'it'a, kiam mi hav'is brak'o'j'n, sed post mi'a for'iĝ'o de mi'a ceter'o, mi'a har'ar'o tut'e sen'ord'iĝ'is, kaj mal'jun'a Tu-Tond neniam komb'as ĝi'n por mi.”
“Mi parol'os al li pri tio,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ĉu vi memor'as am'i bel'a'n Manĝtulan knab'in'o'n nom'it'a'n Nim'i Am'i?”
“Ne,” respond'is la Kap'o. “Tio est'as mal'saĝ'a demand'o. La kor'o en mi'a korp'o—kiam mi hav'is korp'o'n—ebl'e am'is iu'n, mi ja ne sci'as, sed kap'o ne far'iĝ'is por am'i; ĝi far'iĝ'is por pens'i.”
“Ho; ĉu vi do pens'as?”
“Iam mi pens'is.”
“Sen'dub'e vi est'as en'ŝlos'it'a en ĉi tiu ŝrank'o jam de mult'a'j mult'a'j jar'o'j. Pri kio vi pens'ad'is dum tiom da temp'o?”
“Neni'o. Jen nov'a mal'saĝ'a demand'o. Iom da pens'o konvink'os vi'n ke mi hav'is neni'o'n pri'pens'ebl'a'n, krom la tabul'o'j intern'e de la pord'o de la ŝrank'o, kaj mi ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por pens'i ĉio'n pens'ebl'a'n rilat'e al tiu'j tabul'o'j. Post tio, kompren'ebl'e, mi ĉes'is pens'i.”
“Kaj ĉu vi est'as feliĉ'a?”
“Feliĉ'a? Kio est'as tio?”
“Ĉu vi ne sci'as kio est'as feliĉ'ec'o?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Mi tut'e ne sci'as ĉu ĝi est'as rond'a aŭ kvadrat'a, aŭ nigr'a aŭ blank'a, aŭ kia ĝi est'as. Kaj, se vi pardon'os ĝi'a'n mank'o'n de interes'o por mi, mi dir'os ke al mi ver'e ne grav'as.”
La Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n mult'e perpleks'ig'is tiu'j respond'o'j. Li'a'j kun'vetur'ant'o'j grup'iĝ'is mal'antaŭ li, kaj fiks'is si'a'j'n okul'o'j'n sur la Kap'o'n kaj aŭskult'is la konversaci'o'n mult'e interes'at'e, sed ĝis nun, ili ne inter'romp'is ĉar ili opini'is ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o plej rajt'is parol'i al si'a propr'a kap'o kaj re'kon'at'iĝ'i kun ĝi.
Sed nun la Stan'a Soldat'o koment'is: “Ĉu ebl'e mi'a mal'nov'a kap'o est'as en iu el tiu'j ŝrank'o'j?” kaj li sekv'e mal'ferm'is ĉiu'j'n pord'o'ŝrank'o'j'n. Sed neni'u ali'a kap'o est'is trov'ebl'a sur iu el la bret'o'j.
“Ho, nu; ne grav'as,” dir'is Vut la Vag'ist'o; “kaj ver'e mi ne pov'as kompren'i kial iu vol'us eks'a'n kap'o'n.”
“Mi pov'as kompren'i la dezir'o'n de la Soldat'o,”
asert'is Polikromo, ĉirkaŭ'danc'ant'e tra la mal'pur'a labor'ej'o ĝis ŝi'a'j drapir'aĵ'o'j far'is nub'o'n ĉirkaŭ ŝi'a delikat'a form'o. “Pro sentiment'o iu ebl'e vol'us re'vid'i si'a'n mal'nov'a'n kap'o'n, sam'kiel oni am'as re'vizit'i mal'nov'a'n hejm'o'n.”
“Kaj tiam adiaŭ'kis'i ĝi'n,” al'don'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi esper'as ke tiu stan'a objekt'o ne prov'os adiaŭ'kis'i mi'n!” kri'is la eks'kap'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Kaj mi ne kompren'as kial vi ul'o'j rajt'as ĝen'i mi'a'n pac'o'n kaj mi'a'n komfort'o'n.”
“Vi aparten'as al mi,” la Stan'a Lign'o'hak'ist'o deklar'is.
“Neniel!”
“Vi kaj mi est'as unu'o.”
“Ni dis'apart'iĝ'is,” asert'is la Kap'o. “Est'us kontraŭ'natur'e se mi interes'iĝ'us pri vir'o konsist'ant'a el stan'o.
Bon'vol'u ferm'i la pord'o'n kaj las'i mi'n sol'a.”
“Mi ne supoz'is ke mi'a mal'nov'a Kap'o pov'us est'i tiom mal'agrabl'a,” dir'is la Imperi'estr'o. “Mi—mi mult'e hont'as pri mi; kio signif'as pri vi.”
“Vi dev'us est'i ĝoj'a ke mi hav'as sufiĉ'a'n senc'o'n por sci'i kia'j est'as mi'a'j rajt'o'j,” koler'is la Kap'o. “En ĉi tiu ŝrank'o mi hav'as simpl'a'n viv'o'n, pac'a'n kaj dign'a'n, kaj kiam amas'o da hom'o'j, kiu'j tut'e ne interes'as mi'n, ĝen'as mi'n, ili est'as la mal'agrabl'ul'o'j, ne mi.”
Ĝem'ant'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ferm'is kaj rigl'is la pord'o'n de la ŝrank'o kaj de'turn'is si'n.
“Nu,” dir'is la Stan'a Soldat'o, “se mi'a mal'nov'a kap'o trakt'us mi'n tiel frid'e kaj tiel mal'amik'e kiel vi'a mal'nov'a kap'o trakt'is vi'n, amik'o Hak'ist'o, al mi plaĉ'as ke mi ne pov'is trov'i ĝi'n.”
“Jes; eĉ mi'n mem iom surpriz'as mi'a kap'o,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o pens'em'e. “Mi kred'is ke mi est'is pli agrabl'a'humor'a kiam mi konsist'is el viand'o.”
Sed ĝust'e tiam mal'jun'a Tu-Tond la Stan'ist'o al'ven'is, kaj ŝajn'e li'n surpriz'is trov'i tiom da vizit'ant'o'j.
Tu-Tond est'is dik'a vir'o kaj mal'alt'a. Li'a'j manik'o'j est'is supr'e'n'rul'it'a'j super la kubut'o'j'n, tiel montr'ant'e muskol'plen'a'j'n brak'o'j'n, kaj sur si li port'is led'a'n ŝirm'antaŭ'vest'o'n kiu kovr'is li'a'n tut'a'n front'o'n, kaj kiu est'is tiom long'a ke al Vut surpriz'is ke li ne tret'is sur ĝi'n kaj stumbl'is kiam ajn li marŝ'is. Kaj Tu-Tond hav'is griz'a'n barb'o'n kiu est'is preskaŭ long'a kiel la ŝirm'vest'o, kaj li'a kap'o est'is kalv'a supr'e kaj li'a'j orel'o'j etend'iĝ'is de li'a kap'o kiel du vent'um'il'o'j. Super si'a'j okul'o'j, kiu'j est'is bril'a'j kaj scintil'a'j, li port'is grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n. Est'is facil'e vid'i ke la stan'ist'o est'as bon'kor'ul'o, ankaŭ gaj'a kaj agrabl'a.
“O-ho!” li kri'is per ĝoj'a bas'a voĉ'o; “jen ambaŭ mi'a'j stan'ul'o'j ven'is vizit'i mi'n, kaj ili kaj ili'a'j amik'o'j est'as ver'e tre bon'ven'a'j. Mi mult'e fier'as pri vi du ul'o'j, mi cert'ig'as al vi, ĉar vi est'as tiel perfekt'a'j ke vi pruv'as ke mi est'as bon'a meti'ist'o. Sid'iĝ'u. Sid'iĝ'u, ĉiu'j—se vi pov'os trov'i sid'il'o'j'n—kaj dir'u al mi kial vi est'as ĉi tie.”
Do ili trov'is sid'lok'o'j'n kaj inform'is li'n pri ĉiu'j si'a'j aventur'o'j kiu'j laŭ ili'a opini'o interes'os li'n. Tu-Tond volont'e sci'iĝ'is ke Noĉjo Hak'ist'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, est'as nun Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j kaj amik'o de Ozma de Oz, kaj la stan'ul'o ankaŭ interes'iĝ'is pri la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Polikromo.
Li turn'is la pajl'ul'o'n, ekzamen'ant'e li'n interes'o'plen'e, kaj frap'et'is li'n ĉiu'flank'e, kaj post'e dir'is: “Vi cert'e est'as mir'ind'a, sed mi kred'as ke vi est'us pli long'e'daŭr'a kaj bon'ekvilibr'a sur vi'a'j krur'o'j se vi konsist'us el stan'o. Ĉu vi dezir'as ke mi—”
“Neniel!” inter'romp'is la Bird'o'tim'ig'il'o hast'e; “mi prefer'as mi'n kia mi est'as.”
Sed al Polikromo la stan'ist'o dir'is: “Neni'o pov'us pli'bon'ig'i vi'n, mi'a kar'a, ĉar vi est'as la plej bel'a knab'in'o kiu'n iam mi vid'is. Est'as pur'a feliĉ'o nur vi'n rigard'i.”
“Jen ver'a laŭd'o, ven'int'a de meti'ist'o lert'a kiel vi,”
respond'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, rid'ant'e kaj danc'ant'e en kaj ekster la ĉambr'o.
“Do sen'dub'e vi vol'as ke mi help'u ĉi tiu'n knab'o'n,”
dir'is Tu-Tond, rigard'ant'e Vuton.
“Ne,” dir'is Vut, “ni ne est'as ĉi tie serĉ'ant'e vi'a'n lert'o'n, ni ven'is al vi nur por akir'i inform'o'n.”
Kaj ili, unu post la ali'a, rakont'is pri si'a serĉ'o al Nim'i Am'i; la Stan'a Lign'o'hak'ist'o klar'ig'is ke li decid'is edz'in'ig'i ŝi'n, tamen ŝi promes'is edz'in'iĝ'i kun la Stan'a Soldat'o antaŭ ol li mis'fortun'e rust'iĝ'is. Kaj kiam la rakont'o est'is dir'it'a, ili demand'is al Tu-Tond ĉu li sci'as kio post'e okaz'is al Nim'i Am'i.
“Ne preciz'e,” respond'is la mal'jun'ul'o, “sed mi sci'as ke ŝi plor'is amar'e kiam la Stan'a Soldat'o ne re'ven'is por edz'in'ig'i ŝi'n, plen'um'e je si'a promes'o. La mal'jun'a'n Sorĉ'ist'in'o'n tiom provok'is la larm'o'j de la knab'in'o ke ŝi bat'is Nimin Ami'n per si'a kurb'iĝ'int'a baston'o kaj post'e for'lam'is por kolekt'i kelk'a'j'n magi'a'j'n herb'o'j'n, per kiu'j ŝi intenc'is trans'form'i la knab'in'o'n en mal'jun'ul'in'aĉ'o'n, tiel ke neni'u iam de'nov'e am'os ŝi'n aŭ vol'os edz'in'ig'i ŝi'n. Dum ŝi for'est'is tiu'cel'e la dom'o de Doroteo fal'is sur la Fi'sorĉ'ist'in'o'n, kaj ŝi polv'iĝ'is kaj for'blov'iĝ'is. Kiam mi aŭd'is tiu'n ĝoj'ig'a'n inform'o'n, mi send'is Nimin Ami'n trov'i la Arĝent'a'j'n Ŝu'o'j'n kiu'j'n la Sorĉ'ist'in'o antaŭ'e sur'port'is, sed Doroteo for'pen'is ili'n kun si al la Smerald'a Urb'o.”
“Jes, ni sci'as ĉio'n pri tiu'j Arĝent'a'j Ŝu'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Nu,” plu'dir'is Tu-Tond, “Post tio, Nim'i Am'i decid'is for'ir'i de la arb'ar'o kaj loĝ'i kun kelk'a'j person'o'j kiu'j'n ŝi kon'is kaj kiu'j posed'as dom'o'n sur Mont'o Manĝto. Mi de tiam ne re'vid'is la knab'in'o'n.”
“Ĉu vi sci'as la nom'o'n de la hom'o'j sur Mont'o Manĝto, al kiu'j ŝi ir'is por kun'loĝ'i?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ne, Nim'i Am'i ne menci'is la nom'o'n de si'a amik'o, kaj mi ne demand'is pri ĝi. Ŝi kun'pren'is tiom da posed'aĵ'o'j kiom ebl'e, kiu'j est'is en la dom'o de la Sorĉ'ist'in'o, kaj ŝi inform'is mi'n ke mi rajt'as posed'i la ceter'a'j'n. Sed ir'int'e tie'n mi trov'is neni'o'n pren'ind'a'n escept'e de kelk'a'j magi'a'j pulvor'o'j kies util'ig'o'n mi ne sci'is, kaj botel'o'n da Magi'a Glu'o.”
“Kio est'as Magi'a Glu'o?” demand'is Vut.
“Ĝi est'as magi'aĵ'o per kiu oni ripar'as hom'o'j'n kiam ili tranĉ'is si'n. Foj'e, antaŭ long'e, mi de'tranĉ'is fingr'o'n mi'a'n akcident'e, kaj mi port'is ĝi'n al la Sorĉ'ist'in'o, kiu pren'is si'a'n botel'o'n kaj sur'glu'is mi'a'n fingr'o'n por mi.
Vid'u!” Li montr'is al ili si'a'n fingr'o'n, “ĝi est'as sam'e bon'a kiel antaŭ'e. Neni'u ali'a pri kiu mi sci'as hav'is tia'n Magi'a'n Glu'o'n, kaj kompren'ebl'e kiam Noĉjo Hak'ist'o dis'tranĉ'is si'n per si'a sorĉ'it'a Hak'il'o kaj Kapitan'o Batal'ant dis'tranĉ'is si'n per si'a sorĉ'it'a glav'o, la Sorĉ'ist'in'o rifuz'is ripar'i ili'n, nek ŝi permes'is ke mi kun'glu'u ili'n, ĉar ŝi mem fi'sorĉ'is la hak'il'o'n kaj la glav'o'n. Neni'o est'is far'ebl'a ol ke mi pret'ig'u por ili nov'a'j'n membr'o'j'n el stan'o; sed, kiel vi vid'as, stan'o taŭg'is por tio tre bon'e, kaj mi est'as cert'a ke ili'a'j stan'a'j korp'o'j est'as mult'e pli bon'a'j ol ili'a'j viand'a'j korp'o'j.”
“Tut'e ver'e,” dir'is la Stan'a Soldat'o.
“Mi plen'e konsent'as kun vi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Hazard'e mi trov'is mi'a'n mal'nov'a'n kap'o'n en vi'a ŝrank'o, antaŭ ne'long'e, kaj cert'e ĝi ne est'as tiom dezir'ind'a kap'o kiom la stan'a kap'o kiu'n mi nun uz'as.”
“Parentez'e,” dir'is la Stan'a Soldat'o, “kio okaz'is al mi'a mal'nov'a kap'o, Tu-Tond?”
“Mi pens'u dum minut'o,” respond'is Tu-Tond. “Se mi ĝust'e memor'as, vi du knab'o'j kutim'is port'i al mi la plej mult'a'j'n part'o'j'n vi'a'j'n kiam ili est'is de'tranĉ'it'a'j, kaj mi kolekt'is ili'n en tiu barel'o en la angul'o.
Ver'ŝajn'e vi ne port'is al mi ĉiu'j'n part'o'j'n, ĉar kiam mi far'is Hak'bat-on mi mal'facil'e trov'is sufiĉ'a'j'n pec'o'j'n por komplet'ig'i li'n. Mi fin'e dev'is don'i al li nur unu brak'o'n.”
“Kiu est'as Hak'bat?” demand'is Vut.
“Ho, ĉu mi ne parol'is al vi pri Hak'bat?” kri'is Tu-Tond. “Kompren'ebl'e ne! Kaj li est'as ver'a kurioz'aĵ'o.
Vi'n interes'os aŭd'i pri Hak'bat. Jen kiel li est'iĝ'is: “Unu tag'o'n, post la detru'iĝ'o de la Sorĉ'ist'in'o kaj post kiam Nim'i Am'i for'ir'is loĝ'i kun si'a'j amik'o'j sur Mont'o Manĝto, mi serĉ'ad'is i'o'n en la labor'ej'o kaj ek'trov'is la botel'o'n da Magi'a Glu'o kiu'n mi port'is el la dom'o de la mal'jun'a Sorĉ'ist'in'o. Ek'traf'is mi'n la pens'o ke mi pov'us kun'met'i la divers'a'j'n er'o'j'n de vi du hom'o'j, kiu'j kompren'ebl'e est'is egal'e bon'a'j kiel antaŭ'e, por trov'i ĉu mi pov'us far'i hom'o'n el ili. Se mi sukces'us, mi hav'us help'ist'o'n por mi'a labor'ad'o, kaj mi pens'is ke est'us lert'a ide'o praktik'e util'ig'i la er'o'j'n de Noĉjjo Hak'ist'o kaj Kapitan'o Batal'ant. Est'is du tut'e bon'a'j kap'o'j en mi'a ŝrank'o, kaj mult'a'j pied'o'j kaj krur'o'j kaj korp'o'pec'o'j en la barel'o, do mi ek'komenc'is trov'i kio'n mi pov'as far'i.
“Unu'e mi kun'met'is korp'o'n, kaj glu'is ĝi'n per la Magi'a Glu'o de la Sorĉ'ist'in'o, kiu plen'e sukces'is.
Tamen tio est'is la plej mal'facil'a part'o de mi'a labor'o, ĉar la korp'o'j ne bon'e kongru'is kaj kelk'a'j part'o'j mank'is. Sed uz'ant'e part'o'n de Kapitan'o Batal'ant unu'foj'e kaj pec'o'n de Noĉjo Hak'ist'o ali'foj'e, mi fin'e kun'ig'is tut'e taŭg'a'n korp'o'n, kun kor'o kaj ĉiu'j er'et'o'j.”
“Kies kor'o'n vi uz'is far'ant'e la korp'o'n?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mal'trankvil'e.
“Mi ne sci'is, ĉar la part'o'j ne hav'is etiket'o'j'n kaj unu kor'o aspekt'as tre simil'a al ali'a. Post la komplet'iĝ'o de la korp'o, mi sur'glu'is du bel'a'j'n krur'o'j'n kaj pied'o'j'n. Unu krur'o est'is de Noĉjo Hak'ist'o kaj unu est'is de Kapitan'o Batal'ant. Mi trov'is ke unu krur'o est'as pli long'a ol la ali'a, do mi per'tranĉ'e mal'long'ig'is ĝi'n por ke ili kongru'u. Mi'n mult'e ĉagren'is trov'i ke mi hav'as nur unu brak'o'n. Est'is ekstr'a krur'o en la barel'o, sed mi pov'is trov'i nur unu brak'o'n. Glu'int'e tio'n sur la korp'o'n, mi est'is pret'a por la kap'o, kaj iom mal'facil'is decid'i kiu'n kap'o'n util'ig'i.
Fin'e mi ferm'is mi'a'j'n okul'o'j'n kaj etend'is man'o'n al la bret'o de la ŝrank'o, kaj la unu'a'n kap'o'n kiu'n mi tuŝ'is mi glu'is sur mi'a'n nov'a'n hom'o'n.”
“Ĝi est'is mi'a!” deklar'is la Stan'a Soldat'o, mal'gaj'e.
“Ne, ĝi est'is mi'a,” asert'is Tu-Tond, “ĉar mi don'is al vi ali'a'n inter'ŝanĝ'e por ĝi—la bel'a'n stan'a'n kap'o'n kiu'n vi nun port'as. Kiam la glu'o sek'iĝ'is, mi'a hom'o est'is tre interes'a ul'o. Mi nom'is li'n Hak'bat, uz'ant'e part'o'n de la nom'o de Noĉjo Hak'ist'o kaj part'o'n de la nom'o de Kapitan'o Batal'ant, ĉar li est'is miks'aĵ'o el for'met'it'a'j part'o'j de vi ambaŭ. Hak'bat est'is interes'a, kiel mi dir'is, sed li ne montr'iĝ'is tre agrabl'a kun'ul'o.
Li plend'is amar'e ĉar mi don'is al li nur unu krur'o'n— kvazaŭ kulp'is mi!—kaj li grumbl'is ĉar la komplet'o de blu'a'j Manĝtulaj vest'o'j, kiu'j'n mi akir'is por li de najbar'o, ne perfekt'e taŭg'is al li.”
“Ha, est'is ĉar li sur'hav'is mi'a'n mal'nov'a'n kap'o'n,”
koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Mi memor'as ke tiu kap'o est'is tre ekzakt'em'a pri si'a'j vest'o'j.”
“Kiel help'ant'o,” la mal'jun'a stan'ist'o daŭr'ig'is, “Hak'bat ne est'is sukces'o. Li est'is mal'lert'a pri il'o'j kaj est'is ĉiam mal'sat'a. Li postul'is i'o'n manĝ'ebl'a'n ses- aŭ ok-foj'e ĉiu'tag'e, tiel ke mi demand'is al mi ĉu mi ver'e ĝust'e aranĝ'is li'a'n intern'o'n. Efektiv'e, Hak'bat manĝ'is tiom ke mal'mult'a'j manĝ'aĵ'o'j rest'is por mi; do, kiam li propon'is, unu tag'o'n, el'ir'i en la mond'o'n por serĉ'i aventur'o'j'n, mi ĝoj'eg'is liber'iĝ'i de li. Mi eĉ far'is por li stan'a'n brak'o'n por anstataŭ'ig'i la mank'ant'a'n, kaj tio mult'e plaĉ'is al li, tiel ke ni apart'iĝ'is kiel bon'a'j amik'o'j.”
“Kio okaz'is al Hak'bat post tio?” la Bird'o'tim'ig'il'o demand'is.
“Mi neniam sci'iĝ'is. Li komenc'is ir'i orient'e'n, en la step'o'j'n de la Manĝtula Land'o, kaj de tiam mi neniam re'vid'is li'n.”
“Ŝajn'as al mi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o pens'em'e, “ke vi mis'ag'is far'ant'e vir'o'n el ni'a'j eks'part'o'j. Est'as evident'e ke Hak'bat pov'us tut'e prav'e pretend'i est'i parenc'o de ni ambaŭ.”
“Ne mal'trankvil'iĝ'u pri tio,” konsil'is Tu-Tond gaj'e; “est'as mal'ver'ŝajn'e ke vi iam renkont'os la ul'o'n. Kaj, se vi ja renkont'os li'n, li ne sci'as el kiu'j li far'iĝ'is, ĉar mi neniam dir'is al li la sekret'o'n de li'a fabrik'iĝ'o.
Efektiv'e, vi est'as la sol'a'j person'o'j kiu'j sci'as pri ĝi, kaj vi rajt'as gard'i la sekret'o'n, se vi dezir'as.”
“Ne grav'as pri Hak'bat,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. Ni'a task'o nun est'as trov'i kompat'ind'a'n Nimin Ami'n kaj las'i ŝi'n elekt'i si'a'n stan'a'n edz'o'n. Por far'i tio'n, ŝajn'as, laŭ la inform'o don'it'a al ni de Tu-Tond, ke ni dev'os ir'i al Mont'o Manĝto.”
“Se jen la program'o, do ni komenc'u tuj,” sugest'is Vut.
Do ili ĉiu'j el'ir'is, kaj trov'is Polikromon danc'ant'a inter la arb'o'j kaj parol'ant'a kun la bird'o'j kaj rid'ant'a tiel gaj'e kiel se ŝi tut'e ne perd'is si'a'n Ĉiel'ark'o'n kaj tiel apart'iĝ'is de ĉiu'j si'a'j fe'frat'in'o'j.
Ili inform'is ŝi'n ke ili ir'os al Mont'o Manĝto, do ŝi respond'is: “Bon'e; mi egal'e ver'ŝajn'e trov'os mi'a'n Ĉiel'ark'o'n tie kiel ĉi tie, kaj en ĉiu ali'a lok'o tiel kiel tie. Tut'e de'pend'as de la veter'o. Ĉu vi opini'as ke laŭ'aspekt'e pluv'os?”
Ili kap'ne'is, kaj Polikromo de'nov'e rid'is kaj plu danc'ad'is sekv'ant'e ili'n kiam ili re'komenc'is vetur'i.
“Kial?” demand'is Polikromo, danc'ant'e ĉirkaŭ la grup'o'n de vetur'ant'o'j.
“Ĉar,” dir'is la knab'o, pens'em'e, “mi rimark'is ke kiam est'as tut'e neni'a kial'o renkont'i problem'o'j'n, io ne'evit'ebl'e mis'okaz'as. Ĝust'e nun la veter'o est'as plaĉ'eg'a; la herb'ar'o est'as bel'e blu'a kaj tre mol'a por ni'a'j pied'o'j; la mont'o kiu'n ni serĉ'as montr'iĝ'as klar'e en la distanc'o kaj ne ekzist'as kial'o por ke ni'a al'ven'o est'u prokrast'it'a. Ŝajn'e ni'a'j problem'o'j ĉiu'j fin'iĝ'is, kaj—nu, tial mi tim'as,” li plu'dir'is, ĝem'ant'e.
“Ĉu do!” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kia'j'n mal'feliĉ'a'j'n pens'o'j'n vi ja hav'as. Jen pruv'o ke nask'it'a'j cerb'o'j ne pov'as est'i egal'e bon'a'j kiel fabrik'it'a'j cerb'o'j, ĉar mi'a cerb'o kontempl'as nur fakt'o'j'n kaj neniam al'propr'ig'as problem'o'j'n. Kiam est'as dezir'ind'e ke mi'a cerb'o pens'u, ĝi pens'as, sed mi hont'us pri mi'a cerb'o se ĝi daŭr'e el'verŝ'us pens'o'j'n kiu'j est'as nur tim'o'j kaj imag'o'j, kia'j neni'o'n bon'as efektiv'ig'as, sed risk'as mal'bon'o'n est'ig'i.”
“Rilat'e al mi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “mi tut'e ne pens'as, sed mi las'as mi'a'n velur'a'n kor'o'n gvid'i mi'n ĉiam.”
“La stan'ist'o plen'ig'is mi'a'n kav'a'n kap'o'n per er'o'j kaj tond'aĵ'o'j el stan'o,” dir'is la Soldat'o, “kaj li dir'is al mi ke ili tre bon'e funkci'os kiel cerb'o, sed kiam mi komenc'as pens'i, la stan'er'o'j tint'ad'as kaj tiom inter'miks'iĝ'as ke mi baldaŭ perpleks'iĝ'as. Do mi pen'as ne pens'i. Mi'a stan'a kor'o est'as preskaŭ sam'e sen'util'a por mi, ĉar ĝi est'as mal'mol'a kaj mal'varm'a, do mi est'as cert'a ke la ruĝ'a velur'a kor'o de mi'a amik'o Noĉjo Hak'ist'o est'as pli bon'a gvid'ist'o.”
“Sen'pens'a'j person'o'j ne est'as mal'kutim'a'j,”
observ'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “sed mi opini'as ili'n pli bon'fortun'a'j ol tiu'j kiu'j hav'as sen'util'a'j'n aŭ fi'a'j'n pens'o'j'n kaj ne pen'as ĉes'ig'i ili'n. Vi'a ole'uj'o, amik'o Hak'ist'o, est'as plen'a de ole'o, sed vi verŝ'as la ole'o'n sur vi'a'j'n artik'o'j'n nur gut'o'n post tut'o, laŭ'bezon'e, kaj ne el'verŝ'as ĝi'n tie'n kie ĝi est'os sen'util'a. Pens'o'j est'as re'tend'end'a'j sam'e kiel vi'a ole'o, kaj el'verŝ'at'a'j laŭ'neces'e kaj por bon'a cel'o. Se zorg'e uz'at'a'j, est'as bon'e hav'i pens'o'j'n.”
Polikromo rid'is pro li, ĉar la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o sci'is pli pri pens'o'j ol la Bird'o'tim'ig'il'o. Sed la ali'a'j est'is solen'a'j, sent'ant'e si'n riproĉ'it'a'j, kaj plu'marŝ'is silent'e.
Subit'e Vut, kiu est'is ĉe la antaŭ'o, ĉirkaŭ'rigard'is kaj trov'is ke ĉiu'j li'a'j kamarad'o'j mister'e mal'aper'is. Sed kie'n ili pov'us est'i ir'int'a'j? La larĝ'a eben'aĵ'o est'is tut'e ĉirkaŭ li kaj est'is nek arb'o'j nek arbust'o'j kuj pov'us kaŝ'i eĉ kunikl'o'n, nek tru'o en kiu'n oni pov'us fal'i.
Sed tie star'is li sol'a.
Surpriz'o halt'ig'is li'n, kaj hav'ant'e pens'em'a'n kaj perpleks'a'n esprim'o'n sur si'a vizaĝ'o li pen'is rigard'i si'a'j'n pied'o'j'n. Alarm'is li'n de'nov'e trov'i ke li ne hav'as pied'o'j'n. Li etend'is si'a'j'n man'o'j'n, sed li ne pov'is vid'i ili'n. Li pov'is send'i si'a'j'n man'o'j'n kaj brak'o'j'n kaj korp'o'n; li bat'is la herb'o'n per si'a'j pied'o'j kaj sci'is ke ili ĉe'est'as, sed ili iel strang'a'manier'e far'iĝ'is ne'vid'ebl'a'j.
Dum Vut star'is, mir'ant'e, tondr'a son'o de metal'o ek'son'is en li'a'j orel'o'j kaj li aŭd'is du pez'a'j'n korp'o'j'n fal'i sur'ter'e'n tuj apud li.
“Ĉu do!” kri'is la voĉ'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ĉu ja!” kri'is la voĉ'o de la Stan'a Soldat'o “Kial vi ne rigard'is kie'n vi ir'as?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o riproĉ'e.
“Mi ja rigard'is, sed mi ne pov'is vid'i vi'n,” dir'is la Stan'a Soldat'o. “Io okaz'is al mi'a'j stan'a'j okul'o'j. Mi ne pov'as vid'i vi'n, eĉ nun, nek mi pov'as vid'i iu'n ali'a'n!”
“Est'as sam'e pri mi,” agnosk'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
Vut ne pov'is vid'i iu'n el ili, kvankam li aŭd'is ili'n klar'e, kaj ĝust'e tiam io ek'frap'iĝ'is kontraŭ li'n ne'atend'it'e kaj renvers'is li'n; sed est'is nur la pajl'o'plen'ig'it'a korp'o de la Bird'o'tim'ig'il'o kiu fal'is sur li'n kaj kvankam li ne pov'is vid'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n li sukces'is de'puŝ'i li'n kaj sur'pied'iĝ'is ĝust'e kiam Polikromo turn'iĝ'is kontraŭ li'n kaj re'fal'ig'is li'n.
Sid'ant'e sur la ter'o, la knab'o demand'is: “Ĉu vi pov'as vid'i ni'n, Pol'i?”
“Neniel,” respond'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o; “ni ĉiu'j far'iĝ'is ne'vid'ebl'a'j.”
“Kiel tio okaz'is, laŭ vi'a supoz'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kuŝ'ant'e kie li fal'is.
“Ni renkont'is neniu'n mal'amik'o'n,” respond'is Polikromo, “do dev'as est'i ke ĉi tiu part'o de la land'o hav'as la magi'a'n kvalit'o'n ne'vid'ebl'ig'i oni'n—eĉ fe'o'j'n kiu'j'n traf'as la sorĉ'o. Ni pov'as vid'i la herb'o'n, kaj la flor'o'j'n, kaj la part'o'n de la eben'aĵ'o kiu est'as tuj antaŭ ni, kaj ni pov'as vid'i la for'a'n Mont'o'n Manĝton; sed ni ne pov'as vid'i ni'n mem aŭ unu la ali'a'n.”
“Nu, kio'n ni far'u pri tio?” demand'is Vut.
“Mi kred'as ke ĉi tiu magi'o efekt'as nur part'o'n de la step'o,” respond'is Polikromo; “ebl'e est'as nur stri'o da ter'o kie sorĉ'o ne'vid'ebl'ig'as oni'n. Do, se ni kun'proksim'iĝ'os kaj ten'os la man'o'j'n unu de la ali'a, ni pov'os marŝ'i cel'e Mont'o'n Manĝton ĝis la sorĉ'it'a stri'o est'os trans'ir'it'a.”
“Bon'e,” dir'is Vut, ek'star'iĝ'ant'e, “don'u al mi vi'a'n man'o'n, Polikromo. Kie vi est'as?”
“Ĉi tie,” ŝi respond'is. “Fajf'u, Vut, kaj daŭr'ig'u fajf'i ĝis mi ating'os vi'n.”
Do Vut fajf'is, kaj baldaŭ Polikromo trov'is li'n kaj pren'is li'a'n man'o'n.
“Iu dev'os help'i mi'n star'iĝ'i,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu kuŝ'is apud ili; do ili trov'is la pajl'ul'o'n kaj star'ig'is li'n sur li'a'j'n pied'o'j'n, post tio li firm'e ten'is la ali'a'n man'o'n de Polikromo.
Noĉjo Hak'ist'o kaj la Stan'a Soldat'o sukces'is star'iĝ'i sen help'o, sed est'is mal'facil'e por ili kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dir'is: “Iel mi ŝajn'e ne star'as rekt'e. Sed mi'a'j artik'o'j ĉiu'j funkci'as, do mi supoz'as ke mi pov'os marŝ'i.”
Gvid'at'e de li'a voĉ'o, ili ating'is li'n, kaj Vut pren'is li'a'j'n stan'a'j'n fingr'o'j'n por ke ili rest'u kun'e.
La Stan'a Soldat'o star'is proksim'e kaj la Bird'o'tim'ig'il'o baldaŭ tuŝ'is li'n kaj pren'is li'a'n brak'o'n.
“Mi esper'as ke vi ne ŝancel'iĝ'as,” dir'is la pajl'ul'o, “ĉar se du el ni marŝ'os ŝancel'iĝ'e ni cert'e fal'os.”
“Mi ne ŝancel'iĝ'as,” la Stan'a Soldat'o cert'ig'is li'n, “sed mi cert'as ke unu el mi'a'j krur'o'j est'as mal'pli long'a ol la ali'a. Mi ne pov'as vid'i ĝi'n, por konstat'i kio okaz'is, sed mi lam'os kun vi ali'a'j ĝis ni est'os ekster ĉi tiu sorĉ'it'a teritori'o.”
Ili nun far'is vic'o'n, ten'ant'e man'o'j'n, kaj turn'int'e si'a'j'n vizaĝ'o'j'n cel'e Mont'o'n Manĝton ili re'komenc'is marŝ'i. Tamen ili ne long'e ir'is, kiam terur'a muĝ'o salut'is ili'a'j'n orel'o'j'n. La son'o ŝajn'is ven'i el lok'o tuj antaŭ ili, do ili abrupt'e ek'halt'is kaj star'is silent'a'j, aŭskult'ant'e per ĉiu'j si'a'j orel'o'j.
“Mi flar'as pajl'o'n!” kri'is raŭk'a, sever'a voĉ'o, kun pli da muĝ'o'j kaj blek'eg'o'j. “Mi flar'as pajl'o'n, kaj mi est'as Hi-po-ĝi-rafo kiu am'as pajl'o'n kaj manĝ'as ĉiom trov'ebl'a'n. Mi vol'as manĝ'i ĉi pajl'o'n! Kie ĝi est'as? Kie ĝi est'as?”
La Bird'o'tim'ig'il'o, aŭd'ant'e tio'n, trem'is sed rest'is silent'a. Ĉiu'j ali'a'j ankaŭ silent'is, esperant'e ke la ne'vid'ebl'a best'o ne pov'os trov'i ili'n. Sed la best'o flar'is la odor'o'n de la pajl'o kaj pli kaj pli proksim'iĝ'is al ili ĝis li ating'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ĉe unu fin'o de la vic'o. Ĝi est'is grand'a best'o kaj ĝi flar'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj grat'is per du vic'o'j de gigant'a'j dent'o'j la stan'a'n korp'o'n de la Imperi'estr'o.
“Ba! tio ne est'as pajl'o,” dir'is la sever'a voĉ'o, kaj la best'o plu'ir'is laŭ la vic'o al Vut.
“Viand'o! Pu! vi ne est'as util'a! Mi ne pov'as manĝ'i viand'o'n,” grumbl'is la best'o, kaj li plu'ir'is al Polikromo.
“Dolĉ'aĵ'o'j kaj parfum'o—arane'aĵ'o'j kaj ros'o! Neni'o mang'ebl'a en tia fe'o,” dir'is la best'o.
Nu, la Bird'o'tim'ig'il'o est'is apud Polikromo en la vic'o, kaj li kompren'is ke se la best'o vor'us li'a'n pajl'o'n li est'us sen'help'a dum long'a temp'o, ĉar la last'a kultiv'ist'o'dom'o est'is long'e mal'antaŭ ili kaj nur herb'o kovr'as la vast'a'n eben'aĵ'o'n. Do pro si'a tim'o li las'is la man'o'n de Polikromo kaj met'is la man'o'n de la Stan'a Soldat'o en tiu'n de la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o.
Post tio li glit'is mal'antaŭ la vic'o'n kaj ir'is al la ali'a fin'o, kie li silent'e ek'pren'is la man'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
Inter'temp'e la best'o flar'is la Stan'a'n Soldat'o'n kaj trov'is ke li est'as ĉe la fin'o de la vic'o.
“Strang'e!” muĝ'et'is la Hi-po-ĝi-rafo; “mi flar'as pajl'o'n, sed mi ne pov'as trov'i ĝi'n. Nu, ĝi est'as ĉi tie, ie, kaj mi dev'os serĉ'i ĝis mi ja trov'os ĝi'n, ĉar mi mal'sat'as.”
Li'a voĉ'o nun est'is mal'dekstr'e de ili, do ili re'ek'marŝ'is, esperant'e evit'i li'n, kaj ir'is laŭ'ebl'e plej rapid'e direkt'e al Mont'o Manĝto.
“Al mi ne plaĉ'as ĉi tiu ne'vid'ebl'a land'o,” dir'is Vut trem'ant'e. “Ni ne pov'as vid'i kiom da terur'a'j ne'vid'ebl'a'j best'o'j ĉirkaŭ'vag'as ni'n, aŭ kia'n danĝer'o'n ni nun renkont'os.”
“Ĉes'u pens'i pri danĝer'o'j, bon'vol'u,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, avert'e.
“Kial?” demand'is la knab'o.
“Se vi pens'os i'o'n terur'a'n, ĝi ver'ŝajn'e okaz'os, sed se vi ne pens'os ĝi'n, kaj neni'u ali'a pens'os ĝi'n, ĝi tut'e ne pov'os okaz'i. Ĉu vi kompren'as?”
“Ne,” respond'is Vut. “Mi ne kompren'os mult'o'n ĝis ni eskap'os el ĉi tiu sorĉ'o.”
Sed ili el'ir'is la ne'vid'ebl'a'n land'o'part'o'n tiel subit'e kiel ili en'ir'is ĝi'n, kaj tuj kiam ili el'ir'is ili ek'halt'is, ĉar tuj antaŭ ili est'is profund'a abism'o, ir'ant'a transvers'e tiom for'e'n kiom ili pov'is vid'i kaj halt'ig'ant'e pli'a'n marŝ'ad'o'n cel'e Mont'o'n Manĝton.
“Ĝi ne est'as eg'e larĝ'a,” dir'is Vut, “sed mi cert'as ke neni'u el ni pov'as trans'salt'i ĝi'n.”
Polikromo komenc'is rid'i, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is: “Kio est'as?”
“Rigard'u la stan'ul'o'j'n!” ŝi dir'is, de'nov'e gaj'e ek'rid'ant'e.
Vut kaj la Bird'o'tim'ig'il'o rigard'is, kaj la stan'ul'o'j rigard'is si'n mem.
“Kulp'as la kolizi'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o bedaŭr'e. “Mi sci'is ke iel mi mis'as, kaj nun mi pov'as vid'i ke mi'a flank'o est'as en'bat'it'a tiel ke mi inklin'as mal'dekstr'e'n. Kulp'is la Soldat'o; li dev'us ne est'i tiel sen'zorg'a.”
“Vi kulp'as ke mi'a dekstr'a krur'o est'as en'puŝ'it'a, tiel ke ĝi est'as mal'pli long'a ol la ali'a kaj mi eg'e lam'as,” koler'is la Soldat'o. “Vi dev'us ne star'i kie mi marŝ'as.”
“Vi dev'us ne marŝ'i kie mi star'as,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
Est'is preskaŭ kverel'o, do Polikromo dir'is kviet'ig'e: “Ne grav'as, amik'o'j; tuj kiam ni hav'os oportun'o'n mi est'as cert'a ke ni pov'os rekt'ig'i la krur'o'n de la Soldat'o kaj re'ĝust'ig'i la korp'o'n de la Hak'ist'o. La Bird'o'tim'ig'il'o bezon'as per'frap'ad'a'n re'ĝust'ig'o'n, ankaŭ, ĉar li serioz'e fal'is, sed ni'a unu'a task'o est'as trans'ir'i ĉi tiu'n abism'o'n.”
“Jes, plej grav'a ĝust'e nun est'as la abism'o,” al'don'is Vut.
Ili star'is en vic'o, gap'eg'ant'e la ne'atend'it'a'n barier'o'n, kiam feroc'a muĝ'o el mal'antaŭ ili dev'ig'is ili'n rapid'e turn'i si'n. El la ne'vid'ebl'a land'o marŝ'is gigant'a best'o kun dik'a led'a haŭt'o kaj mir'ig'e long'a kol'o. La kap'o sur la supr'o de tiu kol'o est'is larĝ'a kaj plat'a kaj la okul'o'j kaj buŝ'o est'is tre grand'a'j kaj la naz'o kaj orel'o'j tre mal'grand'a'j. Kiam la kap'o est'is re'tir'it'a proksim'e'n al la ŝultr'o'j de la best'o, la kol'o est'is ĉif'o'plen'a, sed la kap'o pov'is ĵet'iĝ'i ver'e tre alt'e'n se la best'o vol'is.
“Ja do!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “dev'as est'i la Hi-po-ĝi-rafo.”
“Tut'e prav'e,” dir'is la best'o; “kaj vi est'as la pajl'o kiu'n mi manĝ'os por mi'a vesper'manĝ'o. Ho, mi am'eg'as pajl'o'n! Mi esper'as ke vi ne mal'aprob'as mi'a'n am'em'a'n apetit'o'n?”
Per si'a'j kvar grand'a'j krur'o'j ĝi antaŭ'e'n'ir'is rekt'e cel'e la Bird'o'tim'ig'il'o'n, sed la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Stan'a Soldat'o ambaŭ salt'is antaŭ si'a'n amik'o'n, kaj sving'is si'a'j'n arm'il'o'j'n.
“Foresu!” dir'is al Stan'a Lign'o'hak'ist'o avert'e, “ali'e mi dis'hak'os vi'n per mi'a hak'il'o.”
“For'est'u!” dir'is la Stan'a Soldat'o, “ali'e mi tranĉ'os vi'n per mi'a glav'o.”
“Ĉu vi ver'e far'us tio'n?” demand'is la Hi-po-ĝi-rafo per ĉagren'it'a voĉ'o.
“Jes ja,” ili ambaŭ respond'is, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o plu'dir'is: “La Bird'o'tim'ig'il'o est'as ni'a amik'o, kaj li est'us sen'util'a sen si'a pajl'o'plen'ig'aĵ'o. Do, ĉar ni est'as kamarad'o'j, fidel'a'j kaj ver'a'j, ni defend'os la plen'ig'aĵ'o'n de ni'a amik'o kontraŭ ĉiu'j mal'amik'o'j.”
La Hi-po-ĝi-rafo sid'iĝ'is kaj rigard'is ili'n bedaŭr'o'plen'e.
“Kiam oni decid'is don'i al si bon'gust'eg'a'n pajl'o'manĝ'o'n, kaj post'e trov'as ke ke oni ne pov'as hav'i ĝi'n, cert'e est'as mis'fortun'o,” li dir'is. “Kaj kiel util'as la pajl'ul'o al vi, aŭ al si mem, kiam la abism'o ne'ebl'ig'as vi'a'n plu'en'ir'o'n?”
“Nu, ni pov'os re'ir'i,” sugest'is Vut.
“Ver'e,” dir'is la Hi-po; “kaj se vi far'os tio'n, vi est'os ĉagren'it'a sam'e kiel mi. Tio iom komfort'ig'as, sen'dub'e.”
La vetur'ant'o'j rigard'is la best'o'n, kaj post'e trans la abism'o'n al la eben'a step'o preter'a. Ali'flank'e la herb'o alt'e kresk'is, kaj la sun'o sek'ig'is ĝi'n, do est'is bon'a fojn'o'rikolt'o kiu nur bezon'is est'i tranĉ'it'a kaj amas'ig'it'a.
“Kial vi ne trans'ir'as kaj manĝ'as fojn'o'n?” la knab'o demand'is al la best'o.
“Al mi ne plaĉ'as fojn'o,” respond'is la Hi-po-ĝi-rafo; “pajl'o est'as mult'e pli'bon'gust'a, laŭ mi'a opini'o, kaj ĝi ankaŭ est'as mult'e mal'pli facil'e hav'ig'ebl'a en ĉi tiu region'o. Ankaŭ mi dev'as agnosk'i ke mi ne pov'as trans'ir'i la abism'o'n, ĉar mi'a korp'o est'as tro pez'a kaj mal'lert'a kaj ne'ebl'ig'as ke mi salt'u tiom distanc'e'n. Mi tamen pov'as trans'etend'i mi'a'n kol'o'n, kaj vi rimark'os ke mi manĝ'et'is la fojn'o'n sur la trans'a rand'o—ne ĉar ĝi plaĉ'as al mi, sed ĉar oni dev'as manĝ'i, kaj se oni ne pov'as akir'i la spec'o'n de manĝ'aĵ'o dezir'at'a, oni dev'as pren'i tio'n kio hav'ebl'as aŭ mal'sat'i.”
“Ha, mi kompren'as, vi est'as filozof'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ne, mi est'as nur Hi-po-ĝi-rafo,” est'is la respond'o.
Polikromo ne tim'is la grand'a'n best'o'n. Ŝi danc'is apud li'n kaj dir'is: “Se vi pov'as etend'i tia'n kol'o'n trans la abism'o'n, kial ne help'u ni'n trans'ir'i? Ni pov'os sid'i sur vi'a grand'a kap'o, po unu, kaj vi pov'os trans'lev'i ni'n.”
“Jes; mi pov'as, est'as ver'e,” respond'is la Hi-po; “sed mi rifuz'as. Krom—” li plu'dir'is, kaj ek'ĉes'is.
“Krom kio?” demand'is Polikromo.
“Krom se vi unu'e permes'os mi'n manĝ'i la pajl'o'n per kiu la Bird'o'tim'ig'il'o est'as plen'ig'it'a.”
“Ne,” dir'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, “tio est'as tro alt'a prez'o. La pajl'o de ni'a amik'o est'as bel'e freŝ'a, ĉar li re'plen'iĝ'is antaŭ nur tre mal'long'e.”
“Mi sci'as,” akord'is la Hi-po-ĝi-rafo. “Tial mi vol'as ĝi'n. Se ĝi est'us mal'nov'a putr'a pajl'o, mi ne dezir'us ĝi'n.”
“Bon'vol'u trans'lev'i ni'n,” pet'eg'is Polikromo.
“Ne,” respond'is la best'o; “ĉar vi rifuz'as mi'a'n mal'avar'a'n propon'o'n, mi rajt'as est'i egal'e obstin'a kiel vi.”
Post tio ili ĉiu'j silent'is dum kelk'a temp'o, sed post'e la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is kuraĝ'e: “Amik'o'j, ni akcept'u la postul'o'n de la best'o. Don'u al li mi'a'n pajl'o'n, kaj kun'port'u mi'a'n ceter'o'n trans la abism'o'n. Ali'flank'e, la Stan'a Soldat'o tranĉ'u iom da fojn'o per si'a akr'a glav'o, kaj vi pov'os plen'ig'i mi'n per tio ĝis ni ating'os lok'o'n kie est'as pajl'o. Est'as ver'e ke mi'a'n tut'a'n viv'o'n mi est'is plen'ig'it'a per pajl'o kaj est'os iom humil'ig'e plen'iĝ'i per ordinar'a fojn'o, sed mi akcept'as ofer'i mi'a'n fier'o'n bon'cel'e. Krom'e, for'don'i ni'a'n task'o'n kaj tiel sen'ig'i la grand'a'n Imperi'estr'o'n de la Palp'brum'o'j—aŭ ĉi tiu'n nobl'a'n Soldat'o'n—je li'a edz'in'o, est'us egal'e humil'ig'e, se ne eĉ pli.”
“Vi est'as tre honest'a kaj lert'a hom'o!” kri'is la Hi-po-ĝi-rafo, admir'e. “Manĝ'int'e vi'a'n kap'o'n, ebl'e mi ankaŭ lert'iĝ'os.”
“Vi ne manĝ'u mi'a'n kap'o'n, sci'u,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o hast'e. “Mi'a kap'o ne est'as plen'a de pajl'o kaj mi ne pov'us toler'i ĝi'a'n mank'o'n. Kiam oni perd'as la kap'o'n oni perd'as la cerb'o'n.”
“Do tut'e bon'e; vi konserv'u vi'a'n kap'o'n,” dir'is la best'o.
La kun'ul'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o el'kor'e dank'is li'n pro li'a lojal'a ofer'o al ili'a mutual'a bon'o, kaj post'e li kuŝ'ig'is si'n kaj permes'is ke ili el'tir'u la pajl'o'n el li'a korp'o. Tuj dum ili far'is tio'n, la Hi-po-ĝi-rafo el'manĝ'is la pajl'o'n, kaj kiam ĉio est'is manĝ'it'a Polikromo bel'e aranĝ'is la vest'o'j'n kaj bot'o'j'n kaj gant'o'j'n kaj ĉapel'o'n kaj dir'is ke ŝi port'os ili'n, kaj Vut met'is la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o sub si'a'n brak'o'n kaj promes'is gard'i ĝi'n zorg'e.
“Nu, do,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “plen'um'u vi'a'n promes'o'n, Best'o, kaj trans'lev'u ni'n trans la abism'o'n.”
“M-m-m-mum, jen ver'e bon'eg'a manĝ'o!” dir'is la Hi-po, ŝmac'ant'e per la lip'o'j kontent'ig'it'e, “kaj mi nepr'e plen'um'os mi'a'n vort'o'n. Sid'u sur mi'a kap'o, po unu, kaj mi al'ter'ig'os vi'n sekur'e sur la ali'a'n flank'o'n.”
Li proksim'iĝ'is al la rand'o de la abism'o kaj kaŭr'iĝ'is.
Polikromo grimp'is trans li'a'n grand'a'n korp'o'n kaj sid'ig'is si'n leĝer'e sur la plat'a'n kap'o'n, ten'ant'e la pak'aĵ'o'n de la vest'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o en si'a man'o.
Mal'rapid'e la elast'a kol'o etend'iĝ'is ĝis ĝi ating'is la trans'a'n rand'o'n de la abism'o, kie la best'o mal'lev'is si'a'n kap'o'n kaj permes'is la bel'a'n fe'in'o'n salt'i sur la ter'o'n.
Vut spert'is la kurioz'a'n vojaĝ'o'n post tio, kaj sekv'is la Stan'a Soldat'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj al ĉiu'j mult'e plaĉ'is ke ili super'is tiu'n serioz'a'n barier'o'n kontraŭ ili'a antaŭ'e'n'ir'o.
“Nun, Soldat'o, tranĉ'u la fojn'o'n,” dir'is la kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'n ankoraŭ ten'is Vut la Vag'ist'o.
“Volont'e, sed mi ne pov'as klin'i mi'n, pro mi'a mis'a krur'o, sen fal'i,” respond'is Kapitan'o Batal'ant.
“Kio'n do ni pov'as far'i pri tiu krur'o?” demand'is Vut, parol'ant'e al Polikromo.
Ŝi ĉirkaŭ'danc'is cirkl'e plur'foj'e sen respond'i, kaj la knab'o tim'is ke ŝi ne aŭd'is li'n; sed la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o nur pri'pens'is la problem'o'n, kaj baldaŭ ŝi paŭz'is apud la Stan'a Soldat'o kaj dir'is: “Oni instru'is al mi iom da fe'magi'o, sed antaŭ nun oni neniam pet'is mi'n ripar'i stan'a'j'n krur'o'j'n per ĝi, do mi ne est'as cert'a ke mi pov'as help'i vi'n. Tut'e de'pend'as de la bon'vol'o de mi'a'j ne'vid'at'a'j fe'gard'ist'o'j, do mi prov'os, kaj se mi mal'sukces'os, vi ne est'os mal'pli bon'stat'a ol nun.”
Ŝi danc'is ĉirkaŭ la cirkl'o'n de'nov'e, kaj post'e met'is ambaŭ man'o'j'n sur la tord'it'a'n stan'a'n krur'o'n kaj kant'is per si'a dolĉ'a voĉ'o: “Fe'potenc'o'j, help'u mi'n!
Ripar'i krur'o'n mov'u vi'n; Ĝi'n far'u rekt'a, fort'a, Kaj dank'os mi bon'sort'a.”
“Ha,” murmur'is Kapitan'o Batal'ant per ĝoj'a voĉ'o, dum ŝi de'pren'is si'a'j'n man'o'j'n kaj for'danc'is, kaj ili vid'is ke li star'as rekt'a kiel origin'e, ĉar li'a krur'o est'is bon'form'a kaj fort'a kiel antaŭ li'a akcident'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o rigard'ad'is Polikromon tre interes'at'e, kaj li nun dir'is: “Bon'vol'u sen'kav'ig'i mi'a'n flank'o'n, Pol'i, ĉar mi est'as pli lam'a ol est'is la Soldat'o.”
Do la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o tuŝ'is li'a'n flank'o'n leĝer'e kaj kant'is: “Fend'o pro akcident'o; Pro ĝi neces'as pent'o.
Ho Fe'potenc’ sen'pek'a, Hak'ist'o est'u rekt'a!”
“Bon'e!” kri'is la Imperi'estr'o, de'nov'e star'ant'e rekt'a kaj ĉirkaŭ'marŝ'ant'e fier'e por montr'i si'a'n bel'a'n figur'o'n. “Ebl'e vi'a fe'magi'o ne pov'as far'i ĉio'n, dolĉ'a Polikromo, sed ĝi bon'eg'e efik'as al stan'o. Tre grand'a'n dank'o'n.”
“La fojn'o'n—la fojn'o'n!” pet'eg'is la kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ho, jes; la fojn'o'n,” dir'is Vut. “Kial vi atend'as, Kapitan'o Batal'ant?”
Tuj la Stan'a Soldat'o ek'komenc'is tranĉ'i fojn'o'n per si'a glav'o kaj post kelk'a'j minut'o'j est'is tut'e sufiĉ'e por plen'ig'i la korp'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o. Vut kaj Polikromo far'is tio'n kaj la task'o ne est'is facil'a ĉar la fojn'o kun'prem'iĝ'is pli ol pajl'o kaj ĉar ili est'is sen'spert'a'j pri tia labor'o, ili'a ag'o, komplet'ig'it'a, las'is la brak'o'j'n kaj krur'o'j'n de la Bird'o'tim'ig'il'o iom bul'o'plen'a'j. Ankaŭ est'is ĝib'o sur li'a dors'o kiu rid'ig'is Vuton kaj dev'ig'is li'n dir'i ke ĝi memor'ig'as al li kamel'o'n, sed ili ne pov'is far'i pli bon'e, kaj kiam la kap'o est'is re'lig'it'a al la korp'o ili demand'is al la Bird'o'tim'ig'il'o ĉu li sent'as si'n nun ĝust'a.
“Iom pez'a, kaj ne tut'e natur'a,” li gaj'e respond'is; “sed mi sukces'os iel ĝis ni ating'os pajl'ar'o'n. Ne rid'u pri mi, mi pet'as, ĉar mi iom hont'as pri mi kaj mi ne vol'as bedaŭr'i bon'a'n ag'o'n.”
Ili tuj ek'marŝ'is cel'e Mont'o'n Manĝton, kaj ĉar la Bird'o'tim'ig'il'o montr'iĝ'is tre mal'lert'a rilat'e al si'a mov'iĝ'ad'o, Vut pren'is unu el li'a'j brak'o'j kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o la ali'a'n kaj tiel ili help'is si'a'n amik'o'n marŝ'i rekt'e.
Kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kiel antaŭ'e, danc'is
antaŭ ili kaj mal'antaŭ ili kaj tut'e ĉirkaŭ ili, kaj al ili
neniom ĝen'is ŝi'a'j kurioz'a'j ag'o'j, ĉar laŭ ili ŝi est'is
kvazaŭ sun'radi'o.
La eben'aĵ'o est'is larĝ'a, kaj kiom pov'is vid'i la
okul'o, laŭ'aspekt'e est'is plat'a step'o inter ili kaj la
mont'o, sed ĉirkaŭ la vesper'o ili ating'is kav'aĵ'o'n, en
kiu star'is et'a blu'a Manĝtula loĝ'ej'o ĉirkaŭ kiu est'is
ĝarden'o, kaj gren'kamp'o'j plen'ig'is la ceter'o'n de la
kav'aĵ'o.
Ili ne trov'is tiu'n lok'o'n antaŭ ol ili ating'is ĝi'a'n
rand'o'n, kaj ili'n mir'ig'is la vid'aĵ'o ĉar ili imag'is ke tiu
part'o de la step'o est'as sen'loĝ'ant'a.
“Ĝi est'as tre mal'grand'a dom'o,” Vut deklar'is. “Kiu
do ebl'e loĝ'as tie?”
“Por trov'i tio'n neces'as frap'i sur la pord'o'n kaj
demand'i,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ebl'e ĝi
est'as la hejm'o de Nim'i Am'i.”
“Ĉu ŝi est'as nan'o?” demand'is la knab'o.
“Tut'e ne; Nim'i Am'i est'as plen'dimensi'a vir'in'o.”
“Do mi cert'as ke ŝi ne pov'us loĝ'i en tiu dom'et'o,”
dir'is Vut.
“Ni mal'supr'e'n'ir'u,” sugest'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi
preskaŭ cert'e pov'as vid'i amas'o'n da pajl'o en la
mal'antaŭ'a ĝarden'o.”
Ili mal'supr'e'n'ir'is en la kav'aĵ'o'n, kiu est'is iom krut'a
ĉe la flank'o'j, kaj baldaŭ ating'is la dom'o'n, kiu ja est'is
iom mal'grand'a. Vut frap'is sur pord'o'n kiu ne est'is
mult'e pli alt'a ol li'a tali'o, sed neni'u respond'is. Li
re'frap'is, sed neni'u son'o aŭd'iĝ'is.
“Fum'o lev'iĝ'as el la kamen'tub'o,” anonc'is Polikromo, kiu danc'ad'is leĝer'e tra la ĝarden'o, kie bel'e
kresk'ad'is brasik'o'j kaj bet'o'j kaj nap'o'j kaj tia'j plant'o'j.
“Do nepr'e iu loĝ'as ĉi tie,” dir'is Vut, kaj li de'nov'e
frap'is.
Nun fenestr'o en la flank'o de la dom'o mal'ferm'iĝ'is
kaj kurioz'a kap'o aper'is. Ĝi est'is blank'a kaj har'o'plen'a
kaj hav'is long'a'n naz'o'n kaj rond'a'j'n okul'et'o'j'n. La
orel'o'j'n kaŝ'is blu'a sun'kuf'o lig'it'a sub la menton'o.
“Ho; pork'o!” kri'is Vut.
“Pardon'u mi'n; Mi est'as S-in'o Grincina Pornjo,
edz'in'o de Profesor'o Grunt'o Porĉjo, kaj jen ni'a
dom'o,” dir'is la en'fenestr'ul'o. “Kio'n vi vol'as?”
“Kia Profesor'o est'as vi'a edz'o?” demand'is la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o, sci'vol'em'e.
“Li est'as Profesor'o de Brasik'o'kultiv'ad'o kaj Maiz'perfekt'ig'o. Li est'as tre fam'a en si'a propr'a famili'o, kaj
est'us mond'mir'ind'aĵ'o se li vojaĝ'ad'us,” dir'is S-in'o
Pornjo per voĉ'o du'on'e fier'a kaj du'on'e ir'it'iĝ'int'a. “Mi
ankaŭ inform'u vi'n en'trud'int'o'j'n ke la Profesor'o est'as
tre danĝer'a ul'o, ĉar li fajl'as si'a'j'n dent'o'j'n ĉiu'maten'e
ĝis ili far'iĝ'as akr'a'j kiel pingl'o'j. Se vi est'as buĉ'ist'o'j,
est'os plej bon'e por vi ke vi for'kur'u kaj evit'u ĝen'o'n.”
“Ni ne est'as buĉ'ist'o'j,” la Stan'a Lign'o'hak'ist'o
cert'ig'is ŝi'n.
“Do kial vi hav'as tiu'n hak'il'o'n? Kaj kial la ali'a
stan'ul'o hav'as glav'o'n?”
“Ili est'as ni'a'j sol'a'j arm'il'o'j por defend'i ni'a'j'n
amik'o'j'n kontraŭ ili'a'j mal'amik'o'j,” klar'ig'is la
Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, kaj Vut al'don'is:
“Ne tim'u ni'n, S-in'o Pornjo, ĉar ni est'as sen'danĝer'a'j vetur'ant'o'j. La stan'ul'o'j kaj la Bird'o'tim'ig'il'o
neniam manĝ'as, kaj Polikromo festen'as nur per
ros'gut'o'j. Rilat'e al mi, mi est'as iom mal'sat'a, sed est'as
mult'e da manĝ'aĵ'o'j en vi'a ĝarden'o kiu'j sat'ig'os mi'n.”
Profesor'o Porĉjo nun ek'aper'is ĉe la fenestr'o kun si'a
edz'in'o, aspekt'ant'e iom tim'ig'it'a malgraŭ la cert'ig'a
parol'o de la knab'o. Li sur'hav'is blu'a'n Manĝtulan
ĉapel'o'n, kun pint'a supr'o kaj larĝ'a rand'o, kaj grand'a'j
okul'vitr'o'j kovr'is li'a'j'n okul'o'j'n. Li rigard'is de mal'antaŭ
si'a edz'in'o kaj atent'e gap'int'e la fremd'ul'o'j'n li dir'is:
“Mi'a saĝ'ec'o cert'ig'as mi'n ke vi est'as nur vetur'ant'o'j,
kiel vi dir'is, kaj ne buĉ'ist'o'j. Buĉ'ist'o'j prav'e tim'as mi'n,
sed vi ne bezon'as tim'i. Ni ne pov'as invit'i vi'n en'ir'i,
ĉar vi est'as tro grand'a'j por ni'a dom'o, sed la
manĝ'em'a knab'o rajt'as manĝ'i tiom da karot'o'j kaj
nap'o'j kiom li dezir'as. Sent'u vi'n kvazaŭ ĉe'hejm'e en
la ĝarden'o kaj rest'u tra'nokt'e, se vi dezir'as; sed en la
maten'o vi dev'os for'ir'i, ĉar ni est'as kviet'a'j person'o'j
kaj al ni ne plaĉ'as vizit'ant'o'j.”
“Ĉu mi rajt'as pren'i iom da vi'a pajl'o?” demand'is
la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Pren'u laŭ'vol'e,” respond'is Profesor'o Porĉjo.
“Kvankam pork'o'j, ili est'as sufiĉ'e respekt'ind'a'j,”
koment'is Vut, dum ili ĉiu'j marŝ'is al la pajl'ar'o.
“Mi ĝoj'as ke ili ne invit'is ni'n en'ir'i,” dir'is Kapitan'o
Batal'ant. “Mi esper'as ke mi ne est'as tro postul'em'a pri
mi'a'j kamarad'o'j, sed mi mal'akcept'as pork'o'j'n.”
La Bird'o'tim'ig'il'o ĝoj'is mal'hav'i si'a'n fojn'o'n, ĉar
dum la long'a marŝ'ad'o ĝi sub'prem'iĝ'is kaj dik'ig'is kaj
larĝ'ig'is li'n kaj far'is li'n pli bul'o'plen'a ol unu'e.
“Mi ne eg'e fier'as,” li dir'is, “sed mi am'as hom'a'n
figur'o'n, kia'n pov'as kre'i nur pajl'o. Mi ne sent'as mi'n
kiel ver'e mi'n ek'de kiam tiu mal'sat'a Hi-po manĝ'is
mi'a'n last'a'n pajl'er'o'n.”
Polikromo kaj Vut ek'komenc'is el'pren'i la fojn'o'n kaj
post tio ili elekt'is la plej bon'a'n pajl'o'n, sek'a'n kaj or'a'n, kaj
per ĝi re'plen'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n. Li cert'e aspekt'is pli
bon'a post la operaci'o, kaj li tiom ĝoj'is pro si'a re'form'iĝ'o
ke li prov'is danc'i ĵig'et'o'n, kaj preskaŭ sukces'is.
“Mi dorm'os sub la pajl'ar'o ĉi'nokt'e,” Vut decid'is,
manĝ'int'e kelk'a'j'n legom'o'j'n de la ĝarden'o, kaj efektiv'e
li tre bon'e dorm'is, kun la du stan'ul'o'j kaj la
Bird'o'tim'ig'il'o sid'ant'a'j silent'e apud li kaj Polikromo ie
for en la lun'lum'o danc'ant'a si'a'j'n fe'danc'o'j'n.
Je la tag'iĝ'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Stan'a
Soldat'o uz'is la oportun'o'n polur'i si'a'j'n korp'o'j'n kaj
ole'i si'a'j'n artik'o'j'n, ĉar ambaŭ em'is zorg'eg'i pri si'a
person'a aspekt'o. Ili jam forges'is la kverel'o'n kiu
rezult'is el ili'a akcident'a inter'frap'iĝ'o en la ne'vid'ebl'a
land'o, kaj est'ant'e nun bon'a'j amik'o'j, la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o polur'is la dors'o'n de la Stan'a Soldat'o
kaj post'e la Stan'a Soldat'o polur'is la dors'o'n de la
Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
Kiel maten'manĝ'o'n la Vag'ist'o manĝ'is freŝ'a'n
laktuk'o'n kaj rafan'o'j'n, kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o,
kiu nun jam re'ven'is al si'a'j amik'o'j, suĉ'is la ros'gut'o'j'n
kiu'j form'iĝ'is sur la petal'o'j de la sovaĝ'a'j flor'o'j.
Dum ili pas'is la mal'grand'a'n dom'o'n por re'nov'ig'i
si'a'n vetur'o'n, Vut kri'is:
“Adiaŭ, S-ro kaj S-in'o Geporĉjoj!”
La fenestr'o mal'ferm'iĝ'is kaj la du pork'o'j el'rigard'is.
“Plaĉ'a'n vetur'o'n,” dir'is la Profesor'o.
“Ĉu vi hav'as infan'o'j'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o,
kiu est'is grand'a amik'o de infan'o'j.
“Ni hav'as naŭ,” respond'is la Profesor'o; “sed ili ne
loĝ'as kun ni, ĉar kiam ili est'is pork'id'et'o'j la Sorĉ'ist'o
de Oz ven'is ĉi tie'n kaj propon'is pri'zorg'i ili'n kaj
eduk'i ili'n. Do ni permes'is ke li kun'prem'u ni'a'j'n naŭ
pork'id'et'o'j'n, ĉar li est'as bon'a Sorĉ'ist'o kaj ni pov'as
fid'i ke li plen'um'os si'a'j'n promes'o'j'n.”
“Mi kon'as la Naŭ Mal'grand'a'j'n Pork'id'o'j'n,” dir'is
la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ankaŭ mi,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ili ankoraŭ
loĝ'as en la Smerald'a Urb'o, kaj la Sorĉ'ist'o tre bon'e
pri'zorg'as ili'n kaj instru'as al ili mult'a'j'n lert'aĵ'o'j'n.”
“Ĉu ili jam plen'kresk'is?” demand'is S-rin'o
Grincina Pornjo, per mal'trankvil'a voĉ'o.
“Ne,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “kiel ĉiu'j ali'a'j
infan'o'j en la Land'o Oz, ili ĉiam rest'os infan'o'j, kaj
rilat'e al la naŭ pork'id'o'j tio est'as bon'a ĉar ili tut'e ne
est'us egal'e ĉarm'a'j kaj lert'a'j se ili est'us pli grand'a'j.”
“Sed ĉu ili est'as feliĉ'a'j?” demand'is S-in'o Pornjo.
“Ĉiu en la Smerald'a Urb'o est'as feliĉ'a,” dir'is la
Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Tio est'as ne'evit'ebl'a.”
Post tio la vetur'ant'o'j adiaŭ'is, kaj grimp'is la
flank'o'n de la basen'o kiu est'is en la direkt'o de Mont'o
Manĝto.
Ating'int'e la supr'o'n de la
mont'et'o, la eben'aĵ'o etend'iĝ'is
antaŭ ili kun si'a tut'a bel'o de
blu'a'j herb'o'j kaj sovaĝ'a'j flor'o'j, kaj Mont'o Manĝto
aspekt'is mult'e pli proksim'a ol la antaŭ'a'n vesper'o'n.
Ili marŝ'ad'is vigl'a'paŝ'e, kaj jam je la tag'mez'o la
mont'o est'is tiel proksim'a ke ili pov'is admir'i ĝi'a'n
aspekt'o'n. Ĝi'a'j dekliv'o'j est'is part'e vest'it'a'j per bel'a'j
ĉiam'verd'a'j arb'o'j, kaj ĝi'a'j antaŭ'mont'et'o'j est'is vil'a'j
per mal'dik'a sku'iĝ'ant'a blu'herb'o kiu hav'is kvast'o'n ĉe
la fin'o de ĉiu foli'o. Kaj, la unu'a'n foj'o'n, ili percept'is,
apud la pied'o de la mont'o, ĉarm'a'n dom'o'n, ne tre
grand'a'n sed zorg'e farb'it'a'n kaj kun mult'a'j
ĉirkaŭ'ant'a'j flor'o'j kaj ramp'o'plant'o'j grimp'ant'a'j la
pord'o'j'n kaj fenestr'o'j'n.
Cel'e tiu sol'ec'a'n dom'o'n ni'a'j vetur'ant'o'j nun
direkt'is si'a'j'n paŝ'o'j'n, plan'ant'e demand'i al la hom'o'j
loĝ'ant'a'j tie kie trov'ebl'as Nim'i Am'i.
Ne est'is pad'o'j, sed la voj'o est'is tut'e sen'bar'a kaj
klar'a, kaj ili proksim'iĝ'ad'is al la loĝ'ej'o kiam Vut la
Vag'ist'o, kiu tiam est'is en la antaŭ'o de la grup'et'o,
ek'halt'is tiel abrupt'e ke li stumbl'is mal'antaŭ'e'n kaj
stern'iĝ'is sur'dors'e sur la kamp'o. La Bird'o'tim'ig'il'o
halt'is por rigard'i la knab'o'n.
“Kial vi far'is tio'n?” li demand'is surpriz'it'e.
Vut sid'iĝ'is kaj ĉirkaŭ'gap'is mir'o'plen'e.
“Mi—mi ne sci'as!” li respond'is.
La du stan'ul'o'j, brak-en-brak'e, komenc'is preter'pas'i
ili'n, kiam ambaŭ ek'halt'is kaj fal'is, tre bru'e, stak'e
apud Vut. Polikromo, rid'ant'e pro la absurd'a vid'aĵ'o,
ven'is al'danc'ant'e kaj ŝi, ankaŭ, ek'halt'is, sed sukces'is
sav'i si'n de ek'fal'o.
Ĉiu el ili mult'e surpriz'iĝ'is, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o
dir'is perpleks'aspekt'ant'e:
“Mi neni'o'n vid'as.”
“Nek mi,” dir'is Vut; “sed io bat'is mi'n, malgraŭ'e.”
“Iu ne'vid'ebl'a person'o tre fort'e bat'is mi'n,” deklar'is
la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, pen'ant'e apart'ig'i si'n de la
Stan'a Soldat'o, kies krur'o'j kaj brak'o'j inter'miks'iĝ'is
kun li'a'j propr'a'j.
“Mi ne cert'as ke kulp'is person'o,” dir'is Polikromo,
aspekt'ant'e pli serioz'a ol kutim'e. “Ŝajn'as al mi ke mi
nur bat'iĝ'is kontraŭ i'a'n mal'mol'aĵ'o'n kiu bar'is mi'n.
Por cert'iĝ'i pri tio, mi prov'u ali'lok'e.”
Ŝi re'kur'is iom kaj post'e, tre zorg'e, antaŭ'e'n'ir'is
ali'lok'e, sed kiam ŝi ating'is pozici'o'n kongru'a'n kun la
ali'a'j ŝi halt'is, kun la brak'o'j antaŭ'e'n'etend'it'a'j.
“Mi sent'as i'o'n mal'mol'a'n—i'o'n glat'a'n kiel vitr'o,”
ŝi dir'is, “sed mi cert'as ke ĝi ne est'as vitr'o.”
“Mi prov'u,” propon'is Vut, star'iĝ'ant'e; sed kiam li
prov'is antaŭ'e'n'ir'i, li trov'is la sam'a'n barier'o'n kiu'n
renkont'is Polikromo.
“Ne,” li dir'is, “ĝi ne est'as vitr'o. Sed kio ĝi est'as?”
“Aer'o,” respond'is mal'grand'a voĉ'o apud li. “Solid'a
aer'o, nur tio.”
Ili ĉiu'j rigard'is mal'supr'e'n kaj trov'is ke ĉiel'blu'a
kunikl'o etend'is si'a'n kap'o'n el tru'o en la ter'o. La
okul'o'j de la kunikl'o est'is pli mal'hel'blu'a'j ol li'a fel'o,
kaj la bel'a best'o aspekt'is amik'em'a kaj sen'tim'a.
“Aer'o!” kri'is Vut, gap'ant'e mir'o'plen'e la blu'a'j'n
okul'o'j'n de la kunikl'o; “kiu iam aŭd'is pri aer'o tiel
solid'a ke oni ne pov'as flank'e'n'puŝ'i ĝi'n?”
“Ne ebl'as flank'e'n'puŝ'i ĉi tiu'n aer'o'n,” deklar'is la
kunikl'o, “ĉar ĝi konstru'iĝ'is per potenc'a sorĉ'ad'o, kaj
ĝi konsist'ig'as mur'o'n intenc'it'a'n for'ten'i hom'o'j'n for de
tiu dom'o tie.”
“Ho; ĝi est'as mur'o, ĉu?” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Jes, ĝi ver'e est'as mur'o,” respond'is la kunikl'o, “kaj
ĝi est'as plen'e du metr'o'j'n dik'a.”
“Kiom alt'a ĝi est'as?” demand'is Kapitan'o Batal'ant,
la Stan'a Soldat'o.
“Ho, eg'e alt'a; ebl'e du kilo'metr'o'j'n,” dir'is la
kunikl'o.
“Ĉu ni ne pov'us ĉirkaŭ'ir'i ĝi'n?” demand'is Vut.
“Kompren'ebl'e, ĉar la mur'o est'as cirkl'o,” klar'ig'is la
kunikl'o. “En la centr'o de la cirkl'o star'as la dom'o, do
vi pov'as marŝ'i ĉirkaŭ la Mur'o'n el Solid'a Aer'o, sed
vi ne pov'as ir'i al la dom'o.”
“Kiu met'is la aer'mur'o'n ĉirkaŭ la dom'o'n?” est'is la
demand'o de la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Nim'i Am'i far'is tio'n.”
“Nim'i Am'i!” ĉiu'j kri'is surpriz'it'e.
“Jes,” respond'is la kunikl'o. “Antaŭ'e ŝi loĝ'is kun
mal'jun'a Sorĉ'ist'in'o, kiu subit'e detru'iĝ'is, kaj kiam
Nim'i Am'i for'kur'is de la dom'o de la Sorĉ'ist'in'o, ŝi
kun'pren'is nur unu magi'a'n formul'o'n—pur'a sorĉ'o ĝi
est'is—kiu ebl'ig'is ke ŝi konstru'u tiu'n aer'mur'o'n ĉirkaŭ
si'a'n dom'o'n—tiu'n dom'o'n tie. Tre lert'a ide'o, laŭ mi,
ĉar ĝi ne damaĝ'as la bel'o'n de la pejzaĝ'o, ĉar solid'a
aer'o est'as ne'vid'ebl'a, tamen ĝi for'ten'as ĉiu'j'n
fremd'ul'o'j'n for de la dom'o.”
“Ĉu Nim'i Am'i loĝ'as tie nun?” demand'is la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o mal'trankvil'e.
“Jes ja,” dir'is la kunikl'o.
“Kaj ĉu ŝi plor'as lament'e de la maten'o ĝis la
nokt'o?” plu'dir'is la Imperi'estr'o.
“Ne, ŝi ŝajn'as tut'e feliĉ'a,” asert'is la kunikl'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o ŝajn'is tre ĉagren'it'a kiam li
aŭd'is tiu'n raport'o'n pri li'a mal'nov'a am'at'in'o, sed la
Bird'o'tim'ig'il'o kuraĝ'ig'is si'a'n amik'o'n, dir'ant'e:
“Ne grav'as, vi'a Moŝt'o; ne'grav'e kiom feliĉ'as Nim'i
Am'i nun, mi cert'as ke ŝi est'os mult'e pli feliĉ'a kiel
Imperi'estr'in'o de la Palp'brum'o'j.”
“Ebl'e,” dir'is Kapitan'o Batal'ant, iom rigid'e, “ŝi
est'os eĉ pli feliĉ'a kiel edz'in'o de Stan'a Soldat'o.”
“Ŝi elekt'os inter ni, laŭ ni'a inter'konsent'o,” la
Stan'a Lign'o'hak'ist'o promes'is; “sed kiel ni ating'os la
povr'ul'in'o'n?”
Polikromo, kvankam danc'ant'e tie'n kaj re'e'n,
aŭskult'is ĉiu'n vort'o'n de la konversaci'o. Nun ŝi
antaŭ'e'n'ir'is kaj sid'ig'is si'n tuj antaŭ la Blu'a Kunikl'o,
kaj ŝi'a'j bunt'a'j drapir'aĵ'o'j don'is al ŝi la aspekt'o'n de
ia bel'a flor'o. La kunikl'o eĉ ne centi'metr'o'n re'tir'is
si'n. Anstataŭ'e, li rigard'is admir'e la Fil'in'o'n de la
Ĉiel'ark'o.
“Ĉu vi'a tru'o trans'ir'as sub ĉi tiu Mur'o el Aer'o?”
demand'is Polikromo.
“Cert'e,” respond'is la Blu'a Kunikl'o. “Mi fos'is ĝi'n
tiel por ke mi pov'u vag'ad'i en ĉi tiu'j larĝ'a'j kamp'o'j,
el'ir'int'e unu'direkt'e, aŭ manĝ'i la brasik'o'j'n en la
ĝarden'o de Nim'i Am'i el'ir'int'e mi'a'n tru'o'n ali'fin'e. Mi
opini'as ke al Nim'i Am'i dev'us ne ĝen'i la mal'mult'o
kiu'n mi pren'as el ŝi'a ĝarden'o, nek la tru'o kiu'n mi
far'is sub ŝi'a magi'a mur'o. Kunikl'o pov'as ir'i kaj re'ven'i
laŭ'dezir'e, sed neni'u pli grand'a ol mi pov'us tra'ir'i
mi'a'n tru'o'n.”
“Ĉu vi permes'os ke ni tra'ir'u ĝi'n, se ni kapabl'os?”
demand'is Polikromo.
“Jes, cert'e,” respond'is la Blu'a Kunikl'o. “Mi ne
est'as ver'e amik'o de Nim'i Am'i, ĉar foj'e ŝi ĵet'is
ŝton'o'j'n kontraŭ mi'n, nur ĉar mi manĝ'et'ad'is iom da
laktuk'o, kaj jam hieraŭ ŝi kri'is ‘Huŝ!’ al mi, kio
nervoz'ig'is mi'n. Vi est'as bon'ven'a uz'i mi'a'n tru'o'n
laŭ'dezir'e.”
“Sed est'as tut'e absurd'e!” deklar'is Vut la Vag'ist'o.
“Ĉiu el ni est'as tro grand'a por ramp'i tra tru'o de
kunikl'o.”
“Ni est'as tro grand'a'j nun,” konsent'is la
Bird'o'tim'ig'il'o, “sed neces'as memor'i ke Polikromo
est'as fe'in'o, kaj fe'in'o'j hav'as mult'a'j'n magi'a'j'n
pov'o'j'n.”
La vizaĝ'o de Vut ek'bril'is dum li turn'is si'n al la
bel'a Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o.
“Ĉu vi pov'as far'i ni'n ĉiu'j'n mal'grand'a'j kia tiu
kunikl'o?” li demand'is fervor'e.
“Mi pov'as prov'i,” respond'is Polikromo, rid'et'ant'e.
Kaj baldaŭ ŝi sukces'is—tiel facil'e ke ne nur Vut
mir'eg'is. Kiam la nun et'a'j person'o'j grup'ig'is si'n antaŭ
la tru'o de la kunikl'o la tru'o aspekt'is al ili kiel en'ir'ej'o
de tunel'o, kaj efektiv'e ĝi est'is tio.
“Mi ir'os la unu'a,” dir'is et'a Polikromo, kiu ja
mal'grand'ig'is si'n sam'e kiel la ali'a'j'n, kaj en la tunel'o'n
ŝi danc'is sen'hezit'e. Et'a Bird'o'tim'ig'il'o sekv'is kaj post'e
la du komik'a'j stan'ul'et'o'j.
“En'marŝ'u; est'as vi'a vic'o,” dir'is la Blu'a Kunikl'o al
Vut la Vag'ist'o. “Mi sekv'as, por kontrol'i kiel vi
progres'as. Jen ĉi tiu grup'o ver'e surpriz'os Nimin
Ami'n.”
Do Vut en'ir'is la tru'o'n kaj palp'ant'e marŝ'is laŭ ĝi'a'j
glat'a'j flank'o'j en la mal'lum'o ĝis li fin'e vid'is bril'et'o'n
de tag'lum'o antaŭ si kaj sci'is ke la vetur'o est'as
preskaŭ fin'it'a. Se li rest'us normal'dimensi'a, la
distanc'o est'us ir'ebl'a per nur kelk'a'j paŝ'o'j, sed por
kvin'centi'metr'a Vut ĝi est'is grand'a promen'ad'o. Kiam
li el'ir'is el la tru'o li trov'is si'n nur ne'long'e de la dom'o,
en la centr'o de la legom'ĝarden'o, kie la foli'o'j de
rabarb'o'j sku'iĝ'ant'a'j super li'a kap'o aspekt'is arb'o'j.
Ekster la tru'o, atend'ant'a'j li'n, li trov'is ĉiu'j'n si'a'j'n
amik'o'j'n.
“Ĝis nun, tre bon'e!” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o
gaj'e.
“Jes, ĝis nun, sed kio post'e?” respond'is la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o per plend'em'a kaj ne'trankvil'a voĉ'ton'o.
“Mi nun est'as proksim'a al Nim'i Am'i, kiu'n mi de tre
mal'proksim'e ven'is serĉ'i, sed mi ne pov'as pet'i la
knab'in'o'n edz'ig'i tia'n et'ul'o'n kia mi est'as nun.”
“Mi ne est'as pli grand'a ol soldat'form'a lud'il'o!”
dir'is Kapitan'o Batal'ant, lament'e. “Escept'e ke se
Polikromo pov'os re'grand'ig'i ni'n, apenaŭ util'os eĉ
vizit'et'i Nimin Ami'n, ĉar mi est'as cert'a ke al ŝi neniel
plaĉ'us edz'o sur kiu'n ŝi ebl'e sen'zorg'e tret'us kaj
ruin'ig'us.”
Polikromo rid'is gaj'e.
“Se mi grand'ig'os vi'n, vi ne pov'os re'el'ir'i el ĉi tie,”
dir'is ŝi, “kaj se vi rest'os et'a'j Nim'i Am'i mok'os vi'n.
Do elekt'u.”
“Mi opini'as ke prefer'ind'e ni re'ir'u,” dir'is Vut
serioz'e.
“Ne,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, firm'e, “mi
decid'is ke mi'a dev'o est'as feliĉ'ig'i Nimin Ami'n, se ŝi
ja vol'os edz'ig'i mi'n.”
“Ankaŭ mi,” anonc'is Kapitan'o Batal'ant. “Brav'a
soldat'o neniam re-tir'as si'n de plen'um'o de si'a dev'o.”
“Tiu'rilat'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “stan'ul'o ja ne
ret-ir'as iam ajn. Sed Vut kaj mi intenc'as fidel'i al ni'a'j
kamarad'o'j, ne'grav'e kio'n ili decid'os, do ni pet'os
Polikromon re'grand'ig'i ni'n kia'j ni antaŭ'e est'is.”
Polikromo konsent'is al tiu pet'o kaj post du'on'a
minut'o ili ĉiu'j, inkluziv'e de ŝi, re'grand'iĝ'is al si'a'j
normal'a'j dimensi'o'j. Ili tiam dank'is la Blu'a'n
Kunikl'o'n pro li'a afabl'a komplez'o, kaj tuj proksim'iĝ'is
al la dom'o de Nim'i Am'i.
Ebl'e la kor'o de la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o ne pli rapid'e
bat'is, ĉar ĝi konsist'is el ruĝ'a
velur'o plen'ig'it'a per seg'er'o'j,
kaj la kor'o de la Stan'a
Soldat'o konsist'is el stan'o kaj
ripoz'is en li'a stan'a sin'o tut'e sen'emoci'a. Tamen, est'as
mal'mult'a dub'o ke ili ambaŭ sci'is ke kriz'a moment'o
en ili'a'j viv'o'j nun al'ven'is, kaj ke la decid'o de Nim'i
Am'i influ'os la est'ont'ec'o'n de unu aŭ la ali'a.
Kiam ili re'akir'is si'a'j'n natur'a'j'n dimensi'o'j'n kaj la
rabarb'o'foli'o'j kiu'j antaŭ'e tur'is super ili'a'j kap'o'j nun
apenaŭ kovr'is ili'a'j'n pied'o'j'n, ili ĉirkaŭ'rigard'is en la
ĝarden'o kaj trov'is ke neni'u est'as vid'ebl'a krom ili. Kaj
neni'u son'o de ag'ad'o ven'is el la dom'o, sed ili marŝ'is
al la front'a pord'o, kiu hav'is antaŭ si mal'grand'a'n
peron'o'n, kaj tie la du stan'ul'o'j star'is flank-al-flank'e
dum ambaŭ frap'is sur la pord'o'n per si'a'j stan'a'j
pugn'o'j.
Ĉar ŝajn'e neni'u eg'e vol'is respond'i al la vok'o, ili
de'nov'e frap'is; kaj post'e, de'nov'e. Fin'e ili aŭd'is
mov'iĝ'o'n el intern'e kaj iu tus'is.
“Kiu est'as?” vok'is voĉ'o de knab'in'o.
“Est'as mi!” kri'is la stan'a'j ĝemel'o'j kun'e.
“Kiel vi sukces'is ven'i ĉi tie'n?” demand'is la voĉ'o.
Ili hezit'is pri kiel respond'i, do Vut respond'is
anstataŭ ili.
“Per magi'o.”
“Ho,” dir'is la ne'vid'at'a knab'in'o. “Ĉu vi est'as
amik'o'j aŭ mal'amik'o'j?”
“Amik'o'j!” ili ĉiu'j kri'is.
Post tio ili aŭd'is pied'paŝ'o'j'n ven'i al la pord'o, kiu
mal'rapid'e mal'ferm'iĝ'is kaj ebl'ig'is vid'i tre bel'a'n
Manĝtulan knab'in'o'n star'ant'a en la pord'ej'o.
“Nim'i Am'i!” kri'is la stan'a'j ĝemel'o'j.
“Jen mi'a nom'o,” respond'is la knab'in'o, rigard'ant'e
ili'n frid'surpriz'it'e. “Sed kiu pov'as est'i vi?”
“Ĉu vi ne kon'as mi'n, Nim'i?” dir'is la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o. “Mi est'as vi'a mal'nov'a am'at'o, Noĉjo
Hak'ist'o!”
“Ĉu vi ne kon'as mi'n, mi'a kar'a?” dir'is la Stan'a
Soldat'o. “Mi est'as vi'a mal'nov'a am'at'o, Kapitan'o
Batal'ant!”
Nim'i Am'i rid'et'is al ili ambaŭ. Post'e ŝi rigard'is
preter ili'n al la ceter'o de la grup'o kaj de'nov'e rid'et'is.
Tamen, ŝi aspekt'is pli amuz'it'a ol plaĉ'it'a.
“En'ven'u,” ŝi dir'is, gvid'ant'e ili'n en'e'n. “Eĉ am'at'o'j
forges'iĝ'as post long'a temp'o, sed vi kaj vi'a'j amik'o'j
est'as bon'ven'a'j.”
La ĉambr'o kiu'n ili nun en'ir'is est'is tre plaĉ'a kaj
komfort'a, bel'e mebl'it'a kaj bon'e bala'it'a kaj sen'polv'ig'it'a. Sed ili trov'is iu'n ali'a'n tie krom Nimin
Ami'n. Vir'o vest'it'a per la al'log'a Manĝtula kostum'o
pigr'e ripoz'ad'is en fotel'o, kaj li sid'iĝ'is kaj turn'is si'a'j'n
okul'o'j'n al la vizit'ant'o'j per frid'a kaj sen'interes'a gap'o
kiu est'is preskaŭ insult'a. Li eĉ ne star'iĝ'is el si'a seĝ'o
por salut'i la fremd'ul'o'j'n, sed rigid'e gap'int'e ili'n li
for'turn'is si'a'n rigard'o'n dum li sulk'ig'is la frunt'o'n,
kvazaŭ ili est'as tro mal'grav'a'j por interes'i li'n.
La stan'ul'o'j re'don'is la gap'o'n de tiu vir'o tre
interes'at'e, sed ili ne for'turn'is si'a'n rigard'o'n de li ĉar
neni'u el ili ŝajn'e kapabl'is for'turn'i si'a'j'n okul'o'j'n de
tiu Manĝtulo, kiu est'is rimark'ind'a ĉar li hav'is unu
stan'a'n brak'o'n—tre simil'a'n al ili'a'j propr'a'j stan'a'j
brak'o'j.
“Ŝajn'as al mi,” dir'is Kapitan'o Batal'ant, per voĉ'o
kiu son'is koler'a kaj indign'a, “ke vi, sinjor'o, est'as fi'a
fraŭd'ul'o!”
“Mild'e—mild'e!” avert'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ne mal'ĝentil'u al ne'kon'at'o'j, Kapitan'o.”
“Mal'ĝentil'u?” kri'eg'is la Stan'a Soldat'o, nun ver'e
tre provok'it'a; “ho, li est'as fi'ul'o—ŝtel'ist'o! La fi'ul'o
sur'hav'as mi'a'n propr'a'n kap'o'n!”
“Jes,” plu'dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “kaj li
sur'hav'as mi'a'n dekstr'a'n brak'o'n! Mi re'kon'as ĝi'n per
la du veruk'o'j sur la mal'grand'a fingr'o.”
“Ĉu ja ebl'as!” kri'is Vut. “Do jen la hom'o kiu'n
mal'jun'a Tu-Tond kun'met'is kaj nom'is Hak'bat.”
La vir'o nun turn'is si'n al ili, ankoraŭ sulk'ant'e la
frunt'o'n.
“Jes, jen mi'a nom'o,” li dir'is per voĉ'o kvazaŭ
muĝ'eg'o, “kaj est'as absurd'e ke vi stan'ul'o'j, aŭ iu ali'a,
pretend'as ke mi'a est'as vi'a kap'o, aŭ brak'o, aŭ iu part'o
de mi, ĉar ili est'as mi'a person'a propr'aĵ'o.”
“Vi? Vi est'as Neni'ul'o!” kri'eg'is Kapitan'o Batal'ant.
“Vi est'as nur aĉ'a miks'aĵ'o,” deklar'is la Imperi'estr'o.
“Nu, nu, sinjor'o'j,” inter'romp'is Nim'i Am'i, “mi
dev'as pet'i vi'n est'i pli ĝentil'a'j al kompat'ind'a Hak'bat.
Ĉar vi ja est'as mi'a'j gast'o'j kaj ne est'as ĝentil'e insult'i
mi'a'n edz'o'n.”
“Vi'a'n edz'o'n!” la stan'a'j ĝemel'o'j kri'is ĉagren'it'e.
“Jes,” dir'is ŝi. “Mi edz'ig'is Hak'bat'o'n antaŭ long'e,
ĉar mi'a'j ali'a'j du am'at'o'j dizert'is mi'n.”
Tiu riproĉ'o embaras'is kaj Noĉjon Hak'ist'o'n kaj
Kapitan'o'n Batal'ant'o'n. Ili sub'rigard'is, hont'vizaĝ'e,
dum moment'o, kaj post'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o
klar'ig'is per fervor'a voĉ'o:
“Mi ek'rust'is.”
“Ankaŭ mi,” dir'is la Stan'a Soldat'o.
“Mi ne pov'is sci'i tio'n, kompren'ebl'e,” asert'is Nim'i
Am'i. “Mi sci'is nur ke neni'u el vi ven'is edz'in'ig'i mi'n,
malgraŭ vi'a'j promes'o'j. Sed vir'o'j ne mank'as en la
Land'o Oz. Ven'int'e loĝ'i ĉi tie, mi renkont'is S-ro'n
Hak'bat'o'n, kaj li est'is tre interes'a ĉar li en'mens'ig'is
en mi fort'e vi'n ambaŭ, kia'j vi est'is antaŭ ol stan'iĝ'i.
Li eĉ hav'is stan'a'n brak'o'n, kaj tio memor'ig'is al mi
vi'n eĉ pli.”
“Ne mir'ind'e!” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Sed, aŭskult'u, Nim'i Am'i!” dir'is mir'ant'a Vut; “li
ver'e est'as ili ambaŭ, ĉar li konstru'iĝ'is el ili'a'j for'ĵet'it'a'j
part'o'j.”
“Ho, vi tut'e erar'as,” deklar'is Polikromo, rid'ant'e,
ĉar ŝi mult'e ĝu'is la konfuz'iĝ'o'n de la ali'a'j. “La
stan'ul'o'j rest'as si mem, kiel ili inform'os vi'n, do
Hak'bat dev'as est'i iu ali'a.”
Ili rigard'is ŝi'n perpleks'e, ĉar la fakt'o'j en la kaz'o
est'is tro enigm'a'j por tuj'a kompren'iĝ'o.
“Plen'e kulp'as mal'jun'a Tu-Tond,” murmur'is la
Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Li tut'e ne rajt'is uz'i ni'a'j'n
for'ĵet'it'a'j'n part'o'j'n por far'i ali'a'n hom'o'n.”
“Ŝajn'as tamen ke li ja far'is tio'n,” dir'is Nim'i Am'i
trankvil'e, “kaj mi edz'ig'is li'n ĉar li en'mens'ig'is vi'n en
mi. Mi ne dir'os ke li est'as pri'fier'ind'a edz'o, ĉar li
hav'as miks'it'a'n natur'o'n kaj ne est'as ĉiam agrabl'a
kun'ul'o. Kelk'foj'e mi dev'as mild'e riproĉ'i li'n, kaj per
mi'a lang'o kaj per mi'a bala'il'o. Sed li est'as mi'a edz'o,
kaj mi dev'as akcept'i li'n kia li est'as.”
“Se li ne plaĉ'as al vi,” sugest'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “Kapitan'o Batal'ant kaj mi pov'os dis'hak'i li'n
per ni'a'j hak'il'o kaj glav'o, kaj ĉiu pren'os tiu'j'n part'o'j'n
de la ul'o kiu'j aparten'as al ni. Post'e ni akcept'os ke
vi elekt'u unu el ni kiel vi'a'n edz'o'n.”
“Jen bon'a ide'o,” aprob'is Kapitan'o Batal'ant,
el'tir'ant'e si'a'n glav'o'n.
“Ne,” dir'is Nim'i Am'i; “mi plan'as gard'i la edz'o'n
kiu'n mi hav'as. Li nun est'as trejn'it'a ĉerp'i la akv'o'n
kaj en'port'i la lign'o'n kaj hoj'i la brasik'o'j'n kaj sark'i
la flor'bed'o'j'n kaj sen'polv'ig'i la mebl'o'j'n kaj far'i
mult'a'j'n tia'j'n task'o'j'n. Nov'a edz'o bezon'us
riproĉ'o'j'n—kaj mild'a'n mal'aprob'o'n—ĝis li lern'us
mi'a'j'n kutim'o'j'n. Do mi opini'as ke est'os pli bon'e
konserv'i mi'a'n Hak'bat'o'n, kaj mi vid'as neni'a'n kial'o'n
por ke vi obĵet'u pri li. Vi du sinjor'o'j for'ĵet'is li'n
kiam vi stan'iĝ'is, ĉar vi ne plu pov'is util'ig'i li'n, do
ne pov'as just'e pretend'i li'n nun. Mi konsil'as ke vi
re'ir'u al vi'a'j hejm'o'j kaj forges'u mi'n, sam'e kiel mi
forges'is vi'n.”
“Bon'a konsil'o!” rid'is Polikromo, danc'ant'e.
“Ĉu vi est'as feliĉ'a?” demand'is la Stan'a Soldat'o.
“Kompren'ebl'e yes,” dir'is Nim'i Am'i; “mi est'as la
mastr'in'o de ĉio kio'n mi vid'as—la reĝ'in'o de mi'a
regn'et'o.”
“Ĉu vi ne prefer'us est'i la Imperi'estr'in'o de la
Palp'brum'o'j?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Jad'i, ne,” ŝi respond'is. “Tio est'us grand'a ĝen'o. Al
mi ne plaĉ'as la soci'o aŭ pomp'o aŭ impon'o. Mi nur
pet'as est'i sol'a kaj ne ĝen'at'a de vizit'ant'o'j.”
La Bird'o'tim'ig'il'o ŝov'et'is Vuton la Vag'ist'o'n.
“Al mi tio son'as sugest'o,” li dir'is.
“Ŝajn'as ke ni por neni'o far'is ni'a'n vetur'o'n,”
koment'is Vut, kiu iom'et'e hont'is kaj ĉagren'iĝ'is ĉar li
ja propon'is la vetur'o'n.
“Mi ĝoj'as, tamen,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o “ke
mi trov'is Nimin Ami'n, kaj trov'is ke ŝi jam est'as
edz'in'o kaj feliĉ'a. Tio de'ten'os pli'a'n mal'trankvil'o'n pri
ŝi.”
“Rilat'e al mi,” dir'is la Stan'a Soldat'o, “ne mal'plaĉ'as al mi est'i liber'a. Mi'n ĉagren'as nur la trov'o ke
mi'a kap'o est'as sur la korp'o de Hak'bat.”
“Rilat'e al tio, mi sufiĉ'e cert'as ke tiu est'as mi'a
korp'o, almenaŭ part'e,” koment'is la Imperi'estr'o de la
Palp'brum'o'j. “Sed ne grav'as, amik'o Soldat'o; ni
akcept'u donac'i ni'a'j'n for'ĵet'it'a'j'n membr'o'j'n por cert'ig'i
la feliĉ'o'n de Nim'i Am'i, kaj ni est'u dank'em'a'j ke ni'a
sort'o ne est'as hoj'i brasik'o'j'n kaj ĉerp'i akv'o'n—kaj est'i
riproĉ'at'a'j—anstataŭ ĉi tiu ul'o Hak'bat.”
“Jes,” konsent'is la Soldat'o, “est'as mult'o pri kiu ni
est'u dank'em'a'j.”
Polikromo, kiu el'vag'is, nun etend'is si'a'n bel'a'n
kap'o'n tra mal'ferm'a'n fenestr'o'n kaj kri'et'is per plaĉ'it'a
voĉ'o:
“Komenc'as far'iĝ'i nub'e. Ebl'e pluv'os!”
Polikromo esper'is tondr'o'ŝtorm'o'n, sekv'ot'a'n de ŝi'a
Ĉiel'ark'o, sed la du stan'ul'o'j'n
ne ĝoj'ig'is la ide'o mal'sek'iĝ'i.
Ili eĉ prefer'is rest'i en la
dom'o de Nim'i Am'i,
kvankam ili ne sent'is si'n
bon'ven'a'j tie, anstataŭ el'ir'i
kaj front'i la al'ven'ant'a'n ŝtorm'o'n. Sed la Bird'o'tim'ig'il'o
kiu est'is tre pens'em'a person'o, dir'is al si'a'j amik'o'j:
“Se ni rest'os ĉi tie ĝis post la ŝtorm'o, kaj
Polikromo for'ir'os sur si'a Ĉiel'ark'o, tiam ni est'os
kapt'it'o'j intern'e de la Mur'o de Solid'a Aer'o; do ŝajn'as
plej bon'e komenc'i ni'a'n re'ir'o'n tuj. Se mi mal'sek'iĝ'os,
mi'a pajl'a plen'ig'aĵ'o ruin'iĝ'os, kaj se vi du stan'a'j
sinjor'o'j mal'sek'iĝ'os, vi ebl'e ek'rust'os kaj far'iĝ'os
sen'util'a'j. Sed eĉ tio est'as pli bon'a ol rest'i ĉi tie.
Liber'ig'it'e el la barier'o, ni hav'os Vuton la Vag'ist'o'n
por help'i ni'n, kaj li pov'os ole'i vi'a'j'n artik'o'j'n kaj
re'plen'ig'i mi'a'n korp'o'n, se neces'os, ĉar la knab'o
konsist'as el viand'o, kiu nek rust'as nek plen'iĝ'as per
mal'sek'o nek ŝim'o ĝi'n atak'as.”
“Ven'u, do!” kri'is Polikromo de la fenestr'o, kaj la
ali'a'j, kompren'ant'e la saĝ'ec'o'n de la parol'o de la
Bird'o'tim'ig'il'o, adiaŭ'is Nimin Ami'n, kiu ĝoj'is pro ili'a
for'ir'o, kaj dir'is adiaŭ al ŝi'a edz'o, kiu nur sulk'ig'is la
frunt'o'n kaj ne respond'is, kaj post'e ili rapid'is el la
dom'o.
“Vi'a'j mal'nov'a'j part'o'j ne est'as tre ĝentil'a'j, mi
nepr'e dev'as dir'i,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiam ili
est'is en la ĝarden'o.
“Ne,” dir'is Vut, “Hak'bat est'as ver'a mal'afabl'ul'o.
Ĉu li ver'e ne pov'us almenaŭ dezir'i al ni bon'vojaĝ'o'n?”
“Mi pet'as ke vi ne ten'u ni'n respond'ec'a'j pri la ag'o'j
de tiu ul'o,” pet'eg'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ni fin'is
pri Hak'bat kaj rifuz'os plu trakt'i kun li.”
Polikromo danc'ad'is antaŭ la grup'o kaj gvid'is ili'n
rekt'e al la tru'o de la Blu'a Kunikl'o, kiu'n ili ebl'e
mal'facil'e trov'us sen ŝi. Tie ŝi tut'e ne perd'is temp'o'n
re'mal'grand'ig'ant'e ili'n. La Blu'a Kunikl'o okup'ad'is si'n
per manĝ'et'ad'o de brasik'foli'o'j en la ĝarden'o de Nim'i
Am'i, do ili ne pet'is permes'o'n de li sed tuj en'ir'is la
tru'o'n.
Jam la pluv'gut'o'j komenc'is fal'ad'i, sed est'is tut'e
sek'e intern'e de la tunel'o kaj kiam ili ating'is la ali'a'n
fin'o'n, ekster la cirkl'a Mur'o de Solid'a Aer'o, la ŝtorm'o
est'is plej'fort'a kaj la pluv'o torent'is.
“Ni atend'u ĉi tie,” propon'is Polikromo, rigard'et'ant'e el la tru'o kaj rapid'e re'tir'ant'e si'n. “La Ĉiel'ark'o
ne aper'os ĝis post la ŝtorm'o kaj mi pov'os tuj'e
re'grand'ig'i vi'n, antaŭ ol re'ir'i al mi'a'j frat'in'o'j sur ni'a
ark'o.”
“Jen bon'a plan'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o aprob'e.
“Tio ŝpar'os mi'n de mal'sek'iĝ'o kaj akv'o'plen'iĝ'o.”
“Ĝi ŝpar'os mi'n de rust'o,” dir'is la Stan'a Soldat'o.
“Ĝi ebl'ig'us ke mi rest'u mult'e polur'it'a,” dir'is la
Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ho, koncern'e tio'n, mi mem prefer'as ne mal'sek'ig'i
mi'a'j'n bel'a'j'n vest'o'j'n,” rid'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o.
“Sed dum ni atend'os mi dir'os adiaŭ al vi ĉiu'j. Mi
dev'as ankaŭ dank'i vi'n ĉar vi sav'is mi'n de tiu aĉ'a
Gigant'in'o, S-in'o Jup. Vi est'is bon'a'j kaj pacienc'a'j
kamarad'o'j kaj mi ĝu'is ni'a'j'n komun'a'j'n aventur'o'j'n,
sed mi neniam est'as tiel feliĉ'a kiel kiam mi est'as sur
mi'a kar'a Ĉiel'ark'o.”
“Ĉu vi'a patr'o riproĉ'os vi'n pro vi'a post'rest'o sur la
ter'o?” demand'is Vut.
“Mi supoz'as ke jes,” dir'is Polikromo gaj'e; “oni
ĉiam riproĉ'as mi'n pro mi'a'j frenez'a'j petol'o'j—tiel oni
nom'as ili'n. Mi'a'j frat'in'o'j est'as tiel dolĉ'a'j kaj bel'a'j kaj
dec'a'j ke ili neniam danc'as for de ni'a Ĉiel'ark'o, do ili
neniam hav'as aventur'o'j'n. Laŭ mi aventur'o'j est'as
bon'a amuz'o, sed mi neniam vol'as rest'i tro long'e sur
la ter'o, ĉar ver'e ne taŭg'as por mi ĉi tie. Mi dir'os al
mi'a Patr'o la Ĉiel'ark'o ke mi pen'os ne est'i tiom
sen'zorg'a de'nov'e, kaj li pardon'os mi'n ĉar en ni'a'j
ĉiel'a'j loĝ'ej'o'j est'as ĉiam ĝoj'o kaj feliĉ'o.”
Ili ver'e bedaŭr'is apart'iĝ'i de si'a delikat'a kaj bel'a
kun'ul'in'o kaj cert'ig'is al ŝi si'a'n am'o'n se ili iam
hazard'e re'renkont'iĝ'os. Ŝi man'prem'is kun la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'ul'o'j kaj kis'is Vuton la Vag'ist'o'n
leĝer'e sur la frunt'o.
Subit'e ek'ĉes'is la pluv'o, kaj dum la et'ul'o'j el'ir'is la
tru'o'n de la Blu'a Kunikl'o, glor'a grand'a Ĉiel'ark'o
aper'is en la ĉiel'o kaj la fin'o de la ark'o mal'rapid'e
sub'ir'is kaj tuŝ'is la ter'o'n ĝust'e kie ili star'as.
Vut tiom okup'is si'n per rigard'ad'o al ar'o da bel'a'j
jun'ul'in'o'j—frat'in'o'j de Polikromo—kiu'j klin'is si'n
trans la rand'o'n de la ark'o, kaj du'a'n ar'o'n kiu
danc'ad'is gaj'e inter la radi'ad'ant'a'j bel'eg'a'j kolor'o'j, ke
li ne rimark'is si'a'n re'grand'iĝ'o'n. Sed nun Polikromo
re'kun'iĝ'is kun si'a'j frat'in'o'j sur la Ĉiel'ark'o kaj la
grand'eg'a ark'o lev'iĝ'is kaj mal'rapid'e degel'is, dum la
sun'o ek'aper'is el mal'antaŭ la nub'o'j kaj send'is si'a'j'n
propr'a'j'n blank'a'j'n radi'o'j'n danc'e trans la kamp'o'j'n.
“Ho, ŝi jam for'ir'is!” kri'is la knab'o, kaj li turn'is
si'n por vid'i si'a'j'n kamarad'o'j'n ankoraŭ adiaŭ'e gest'ad'i
per si'a'j man'o'j al la mal'aper'int'a Polikromo.
Kompren'ebl'e, kiam ili ating'is la Smerald'a'n Urb'o'n
ili'a unu'a dev'o est'is vizit'i la palac'o'n de Ozma, kie ŝi
reĝ'e gast'ig'is ili'n. La Stan'a Soldat'o kaj Vut la Vag'ist'o
est'is bon'ven'a'j tiom el'kor'e kiom pov'us est'i ne'kon'at'o'j
kiu'j est'is vetur'akompan'ant'o'j de la kar'a'j mal'nov'a'j
amik'o'j de Ozma, la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o.
Ĉe la banked'o'tabl'o tiu'vesper'e ili rakont'is pri kiel
ili trov'is Nimin Ami'n, kaj inform'is pri kiel ili trov'is
ŝi'n feliĉ'a edz'in'o de Hak'bat, kies parenc'ec'o kun
Noĉjo Hak'ist'o kaj Kapitan'o Batal'ist est'is tiom
perpleks'ig'a ke ili pet'is konsil'o'n de Ozma pri kio'n
far'i tiu'rilat'e.
“Vi tut'e ne bezon'as konsider'i Hak'bat'o'n,”
respond'is la bel'a knab'in'a Reg'ant'o de Oz. “Se Nim'i
Am'i kontent'as pri tiu mis'far'it'a vir'o kiel edz'o, ni eĉ
ne prav'e kulp'ig'us Tu-Tond'o'n pro tio ke li kun'glu'is
li'n.”
“Laŭ mi'a opini'o tio est'is tre bon'a ide'o,” al'don'is
mal'grand'a Doroteo, “ĉar se Tu-Tond ne el'uz'us vi'a'j'n
for'ĵet'it'a'j'n part'o'j'n, ili est'us mal'ŝpar'it'a'j. Est'as fi'e
mal'ŝpar'i, ĉu ne?”
“Nu, ĉiu'okaz'e,” dir'is Vut la Vag'ist'o, “Hak'bat,
kapt'it'o de li'a edz'in'o, est'as mult'e tro for de ĉiu por
ĝen'i iu'n el vi stan'ul'o'j iu'manier'e. Se vi ne ir'us kie
li est'as kaj trov'us li'n, vi tut'e ne ĉagren'iĝ'us pro li.”
“Kaj ja kial grav'as al vi,” Betinjo Bobin demand'is
al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “se Nim'i Am'i kontent'as?”
“Kaj mal'facil'as kred'i,” koment'is et'a Trot, “ke
knab'in'o prefer'us loĝ'i kun miks'aĵ'o kia Hak'bat, sur
distanc'a Mont'o Manĝto, ol est'i Imperi'estr'in'o de la
Palp'brum'o'j!”
“Ŝi mem elekt'is tio'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o
kontent'e; “kaj, super ĉio, mi ne cert'as ke al la
Palp'brum'o'j plaĉ'us hav'i Imperi'estr'in'o'n.”
Perpleks'ig'is Ozman, dum kelk'a temp'o, decid'i kio'n
far'i pri la Stan'a Soldat'o. Se li ir'us kun la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o al la kastel'o de la Imperi'estr'o, ŝi sent'is
ke la du stan'ul'o'j ebl'e ne pov'us harmoni'e kun'loĝ'i,
kaj krom'e la Imperi'estr'o est'us mal'pli disting'it'a se li
hav'us konstant'e apud si ident'ul'o'n. Do ŝi demand'is
Kapitan'o'n Batal'ant'o'n ĉu li akcept'as serv'i ŝi'n kiel
soldat'o, kaj li tuj deklar'is ke neni'o pli plaĉ'us al li.
Kiam li jam serv'is ŝi'n dum long'a temp'o, Ozma
send'is li'n en la Gilikulan Land'o'n, kun instrukci'o'j
ten'i bon'ord'o'n inter la sovaĝ'ul'o'j kiu'j loĝ'as en kelk'a'j
part'o'j de tiu ne'kon'at'a land'o de Oz.
Kaj Vut, nu, ĉar li profesi'e est'is Vag'ist'o, li ricev'is
permes'o'n vag'i kie'n ajn li dezir'as, kaj Ozma promes'is
kontrol'i li'a'j'n est'ont'a'j'n vetur'o'j'n kaj protekt'i la
knab'o'n laŭ'ebl'e plej zorg'e, por se li eventual'e en'ir'us
pli da embaras'o'j.
Post la feliĉ'a aranĝ'iĝ'o de ĉio ĉi, la Stan'a
Lign'o'hak'ist'o re'ir'is al si'a stan'a kastel'o, kaj li'a elekt'it'a
kamarad'o, la Bird'o'tim'ig'il'o, akompan'is li'n sur'voj'e. La
du amik'o'j kiel atend'ebl'e kun'e pas'ig'is mult'a'j'n plaĉ'a'j'n
hor'o'j'n per parol'ad'o pri si'a'j ĵus'a'j aventur'o'j, ĉar pro
tio ke ili nek manĝ'is nek dorm'is ili trov'is si'a'n plej
grand'a'n amuz'o'n en konversaci'ad'o.
Tra'nokt'e
La Manĝtula Land'o est'as
plen'a de surpriz'o'j, kiel ni'a'j
vetur'ant'o'j jam trov'is, kaj
kvankam Mont'o Manĝto
konstant'e pli'grand'iĝ'is dum
ili marŝ'is cel'e ĝi'n, ili sci'is ke
ĝi ankoraŭ est'as tre for kaj
neniel est'is cert'a'j ke ili
eskap'is de ĉiu'j danĝer'o'j aŭ
renkont'is si'a'n last'a'n
aventur'o'n.La Magi'o de Polikromo
Dum ĉi tiu maten'o, kiu
dev'us est'i la last'a de ĉi tiu
grav'a vetur'o, ni'a'j amik'o'j
ek'for'ir'is gaj'e kaj vigl'e kiel ili
pov'us est'i, kaj Vut fajf'is
gaj'a'n melodi'o'n por ke
Polikromo pov'u danc'i laŭ la
muzik'o.Nim'i Am'i
Est'u cert'a ke tiu'moment'e
ni'a'j amik'o'j tre fer vor'is
renkont'i la fin'o'n de la
aventur'o kiu kaŭz'is al ili
tiom da ĝen'o'j kaj problem'o'j.Tra la Tunel'o
Ne pluv'is tuj tiam, kvankam
la nub'o'j en la ĉiel'o pli'dik'iĝ'is
kaj pli fort'e minac'is.La Kurten'o Fal'as
Nu, la ceter'o de la rakont'o
est'as rapid'e don'ebl'a, ĉar la
re'ir'o de ni'a'j aventur'ant'o'j
est'is sen grav'a'j incident'o'j. La
Bird'o'tim'ig'il'o tiom tim'is
renkont'i la Hi-po-ĝi-rafon,
kiu ebl'e de'nov'e manĝ'us li'a'n
pajl'o'n, ke li urĝ'is si'a'j'n
kamarad'o'j'n elekt'i ali'a'n voj'o'n
al la Ŝmeralda Urb'o, kaj ili
volont'e konsent'is, do ili
plen'e evit'is la Ne'vid'ebl'a'n Land'o'n.